Δεν είναι πολύ πρόσφατη ιστορία. Έχουν περάσει δυο τρία χρόνια. Την γράφω τώρα δίχως πρόθεση να καταγγείλω ελλείψεις και προχειρότητες στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Δεν κρύβεται κανένας υπαινιγμός ή πολιτική σκοπιμότητα. Δεν υπάρχουν συμβολισμοί (προλαβαίνω τα junkies των κρυμμένων νοημάτων) είναι ότι ακριβώς διαβάζεις. Είχα κανα δυο θέματα στο μυαλό μου, τα οποία μόνο που τα σκέφτηκα με σκοτείνιασαν, αν τα έγραφα κιόλας θα περνούσα μαύρο βράδυ.
Προτίμησα κάτι χαλαρό.
Ξύπνησα Κυριακή πρωί και από το δεξί μου αυτί δεν άκουγα τίποτα! Nada. Δεν πανικοβλήθηκα, θα είναι κάτι παροδικό, σκέφτηκα. Πέρασαν κανα δυο ώρες, καμμία επικοινωνία! Ο κόσμος υπήρχε μόνο για το αριστερό μου αυτί.
Παίρνω το αυτοκίνητο και πηγαίνω στο εφημερεύον. Ευτυχώς υπήρχε ΩΡΛ. Ήταν ένας νέος άνθρωπος, γύρω στα τριάντα. «Μην ανησυχείς, κάτι θα το έχει βουλώσει, θα το βρούμε και θα φύγεις αμέσως». Με εξετάζει με εκείνο το εργαλείο με τον φακό, δεν βρίσκει τίποτα. Θα κάνουμε ακουόγραμμα, μου λέει. Με πηγαίνει στο μηχάνημα, ήταν σαν κονσόλα ραδιοφώνου – οικεία συσκευή για μένα- μου φοράει τα ακουστικά και αρχίζει να παίζει με τις συχνότητες και τις εντάσεις. Αριστερό αυτί, εκατό τοις εκατό! Δεξί, κορυφαία μόνωση! Τον κυριεύει μια ανησυχία. Κι άλλη μία εμένα. Ανεβάζει την ένταση στο δέκα. Δεν μπορεί να μην ακούς τίποτα τώρα, μου λέει. Μπορούσε. Τίποτα, το παραμικρό, δεν άκουγα ούτε τις σκέψεις μου. Αρχίζει να στριμώχνεται, τον βλέπω να σημειώνει σε κάτι χαρτιά και τον ακούω να μουρμουρίζει «όχι ρε γαμώτο». Ταλαιπωρεί όλα τα κουμπιά του μηχανήματος –από ένα σημείο κι ύστερα πρέπει να τα πατούσε τυχαία με τον πανικό ενός επιβάτη αεροσκάφους που του έλαχε να αντικαταστήσει τον πιλότο που αποδήμησε εν ώρα πτήσης.
«Δεν ξέρω ρε φίλε τι συμβαίνει ακριβώς αλλά πρέπει να είναι πολύ σοβαρό…» μου είπε. Άρχισε το μυαλό μου να στροφάρει με τρόπο που ποτέ μέχρι τότε δεν ήξερα πως μπορούσε. Σκεφτόμουν φίλους γιατρούς, τι άκρες έχω, τι φράγκα παίζουν στην άκρη, σε ποια χώρα ειδικεύονται σε τέτοιες επεμβάσεις, πόσες ευκαιρίες θα χάσω από γυναίκες που θα σκύψουν να μου ψιθυρίσουν κάτι πολλά υποσχόμενο στο δεξί μου αυτί…
Κι εκεί που όλα έδειχναν πως θα έφευγα με το δεξί μου αυτί στη λαδόκολλα, ανοίγει η πόρτα, μπαίνει ένας δεύτερος εφημερεύων ΩΡΛ που είχε πάει για καφέ, και απευθυνόμενος στον γιατρό μου –αλλά στην ουσία σε εμένα- ξεστομίζει τα συγκλονιστικότερα λόγια που έχει ακούσει ποτέ άνθρωπος από άνθρωπο. «Νίκο, το δεξί ακουστικό δεν δουλεύει, έχει χαλάσει από το πρωί, το ξέρεις ε;»