Είναι μέρες που κρύβεσαι. Έχει βγει ο τύπος και μαζεύει. Κουλουριάζεσαι στην κούνια σου γιατί έχει υποτροπιάσει πάλι ο Ηρώδης και κόβει μίσχους. Ξυπνάς και πιάνει από νωρίς ο διάολος τα γλωσσόφιλα. Δέκα μηνύματα στο κινητό και αρχίζεις να παραμιλάς την προπαίδεια της απώλειας. Ένας θάνατος, δύο νοσοκομεία, μια αποβολή, μια γαμημένη διάγνωση, και κοιτάς τις φωτογραφίες τους σαν να διαβάζεις βιοψίες.
Είναι μέρες που το κλάμα το στρώνει. Ένα μπάχαλο ματαιότητας που δεν μαζεύεται από πουθενά. Και από τη μία οι πρόσκαιρα σωσμένοι και από την άλλη το σαρκωμένο πένθος. Σε ποια γη παρηγοριάς να συναντηθούμε; Τσιγάρα, κλειδιά, κινητό, πολλή λύπη και αγάπη και αρχίζουν οι διαδρομές. Από νεκροταφείο σε νοσοκομείο, καφές σε κάποιο σπίτι και πίσω.
Όσο παραμένουμε ακόμα ατιμώρητοι από την Παναγιά τη δρεπανοκρατούσα, για όλους τους βλάσφημους εγωισμούς μας, για τις δυσώδεις εκκρίσεις των κρυφών εγκλημάτων μας, θα μαζευόμαστε σε προθάλαμους και προαύλια, ζωντανοί και υγιείς, περιμένοντας τελικές ανακοινώσεις.
Eίναι μέρες που το κακό είναι τόσο πεισμωμένο, δεν κατεβάζει στιγμή τα μάτια, σε κοιτάει ίσια στο αίμα σου μέχρι να χαλάσεις.
Eίναι κάτι μέρες που από το πρωί πατάς σκατά σε κάθε σου βήμα.
Αλλά ακόμη κι αυτές οι μέρες κάποτε τελειώνουν. Και βραδιάζει.