Διλήμματα του φαγητού και του έρωτα…
Ας μιλήσουμε για φαγητό… Σε πολλά μέρη της Πελοποννήσου (ίσως και αλλού, δεν το ξέρω) τρώνε τα σκαντζοχοιράκια. Τα θεωρούν μάλιστα εξαιρετικό μεζέ. Δεν έτυχε ποτέ να βρεθώ καλεσμένος σε τραπέζι με τέτοιο έδεσμα, αλλά και να μου τύχαινε δεν θα το έβαζα στο στόμα μου. Θα σιχαινόμουν. Όπως μάθει κανείς. Στην Κρήτη, τους σκαντζόχοιρους δεν τους πειράζουμε. Και φυσικά, δεν τους τρώμε. Θεωρούνται φιλικά ζωάκια που από τη φύση τους βρίσκονται πολύ κοντά στους ανθρώπους.
Ας μιλήσουμε και για σεξ. Γιατί δεν τρώμε τους σκαντζόχοιρους; Διότι είναι τα μόνα ζώα που κάνουν έρωτα ακριβώς όπως οι άνθρωποι. Επειδή έχουν τ’ αγκάθια στην πλάτη και ελεύθερη είναι μόνο η κοιλιά τους, η κοπέλα ξαπλώνει ανάσκελα και το αγόρι μπρούμυτα από πάνω της. Κάνουν την επονομαζόμενη (στον κόσμο των δίποδων) «στάση των παντρεμένων». Και επειδή κανένα άλλο ζώο δεν ζευγαρώνει μ’ αυτό τον τρόπο ενώ αντιθέτως οι άνθρωποι το κάνουν κατά κόρον, η Κρητική μυθοπλασία (βουτηγμένη στον ιδιόρρυθμο ερωτισμό της) τοποθέτησε το χαριτωμένο σκαντζοχοιράκι κοντύτερα στον άνθρωπο από οποιοδήποτε άλλο τετράποδο.
Πάμε πίσω στο φαγητό. Εμείς στην Κρήτη τρελαινόμαστε για σαλιγκάρια. Δεν τα θεωρούμε μεζεδάκι που τρώμε καμιά φορά, αν τύχει… Είναι μέσα στον κορμό της διατροφής μας. Γι’ αυτό και ξεχυνόμαστε μαζικά στα χωράφια για να τα μαζέψουμε, όταν ξεπροβάλουν από τις τρύπες τους. Οι χοχλιοί «βγαίνουν» και περιδιαβαίνουν δυο φορές τον χρόνο. Στα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου για να φάνε και στα μέσα Μαρτίου για να αναπαραχθούν. Τον Οκτώβρη βοσκάνε, τον Μάρτη κάνουν έρωτα. Τότε βγαίνουμε κι εμείς με τα καλάθια και τους ρημάζουμε. Την άλλη μέρα είναι στο τσουκάλι μας.
Ας ξαναπάμε στο σεξ. Το ταπεινό σαλιγκάρι θεωρείται ο πιο προωθημένος ερωτικά οργανισμός του πλανήτη. Γιατί; Το σαλιγκάρι είναι ερμαφρόδιτο, έχει δηλαδή πάνω του θηλυκό και αρσενικό μέρος, ολοκληρωμένα και τα δύο. Όμως δεν αυτογονιμοποιείται, όπως άλλα ερμαφρόδιτα. Για να υπάρξει ερωτική πράξη χρειάζονται δύο σαλιγκάρια. Ενώνονται με τον ακόλουθο πρωτοφανή τρόπο: Το αρσενικό μέρος του ενός γονιμοποιεί το θηλυκό μέρος του άλλου, ενώ την ίδια στιγμή του αρσενικό μέρος του άλλου γονιμοποιεί το θηλυκό μέρος του ενός. Ασύλληπτο για τα πεπερασμένα όρια της ανθρώπινης ερωτικής εμπειρίας. Όμως, αυτή η άκρως ενδιαφέρουσα και πολύπλοκη ένωση, δεν μπορεί να γίνει μέσα στον ελάχιστο χώρο που κουρνιάζουν. Πρέπει να βγουν έξω, όπου είναι εκτεθειμένα στους αδηφάγους σαλιγκαροφάγους.
Τα σκαντζοχοιράκια λοιπόν διαθέτουν έναν μόνο τρόπο να κάνουν έρωτα. Τον πιο βαρετό. Αλλά αυτός τα σώζει. Τα σαλιγκαράκια από την άλλη, έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν την ύψιστη ηδονή, μόνο που αυτή τα εκθέτει σε μέγιστο κίνδυνο. Βέβαια, ούτε οι σκαντζόχοιροι ούτε οι χοχλιοί γνωρίζουν αυτή τη διάσταση του ζητήματος. Κάνουν ότι τους υπαγορεύει η φύση τους. Πλην οι άνθρωποι, διαθέτουν το προνόμιο (και την κατάρα) να σκέφτονται, να φαντάζονται, να επιλέγουν.
Οπότε έρχομαι να θέσω το απλό ερώτημα ή δίλημμα: Εσείς σκεπτόμενοι ευφάνταστοι αναγνώστες και αναγνώστριες μου, τι θα επιλέγατε αλήθεια; Να έχετε υπέρ υμών τις πιθανότητες της ηδονής ή τις πιθανότητες της επιβίωσης; Μην απαντήσετε αμέσως και κυρίως μην απαντήσετε εύκολα αυτό που μοιάζει ηρωικότερο. Βάλτε τα κάτω πρώτα…