Να ανοίγω το νερό, να τρέχει, να κατεβαίνει, νάμα, καθαρό, γλυκό, δρόσος και ίαμα από τα Όρη του Θεού, να φτάνει, να έρχεται, ρεύμα, χείμαρρος, αυλάκια, βραγές, κατεβασιές, να κόβω δεξιά-αριστερά γούρνες, χαντάκια, ποτάμια.
Να ποτίζω, να δροσίζω, χείλη, μέτωπα, πόδια, δέντρα, χλωρασιές, καλαμιές, πρασινάδες, τσαΐρια. Ομορφιές.
Τη χλόη. Το χώμα. Τις παπαρούνες, τα κόκκινα στίγματα. Τα χορταράκια. Τα αστεράκια, τα κιτρινούλια, τα χαμομήλια, τα αγκάθια. Να ανοίγω το νερό.
Να φέρνω το τσάι. Αυτό. Μόνο αυτό.
Τα άλλα, οι άλλοι. Δεντροφυτεύσεις, άλση, αλσύλλια, δάση, βουνοπλαγιές, κήποι κρεμαστοί, κάμποι, δέντρα, πουλάκια, τραγούδια, πανηγύρια, υπουργεία, παλάτια, μοναστήρια, δικαστήρια, φωτιές, πυρκαγιές οι άλλοι.
Να μαζευτώ, να περιοριστώ, να συγκεντρωθώ στο νερό, στην πηγή, στην αρχή, στο κλαράκι. Στην πετονιά. Στο ψάρεμα.
Ξαναγυρίζω. Βάζω κεφάλι κάτω, μέσα, ολόκληρος στη στέρνα, στο πηγάδι, στο πηγάδι του Κοντογιάννη, στην κολυμπήθρα τη σκουριασμένη.
Ακούω ξανά απ’ την αρχή το όνομά μου. Χώνω κεφάλι στα νερά, σαπούνι και σκοινί. Καλύτερα κρεμασμένος, παρά ξεραμένος.
Βουτάω στο μολύβι στο χαρτί, συλλαβίζοντας, καραβίζοντας, το φύλλο της φτέρης, το πεσμένο στην πηγή.