Να σας συστηθώ. Υπεύθυνος για το χορτάρι. Αυτό είμαι. Ξυπνάω πρωί, πολύ πρωί, τακτοποιώ ποτιστικά, ανοίγω στρόφιγγες, προβοσκίδες, νερά, βάνες, μετακινώ, μεταφέρω, σέρνω λάστιχα, κουλούρες, ελέγχω ροή, θέσεις, διαδρομή, ακτίνα, ωφέλεια, χώμα, χρώμα, υγρασία, σκιά, ποιότητα, πάτημα, κτύπημα, ανέβασμα.
Υπεύθυνος για το χορτάρι. Να παίζουν οι άλλοι. Το χορτοτάπητα, το χόρτο, το χαλί, το γήπεδο. Το πράσινο. «Το τερέν του Παραδείσου». Γι’ αυτό είμαι.
Το κουρεύω, το νταντεύω, το χαϊδεύω, του μιλώ, το ανακατεύω, το ταΐζω, το ποτίζω, το σπέρνω, το λιπαίνω, το χτενίζω, του τραγουδώ, το ζωγραφίζω, το θεραπεύω, έχω τα φάρμακα, έχω τις μηχανές. Χειροκίνητες, μηχανοκίνητες, καινούριες, παλιές, τρακτέρ μικρά, μεγάλα, δόντια, μαχαίρια, κλαδευτήρια, σκαλιστήρια, τσουγκράνες, χτένια, σβάρνα, γουρουνίτσες, παιχνίδια για τα κοντά, για τα ψηλά, τη σέντρα, τον κύκλο, τη μικρή, τη μεγάλη περιοχή, τις παράλληλες, τις κάθετες, τις ευθείες, την κρίσιμη του τέρματος.
Το κόρνερ, η κούρμπα του, το κόλπο του, η μαγκιά του, το σημαιάκι μπαϊράκι – αυτό που βγάζει και ανεμίζει ο τρελός στον πανηγυρισμό του – σιδερωμένο, το «γωνιαίoν λάκτισμα», η λευκή βούλα στο πέναλτι, το λάθος το μεγάλο – σαν το δικό Σου – το ατόπημα, η αμαρτία, «η εσχάτη των ποινών».
Το πλάγιο, το όριο, η οριοθέτηση, οι διαστάσεις του γηπέδου. Η εστία. Ο κανόνας, οι κανονισμοί.
Υπεύθυνος για το χορτάρι. Να παίζουν οι άλλοι.
Σκύβω, μαζεύω χαμένες ευκαιρίες, τραυματίες, στημένα, σφυρίγματα φάλτσα, οφ σάιντ, φάουλ ανύπαρκτα, αδικίες, κάρτες κόκκινες, κίτρινες, ύπουλα, βρώμικα χτυπήματα, λόγια, βρισιές, κατάρες, ήττες, σφυρίγματα, ιαχές, ωωω, ααα, αχ! Το άουτ το πικρό. Το γκολ. Το τέρμα. Η αστραπή. Ο κεραυνός. Η εστία. Το δοκάρι. Το τράνταγμα. Το γάμα, το παραθυράκι.
Το «έξω»! Το «μη»! Το «όχι»! Το κρίσιμο χαμένο πέναλτι. Το ενενηκοστό λεπτό και οι καθυστερήσεις.
Υπεύθυνος για το χορτάρι. Ξυπνάω πρωί. Δεν συναντώ ποτέ τις νίκες. Κοιμούνται. Δεν είναι ποτέ εδώ τα πρωινά. Δεν είναι.
Οι ήττες και τα δάκρυα είναι. Τρέχουν, ιδρώνουν, γυμνάζονται απ’ τ’ άγρια χαράματα. Προετοιμάζονται. Θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς.
Αυτή είναι η εργασία μου. Φτιάχνω το γήπεδο, τις γραμμές, τα τατουάζ, τα σχέδια, τα σχήματα, τον ορίζοντα, τον ουρανό. Καταπράσινο. Να έρχονται να παίζουν οι άλλοι. Να είναι όλα έτοιμα, στρωμένα, σιδερωμένα, καθαρά, κανονισμένα. Το χόρτο, το χορτάρι μου, η πείνα μου, η χάρη μου, η ευθύνη, το πουλάρι μου.
Η χαρά μου, η τόσο-όσο να κυλάει η μπάλα, να κυλάει, να μην κολλάει, να γελάει, να τρέχει, να κλωτσάει, να καρφώνεται, να τσούζει και να χώνεται, να σκίζει, να ξεσκίζει τα δίχτυα, τα γκολ ποστ, τα τέρματα, να σπάζει τα δοκάρια.
Το χόρτο, η αλάνα μου, η μάνα και το μάννα μου.
Πρωί-πρωί, όσο γίνεται πιο πρωί, μη με πιάσει ο ήλιος, δεν είναι το γήπεδο, είναι και γύρω από το γήπεδο, έξω και γύρω απ’ τις λευκές γραμμές. Θέλει κι εκεί καλό, σωστό χορτάρι, έχω έννοια, γυμνάζονται τα δεύτερα. Θα γίνουν πρώτα.
Έχω δουλειά. Το γήπεδο. Η εργασία μου. Η εκκλησία μου. Έχω να κλείσω τραύματα, πληγές, σημάδια, τρύπες, τα άγρια, τα άγαρμπα, τα άθλια, τα άσχετα χτυπήματα, τα τάκλιν, τα γδαρσίματα, τις αγκωνιές. Πρέπει όλα να είναι έτοιμα, σβησμένα, καθαρά. Έρχονται, φτάνουν θεατές, παιδιά, σημαίες, χρώματα, ιαχές. Οι μονομάχοι.
Υπεύθυνος για το χορτάρι. Αυτό είμαι.
Να παίζουν οι άλλοι.