Εντάξει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι και Μπομπ Ντίλαν, ασχέτως αν η φράση του τη Δευτέρα στον ΑΝΤ1, «άλλαξαν οι καιροί», έφερε σε κάποιους στο νου το «the times are a changin». Ομως τώρα που μάθαμε επιτέλους και από τα πρωθυπουργικά χείλη ότι οι εκλογές θα γίνουν στις 7 Ιουλίου, βρισκόμαστε όντως μπροστά σε έναν πολιτικό νεωτερισμό, τον οποίο προς τιμήν του, εισήγαγε ο πρόεδρος της ΝΔ.
Προτού ακόμη ο Αλέξης Τσίπρας παραφράσει ακόμα και τον Γαλιλαίο, ελπίζοντας ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών γυρίζει, ο κ. Μητσοτάκης έθεσε τους νέους όρους μια διαφορετικής προεκλογικής εκστρατείας, αμφισβητώντας στοιχεία από το γονιδίωμα του ελληνικού λαϊκισμού: τις μεγάλες υποσχέσεις και τις μεγάλες συγκεντρώσεις.
Ο κ. Μητσοτάκης έσπευσε να βάλει ο ίδιος το πλαίσιο λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση της μάχης για τις ευρωεκλογές, η οποία είχε ακόμα πολλά από τα στοιχεία του «χθες»: μεταφερόμενους οπαδούς και φροϋδικούς κομπασμούς για μεγάλες συγκεντρώσεις, υποσχέσεις έστω και την ύστατη ώρα –για όσους το ξεχνάνε, ο κ. Τσίπρας έταξε 50 ευρώ στους χαμηλοσυνταξιούχους την Παρασκευή πριν την κάλπη της 26ης Μαΐου– και πάνω απ’ όλα περιέφερε το μνημειώδες επίδομα που δόθηκε με το σκεπτικό ότι το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ γράφει πάνω «13η σύνταξη». Τίποτα από αυτά δεν έπιασε. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε με 9,35 μονάδες. Ο κ. Μητσοτάκης δικαιώθηκε για την προσέγγισή του.
Είπε λοιπόν ο πρόεδρος της ΝΔ στον ΑΝΤ1: «Αλλαξαν οι καιροί. Και νομίζω ότι πρέπει να σεβαστούμε και την ίδια την κοινωνία. Να μιλήσουμε σε μια νέα γενιά η οποία μετά βεβαιότητας δεν πηγαίνει σε συγκεντρώσεις. Πρέπει να πάμε εμείς να βρούμε τους πολίτες. Αρα η παλιά πορεία προς το λαό –προτιμώ να το λέω πορεία με τον λαό– έχει σήμερα μεγαλύτερη σημασία» ανέφερε.
«Θέλω να αξιοποιήσω τον χρόνο από τώρα μέχρι τις εθνικές εκλογές για να απευθυνθώ κυρίως σε αυτούς οι οποίοι δεν μας ψήφισαν» πρόσθεσε, σημειώνοντας «οι κλασικές κομματικές συγκεντρώσεις (…) απευθύνονται κατά κανόνα σε ένα ακροατήριο πεπεισμένων φίλων μας. Δεν θα πάμε σε αυτές τις συγκεντρώσεις». Αντί για τις κλασικές συγκεντρώσεις με την εξέδρα, τα φώτα και τα σημαιάκια περιέγραψε ένα μοντέλο συζητήσεων με λιγότερους πολίτες στις οποίες οι πολιτικοί απαντούν σε ερωτήματα.
Πώς θα αντιδράσει άραγε ο κ. Τσίπρας;
Το ερώτημα δεν είναι εύκολο. Και για έναν λόγο παραπάνω. Μέχρι και το 2015 στη… στάνη του ΣΥΡΙΖΑ γεννούσαν και τα κοκόρια τους. Για πρώτη φορά τώρα όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να παράγει πολιτική και να κάνει μια εκστρατεία χωρίς τα μόνα εργαλεία που ήξερε να χειρίζεται. Εχθροπάθεια και υποσχέσεις δεν έχουν την απήχηση που είχαν προ τετραετίας. Τα πενηντάρικα έξω από το εκλογικό τμήμα δεν τ’ «αγόρασε» ο ψηφοφόρος και άλλωστε –χωρίς να θέλω να σοκάρω τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ– λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν.
Ο κ. Τσίπρας τώρα συνειδητοποιεί τη νομοτέλεια της τραγωδίας. Μετά την ύβρη, ακολουθεί η νέμεσις. Η τιμωρία της αλαζονείας. Ο κ. Τσίπρας χτυπήθηκε από τη «νόσο του αήττητου». Τώρα όλα του φαίνονται ανεξήγητα και του φταίνε οι αναγνώστες.
Πώς λοιπόν θα απαντήσει ο κ. Τσίπρας στο νέο μοντέλο προεκλογικής εκστρατείας που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επέβαλε ο αντίπαλός του; Θα επιτρέψει άραγε στον εαυτό του να εμφανιστεί ότι σύρεται σε έναν ήπιο και πολιτισμένο προεκλογικό αγώνα όπως τον προκαλεί εκ του ασφαλούς πια ο κ. Μητσοτάκης; Θα ακολουθήσει τον πρόεδρο της ΝΔ, τον οποίο μέχρι πρότινος τον χλεύαζε, καλώντας τον να μην παραιτηθεί μετά τις ευρωεκλογές για να έχει πάντα απέναντι του έναν αντίπαλο του χεριού του;
Το ερώτημα είναι ρητορικό αλλά πρέπει να απαντηθεί μέσα στο μυαλό του Πρωθυπουργού. Μπορεί ένας Τσίπρας να κάνει ό,τι του πει ένας «Κούλης»; Θα δείξει. Αλλά μέχρι τότε ο «άχαστος» θα πρέπει μάλλον να καταλάβει ότι συνετρίβη από τον «loser»…