Δευτέρα πρωί, περιμένω στο φανάρι να ανάψει πράσινο. Με πλησιάζει ένας τύπος με σκουτεράκι. «Ρε, φίλε να σε ρωτήσω κάτι; Τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η μηχανή, μου λέει, κι έχει γεμίσει όλη η Αθήνα GS;»
Με ταχύτητα καρέ, το μυαλό μου γύρισε πίσω κάνα δυο μέρες όπου είχα μπει σε φάση να την πουλήσω, λόγω βενζίνης, κόστους συντήρησης και τέτοια. Η αλήθεια είναι ότι τρώει πολλά. Με το που το σκέφτηκα το ξέχασα. Τη μηχανή μου
δεν θα την πούλαγα πότε έτσι απλά για οικονομία. Μ’ αρέσει να την έχω, να την βλέπω, μ’ αρέσει να την καβαλάω…
Μέσα στις σκέψεις μου, θολά, άκουγα και τον τύπο που έλεγε «καίει πολύ, είναι δυσκίνητη, δεν είναι πρακτική» και δεν είχα απάντηση καμία.
Είναι βίτσιο σκέφτηκα, καθαρό βίτσιο. Και βλέπω την απορημένη φάτσα του τύπου περιμένοντας να ακούσει κάτι. «Κάνει καλό sex», του είπα κι έφυγα γρήγορα.