Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επαίρεται ότι στα τρία χρόνια κατά τα οποία βρίσκεται στην εξουσία, αναγνώρισε λάθη και επιχείρησε να τα διορθώσει. Είτε με τις — περιορισμένες— αλλαγές που έκανε σε πρόσωπα, είτε με επανορθωτικές αποφάσεις.
Παρ’ όλο που αυτό είναι κάτι που σε γενικές γραμμές μπορεί να πιστωθεί στον Πρωθυπουργό, ισχύει μέχρις ενός σημείου. Κάποιες από τις διορθωτικές παρεμβάσεις απέδωσαν, κάποιες άλλες παρέμειναν ανεξήγητες (όπως ο περυσινός ανασχηματισμός) και κάποιες άλλες φαίνεται ότι είναι μάταιες και ατελέσφορες.
Οπως αυτές που καταβάλλονται τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την περίεργη αποκάλυψη των ακόμη πιο περίεργων παρακολουθήσεων του Νίκου Ανδρουλάκη.
Το κακό εν προκειμένω για την κυβέρνηση και το στενό πρωθυπουργικό επιτελείο είναι ότι όποια προσπάθεια και αν καταβάλλεται πλέον, πέφτει στο κενό.
Οι επαρκείς εξηγήσεις λείπουν, η απόδοση νεφελωδών ευθυνών σε δύο πρόσωπα δεν λύνει το πρόβλημα και —το κυριότερο— τα περισσότερα από όσα ακούγονται από τους ελάχιστους κυβερνητικούς αξιωματούχους που μιλούν δημοσίως, δεν πείθουν.
Τα κενά των εξηγήσεων έχουν περιγραφεί ήδη και φάνηκε να μεγαλώνουν από τα λεγόμενα της ηγεσίας της κυβέρνησης.
Οτι από το δίλημμα του νόμιμου και ηθικού της κυβέρνησης Καραμανλή, φτάσαμε τώρα στο νόμιμο και λάθος, μάλλον κάνει τα πράγματα χειρότερα. Πολύ απλά, το δίλημμα δεν υφίσταται καν. Με αυτό σχετικοποιείται η εφαρμογή των νόμων κατά την πολιτική βολή κάποιων και όποιος επιχειρήσει να επιχειρηματολογήσει σε αυτή τη βάση, δεν έχει και πολλές ελπίδες να πείσει. Αντιθέτως, μάλλον έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να πέσει σε βαθύτερα και σκοτεινότερα νερά.
Τι θα γίνει από εδώ και πέρα, είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Οπως είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς με κάποιο βαθμό βεβαιότητας ότι η κυβέρνηση έχει τον έλεγχο της υπόθεσης, τουλάχιστον στο πολιτικό πεδίο.
Το κακό για εκείνην είναι ότι με δική της υπαιτιότητα και όχι από εισαγόμενες αφορμές και αιτίες, προξενείται μία κρίση, σοβαρή, θεσμική και με πολιτικές επιπτώσεις. Μέχρι στιγμής η κατάσταση που διαμορφώνεται συνοψίζεται στο ότι σχεδόν κανείς δεν ακούει τις ισχυρισμούς της κυβέρνησης, ή πάντως δεν πείθεται από αυτούς. Πώς θα εξελιχθεί αυτό, θα φανεί.
Εν προκειμένω, όλα αυτά σημαίνουν κάτι πολύ απλό.
Μπορεί να κυριάρχησε η αίσθηση ότι ακόμη και αν γίνουν λάθη, δεν χάθηκε ο κόσμος, θα διορθωθούν — για να το θέσει κανείς κομψά. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν λάθη που απλώς δεν πρέπει να γίνουν. Είναι αυτό που λέμε «ας πρόσεχες»…