Θυμάστε τον Μπομπ και τη Σαρλότ; Ήταν το 2003 όταν συναντήθηκαν. Θα ήταν μαζί 102 λεπτά. Ούτε συν, ούτε πλην. Το σενάριο προκαθορισμένο, κατηγορία δραματική.
Ήθελε για μια φορά να μπορέσει να της πει είσαι δική μου. Υπάρχεις για μένα, υπάρχω για σένα. Ήξερε το μέρος. Ένα μαγεμένο νυχτερινό σταθμό του χρόνου. Οι παλιοί τον λέγανε το μέρος του αιώνιου χαϊκού. Την τράβηξε και κατέβηκαν.
Έβλεπε τις γωνίες και τις γραμμές του κορμιού της, τις σχισμές, τα μαλλιά της και τα ακροδάχτυλά της σαν να ήταν η πρώτη φορά. Άκουγε τις σκέψεις της σαν μην την είχε ξανακούσει. Της μίλαγε κι ένοιωθε τα λόγια του να κυλούν μέσα της. Πρώτη φορά ήταν δική του.
Πριν επιστρέψουν την κοίταξε και τα μάτια του της είπαν, θα μου φύγεις. Τα δικά της απάντησαν, το ξέρω. Τη ρώτησε μόνο, θα ξαναβρεθούμε στον σταθμό; Εκείνη απάντησε με σιγουριά, ίσως.
Όταν ξανανέβηκαν στον χρόνο ήταν μεσημέρι. Πήραν χωριστά βαγόνια. Και τότε άκουσε το χαϊκού αιώνιο σαν μουσική. Άρχισε να στριφογυρίζει γύρω του και να του ψιθυρίζει. Eίμαι το τίμημα του άχρονου σταθμού, τώρα θα με ακούς για πάντα.
Οι άλλοι φεύγουν,
τα πυροτεχνήματα
τέλος σκοτάδι.