Ήρθε η ώρα να το παραδεχτούμε παίδες: Όλοι έχουμε πάρει έναν Βαγγέλη στον λαιμό μας. Όλοι τον σπρώξαμε με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο στην απελπισία. Ή καθόμασταν και κοιτούσαμε άπραγοι να τον σπρώχνουν. Όλοι πάντως βάλαμε το χεράκι μας και τον βοηθήσαμε να αντιληφθεί πρόωρα τι σκατένιο πράμα είναι η αγέλη των ανθρώπων.
Ο δικός μου Βαγγέλης λεγόταν Νίκος και ήταν χοντρός. Η μάνα του τον μπούκωνε λουκουμάδες και κρουασάν – ερχόταν με ολόκληρο σακκίδιο γεμάτο λιπαρά καλούδια. Χοντρή ήταν κι αυτή, ποιος ξέρει από τι προσπαθούσε να προστατευτεί με τόσα στρώματα λίπους. Το πανηγύρι άρχισε από την πρώτη μέρα. Ο Νικολάκης δεν χωρούσε στο καρεκλάκι του αγγλόφωνου παιδικού σταθμού πολυτελείας που σύχναζα. Η κυρία του έφερε ένα πάνινο πιο άνετο. Μέχρι το μεσημέρι είχε σκιστεί, ο Νικολάκης είχε ανατραπεί και η τάξη είχε εντοπίσει την πηγή της μελλοντικής διασκέδασής της. Το κράξιμο ξεκίνησε χαλαρά την ώρα του κολατσιού. Τα ανήλικα φρικιά τού έκλεβαν τα κρουασάν και γελούσαν όσο αυτός τα έψαχνε αγωνιωδώς. Μετά βάλανε μια μικρή τσούχτρα και του μετρούσε τις μπουκιές: 1, 2, 3, άρχιζε αυτή και συνεχίζανε χορωδιακά: 4,5,6,7,8. Ο Νικολάκης πνίγηκε στην μπουκιά νο 9 κατακόκκινος. Νέο ανεξέλεγκτο κύμα γέλιου. Η κυρία που επέβλεπε έλεγε «σταματήστε παρακαλώ, όταν τρώμε δεν μιλάμε», λες και το πρόβλημα ήταν ότι μιλούσαμε, όχι τι λέγαμε. Όταν πήγα εκνευρισμένη και είπα στη μεγάλη δασκάλα (τη διευθύντρια) τι τραβάει ο Νικολάκης, αυτή κάλεσε τους γονείς για ένα τσάι, συμπάθεια και συμβουλές ευπρεπισμού των παιδιών τους. Η μάνατζερ με άφησε στο χολ κι έστηνα αυτί κρυφά. Οι κυρίες (και ο ένας κύριος) εκνευρίστηκαν που θίξανε τα αγγελούδια τους. «Είναι παιδάκια, παίζουν», είπε η μία και διόρθωσε το εξτένσιον. «Κι έπειτα αυτό το παιδάκι, πώς να το κάνουμε… προκαλεί τα σχόλια. Είναι θεόρατο. Τι στην ευχή κάνετε;» είπαν στην μάνα του. «Αφού πεινάει, τι θέλετε να κάνω; Δίαιτα σε ένα 4χρονο;» ψέλλισε αυτή κλείνοντας την καμπαρντίνα για να κρύψει το πάχος της. «Να μιλήσετε σε διαιτολόγο. Πρέπει να ξεκινήσει διατροφή, να μην τρώει αυτά τα σκουπίδια. Είναι πολύ κακό παράδειγμα για τα υπόλοιπα παιδιά», της είπε η κόμπρα κουνώντας το χέρι της. Η γυναίκα δεν ξαναμίλησε. Η διευθύντρια έκλεισε άρον-άρον τη σεμνή διαβούλευση μουρμουρίζοντας μια γενικούρα του τύπου «θα κάνουμε τα πάντα για να κυλήσει ομαλά αυτή η χρονιά» μπλα μπλα. Ο Νικολάκης εμφανίστηκε για μια βδομάδα ακόμα και μετά χάθηκε για πάντα από τη ζωή μας.
Και μετά μεγαλώσαμε. Γίναμε όλοι αδύνατοι και γυμνασμένοι. Και πολύ σκατιάδες.