Ελιά, καρπός και δένδρο. Το φαί και η ζωή. Η γεύση ή η αιωνιότητα; Η γλυκόπικρη σάρκα ή η ασημένια μαρμαρυγή στο θρόισμα του ανέμου; Η ίδια λέξη, το ίδιο έψιλον.
Έρωτας, δόνηση σωμάτων και σπλάχνων. Ανταλλαγή σάρκας ή συγκίνησης; Μνήμη εφήβαιο ή εφηβείας; Πυρπόληση του κορμιού ή του νου; Ανάμνηση στιγμής ή ζωής; Σελίδα και μυθιστόρημα. Η ίδια λέξη, το ίδιο έψιλον.
Το ξανασκέφτηκε ένα γλυκό χειμωνιάτικο σούρουπο στην ερημιά ενός ελαιώνα που έμπαινε στη θάλασσα, τη στιγμή που ένα φυλλαράκι ελιάς μπλέχτηκε στο πίσω των μπερδεμένων μαλλιών της. Δεν είχε αέρα, δεν είχε κύμα. Είχε τη σιωπή που ηρεμεί.
Εκείνη όρθια ακουμπούσε στο αυτοκίνητο, τα χέρια της στον ουρανό. Εκείνος πίσω της κολλημένος στο οριζόντιο αιώνιο έψιλον της παλλόμενης σάρκας, ψάχνοντας τη μικρή ελιά του δέρματός της. Δύο φερμουάρ σέρνονταν ρυθμικά στο χώμα. Τον ήχο τους πατούσαν βαριά οι αναπνοές.
Τότε, ήταν σίγουρος. Έρωτας είναι η ηδονή. Τώρα, είναι πιο σίγουρος. Έρωτας είναι η οδύνη.