Στην πρώιμη ιδιωτική τηλεοπτική μας πιάτσα, δηλαδή το 1990 μέχρι το 2000, η πασίγνωστη αυτή συνταγή «δάκρυ, αίμα, σπέρμα» σάρωνε τις τηλεθεάσεις. Δάκρυ (κλάματα, λυπητερές προσωπικές ιστορίες, σπαρακτικά περιστατικά, θάνατοι), αίμα (φόνοι, ληστείες, δυστυχήματα, μαζικά ή ατομικά εγκλήματα, πόλεμοι, φυσικές καταστροφές), σπέρμα (έρωτες, πάθη, απιστίες, εγκαταλείψεις, σεξουαλικές διαστροφές). Τι κι αν οι σοβαροί τηλεκριτικοί και ένα κομμάτι του τηλεοπτικού κοινού αντιδρούσε σε αυτές τις ανυπόφορες συνταγές; Η πλειοψηφία που καταγραφόταν στους πίνακες τηλεθεάσεων επέμενε να παραμένει καρφωμένη στις οθόνες που πρόβαλαν ανενδοίαστα αυτή την θεματολογία.
Η συνταγή αυτή δεν είναι ελληνική, αλλά παγκόσμια. Αλλωστε η ιδιωτική τηλεόραση στην χώρα μας άρχισε με απροκάλυπτη αντιγραφή πρωτίστως των αμερικάνικων και δευτερευόντως των ευρωπαϊκών ιδιωτικών δικτύων. Τα παρατηρητικά όμως (συχνά διαστροφικά) μάτια των αρχισυντακτών και των διευθυντών ειδήσεων, διέκριναν σιγά-σιγά μέσα στη γενικευμένη συνταγή το ανεπαίσθητο ελληνικό χρώμα. Ενδελεχής και λεπτομερειακή μελέτη των τηλεθεάσεων λεπτό το λεπτό, τροφοδοτούσε (και συνεχίζει) τα δημοσιογραφικά επιτελεία με τον διαρκώς ανανεωνόμενο κατάλογο των θεμάτων «που πουλάνε» και αυτών που «δεν πουλάνε».
Ηταν λοιπόν το ελληνικό τηλεοπτικό δαιμόνιο, που δίπλα στο «δάκρυ-αίμα-σπέρμα» πρόσθεσε το «παιδί-σκυλί». Δυο αθώα πονεμένα παιδικά μάτια (μέχρι που ήρθε το ΕΣΡ και το απαγόρευσε) ή ένα βασανισμένο ανυπεράσπιστο τετράποδο να καλύπτει την οθόνη και η τηλεθέαση ήταν εξασφαλισμένη. Ο ίδιος τηλεθεατής που φρίττει με το αίμα και ξερογλύφεται με το σπέρμα, δακρύζει με το παιδί ή το σκυλί, πάντως (κι αυτό είναι το ζητούμενο) μένει καρφωμένος εκεί για να εισπράξει στην συνέχεια και την διαφήμιση που ακολουθεί τις ειδήσεις ή το πρόγραμμα.
Την δεκαετία της κρίσης, η συνταγή μεταλλάχθηκε. Το «δάκρυ, αίμα, σπέρμα, παιδί, σκυλί» μεταμορφώθηκε σε «τρόικα, περικοπές, φτώχεια, ανεργία, ξενιτειά, κοινωνική οργή». Δέκα χρόνια πορευτήκαμε με αυτά δίχως να παίρνουμε ανάσα, διανθισμένα με τρομολαγνικούς πίνακες απώλειας εισοδημάτων που κανένας δεν καταλάβαινε, όλοι όμως κοίταζαν τρώγοντας τα νύχια τους. Ηταν η περίοδος που ακόμα και καταφανώς προσωπικές τραγικές ιστορίες αποκτούσαν πολιτική καταγγελτική χροιά, αλλιώς έμοιαζαν αποστεωμένες και αποφορτισμένες.
Τώρα επιστρέφουμε σιγά-σιγά στην περιβόητη πολιτική, οικονομική και κοινωνική μας κανονικότητα. Τρεις στις τέσσερις οικονομικές ειδήσεις του δελτίου είναι πλέον θετικές και το σύνολο των δελτίων ειδήσεων διακατέχεται από μια μάλλον θετική αύρα για το μέλλον. Καμία σχέση με όσα βιώναμε πριν λίγα χρόνια. Παραλλήλως, αν αυτή την στιγμή ρωτήσετε τους διευθυντές ειδήσεων «τι πουλάει σήμερα», θα σας απαντήσουν «πάντως όχι ο πόλεμος στην Συρία και το Προσφυγικό». Ειδικά στο τελευταίο, μόλις οι τηλεθεατές δουν Μόρια αλλάζουν κανάλι. Δεν θέλουν να ξέρουν, μακριά απ’ αυτούς κι ό,τι γίνει. (Ναι, έτσι ακριβώς συμβαίνει, μην εκπλήττεστε.)
Προβλέπω λοιπόν ραγδαία επαναφορά των παλιών δοκιμασμένων τηλεοπτικών μας συνταγών. Είδατε τι έγινε στα κανάλια στην είδηση ότι αστυνομικοί κυνηγούσαν ανήλικους μέσα στις αίθουσες των κινηματογράφων για το «Τζόκερ»; Ιδού η επανεμφάνιση του παιδιού. Θα έρθει και το αίμα και το δάκρυ και το σπέρμα και το σκυλί. Είναι θέμα χρόνου. Εξάλλου, μια ακόμα πάγια συνταγή που δεν σας είπα στην αρχή, είναι η παραφθορά του αυτονόητου no news – good news, στο τηλεοπτικό no news – make news. Καλή μας τηλεοπτική τύχη το λοιπόν…