Θερμή παράκληση, όχι άλλο βιτριόλι. Δεν αντιλέγω για το φρικώδες και το σοκαριστικόν του πράγματος, πλην νισάφι πια. Γέμισε ο κόσμος μου βιτριόλι που πετάγεται απ’ όλες τις πλευρές και σκάει πάνω στις οθόνες της τηλεόρασης και του υπολογιστή μου, σαν τα ακανόνιστα χρώματα της «Φαντασίας» του Ντίσνεϊ που χόρευαν στην μουσική του Μπαχ. Στα βραδινά μου όνειρα βλέπω πρόσωπα να λιώνουν σαν κέρινες μάσκες που συναντήθηκαν με την φωτιά και ξυπνάω έντρομος, όπως τότε που είχα τα Πάθη του Χριστού και ξυπνούσα στο παιδικό μου κρεβάτι νομίζοντας ότι βρίσκεται στο σκοτεινό δωμάτιο όρθιος ο σαβανωμένος Λάζαρος που έβγαινε απ’ τον τάφο μετά το «δεύρο».
Είναι μέγα δημοσιογραφικό θέμα, συμφωνώ. Αλλά πόσο μεγάλο διάολε; Τόσο, ώστε να χτυπά στα ίσα τον κορονοϊό ή την οικονομική ύφεση; Είκοσι μέρες τώρα λαλήσαμε με το «καλλίγραμμο» θύμα. Την λιώσαμε την δύστυχη κοπέλα, χειρότερα απ’ όσο της διέλυσε το πρόσωπο το βιτριόλι. Για φανταστείτε την να βλέπει ειδήσεις από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Ή να περιδιαβαίνει στο fb και να διαβάζει το βιτριολικό υπονοούμενο του κάθε αρρωστημένου. Αλλά πέραν αυτής της άτυχης, τα παιδιά στα σπίτια μας τι φταίνε να ακούνε επί εικοσάλεπτο για βιτριόλια που πετάγονται σε ανθρώπινα πρόσωπα;
Και τώρα που βρήκαν την βιτριολίστρια, θα λαλήσουμε πάλι για άλλες είκοσι ή σαράντα μέρες με την «σέξι δράστρια»; Με την άβυσσο του άρρωστου μυαλού της, με τα βιώματα που την οδήγησαν σ’ ένα έγκλημα τέτοιου είδους, με την σχιζοφρένεια στην οποία μπορούν να οδηγήσουν την ανθρώπινη διάνοια τα social media; Και θα παρακολουθήσουμε δεύτερη παρέλαση ψυχολόγων, ψυχιάτρων, ψυχαναλυτών, εγκληματολόγων και αστυνομικών συντακτών με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στην φαρέτρα τους; Με την φωτογραφίες της περούκας και του παλτού, με το γενεαλογικό δέντρο του τύπου απ’ το Μπαγκλαντές που το κινητό ήταν στο όνομα του, με φωτοτυπίες της άδειας από την δουλειά της βιτριολίστριας; Πόσο ν’ αντέξουμε πια αυτή την λεπτομέρεια;
Ξέρετε γιατί τα γράφω αυτά; Όχι για να τα βάλω με την τηλεόραση ή τις ιστοσελίδες. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Η συνταγή για την αξιολόγηση μιας είδησης, είναι παμπάλαια. Πουλάει το «δάκρυ, αίμα, σπέρμα». Και δεν είναι μόνο παλιά συνταγή, είναι και απολύτως μετρήσιμη. Τα μηχανάκια της AGB και ο αριθμός των κλικ στα συγκεκριμένα θέματα των ιστοσελίδων, δείχνουν χωρίς καμιά αμφιβολία την απήχηση αυτών των ειδήσεων. Ε λοιπόν, η υπόθεση της σέξι 35χρονης που βιτριόλιασε την «καλλίγραμμη» 34χρονη, ξεχειλίζει από δάκρυ, αίμα και σπέρμα. Το ερώτημα είναι, τι σκατά κοινωνία είμαστε για να ασχολούμαστε με ασίγαστο ζήλο επί έναν μήνα με αυτή την υπόθεση; Είμαστε βέβαιοι ότι διαφέρουμε πολύ από κείνην που στάθηκε πίσω από μια σκάλα με μια μπουκάλα βιτριόλι στο χέρι και γεμάτη σιγουριά άκουγε τα βήματα της άλλης να πλησιάζουν;