Κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Δεν θ’ αντέξουν τα ακριβά τραγούδια το κυνηγητό, την περιφρόνηση, την αδιαφορία και την αδιαφάνεια γύρω και θα συμβεί το αναπόφευκτο: θα εξαφανιστούν τα τραγούδια δια μαγείας, θα φύγουν άξαφνα και χωρίς προειδοποίηση από τ’ αυτιά και τις ζωές όλων μας και τότε να δούμε τι θ’ απογίνουμε.
Γιατί το ‘χουν αυτό τα ακριβά τραγούδια: φεύγουν και χάνονται. Πρώτα απ’ όλα πάντα εγκαταλείπουν τους δημιουργούς τους, που σε μια στιγμή ιερής «μανίας» τα γέννησαν, τους παραγωγούς, τους εκδότες, τους διακινητές, τους αντιπροσώπους και φεύγουν. Πάνε από μόνα τους και κατοικούν στα χείλη, στις ζωές και στις ψυχές των ανθρώπων. Τι είναι οι στιχουργοί κι οι συνθέτες, οι ενορχηστρωτές, οι μουσικοί, οι τραγουδιστές, οι παραγωγοί μπρος στο θαύμα της «τυχαίας» χορωδίας εκατοντάδων ανθρώπων, εκατομμυρίων ζωών;
Δεν το ‘χουν τίποτα να εξαφανιστούν τα ακριβά τραγούδια, να πάψουν ν’ ακούγονται, να πάψουν να παρηγορούν και, το χειρότερο, να πάψουν να γεννιούνται.
Κι άντε να ερωτευτείς χωρίς τραγούδια, άντε να κάνεις καντάδα στην καλή σου, να δώσεις όρκους και φιλιά. Πώς να πεις τον πόνο σου, πού να προστρέξεις να βρεις βαθιά λόγια αγάπης να εκφραστείς.
Άντε ν’ αντέξεις χωρισμούς και εγκατάλειψη, άντε να υπομείνεις αποχαιρετισμούς, προδοσίες κι αχαριστίες χωρίς τραγούδια. Και πώς να φύγεις για τις νέες ξενιτιές χωρίς τραγούδια στις βαλίτσες;
Άντε να ανακαλύψεις κοινά λόγια και κοινά «θέλω» χιλιάδων ζωών στα πεζοδρόμια και στις διαδηλώσεις χωρίς τα τραγούδια. Τι θα παίζουν τα μεγάφωνα της όποιας οργής; Δεν φουσκώνουν ποτάμια μόνο με μεγάλα λόγια και ξερά συνθήματα.
Άντε να ψάξεις να βρεις ρεφρέν σωματικά και ρυθμούς ξεσηκωτικούς, μήπως και γίνουν οι ψυχές της ομήγυρης κομμάτια σε κέφια, γλέντια και χορούς, για να ξαναενωθούν ψηφίδα-ψηφίδα σ’ ένα νέο ψηφιδωτό, που νιώθει τον πυρετό του διπλανού.
Και πώς να χλευάσεις και να χλευασθείς, πώς να σαρκάσεις και να σαρκασθείς χωρίς βιτριολικά στιχάκια και υπονόμευση, ακόμη και στην πιο δύσκολη ώρα, χωρίς μουσικές και στίχους με την τέχνη του υπαινιγμού και το κλείσιμο του ματιού;
Λέω πως δεν υπάρχει ο άνθρωπος που δεν διετέλεσε έστω και μιαν ελάχιστη στιγμή της ζωής του συγκινημένος ακροατής ενός τραγουδιού, που δεν ψιθύρισε έστω και φάλτσα μισό ρεφρέν κάπου κάποτε.
Γι’ αυτή και μόνη την προσφορά της παρηγοριάς, αυτή την ώρα που μαίνεται η φουρτούνα στο χώρο του τραγουδιού από χρόνιες τραγικές θεσμικές στρεβλώσεις, ανοχές, παραλείψεις και ταπαιρνισμούς, από αλληλοσπαραγμό και οφιτσιομαχίες, οι κοινοί μας τόποι, τα ακριβά τραγούδια, αξίζουν προστασίας ύψιστου κοινωνικού αγαθού, όπως το νερό, ο αέρας κι η θάλασσα πρώτα απ’ όλα από τους «καταναλωτές» τους αλλά και την οργανωμένη έκφραση τους, την Πολιτεία.
Λίγα έμειναν να μας συνδέουν και, σαν κοινό των Ελλήνων, ας επιστρέψουμε κάποια από τα οφειλόμενα στα ακριβά τραγούδια και σ’ όσες κι όσους πήραν και παίρνουν τα ρίσκα να τα επωάσουν, τώρα που η ύπαρξη δημιουργημάτων και δημιουργών διακυβεύεται.
Τραγουδάμε πια όλο και λιγότερο στα χρόνια της κρίσης και της διάκρισης. Κι αν αποδείξαμε πως αντέχουμε να ζούμε χωρίς λεφτά, είναι σίγουρο πως δε θ’ αντέξουμε χωρίς τραγούδια ακριβά -παλιά και υπό γέννηση.
Αντέχεται βίος ατραγούδιστος, βουβός κι ανέκφραστος;