Πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει στην μεταπολεμική ιστορία της Ευρώπης, προηγούμενο λαού περισσότερο γονατισμένου. Η σκηνή είναι πια ολοκάθαρη μπροστά μας. Οι καμπύλες του σώματός μας διαγράφονται με πλαστικότητα, ο λαιμός προσπαθεί να σταθεί όρθιος, στο ύψος των περιστάσεων(…), το στόμα στρογγυλόμορφο, πρόθυμο να προσφέρει την ρυθμική παλινδρόμηση που υπόσχεται παράδεισο, και η ουρά μας σε μεγάλα κέφια, να κάνει χαρούλες σαν πέταγμα πεταλούδας (πουτανίτσας πεταλούδας) σε ηλιόλουστο λιβάδι.
Ένα καλοσχηματισμένο μόριο (με την χημική έννοια του όρου), ένα σαρκώδες θέλγητρο, προετοιμάζεται να κάνει την ζωή του στην παιδική χαρά της στοματικής μας κοιλότητας, και ο Έλληνας, καρτερικός και προσηνής, προσφέρεται για τρελά γούστα σε ντόπιους και ξένους μερακλήδες που έχει αρχίσει να τους πέφτει μακρυά η Ταϊλάνδη, για σεξοτουρισμό, κι είπαν να φτιάξουν μια κοντινή πιάτσα στην Ευρώπη…
Όλα είχαν μπει σε μια σειρά.
Μέχρι που προέκυψε αυτή η δομική διαφωνία ανάμεσα στο Ιερατείο και στην Νομοθετική Εξουσία. Ο “Πειραιώς” καταδίκασε την πεολειχία ενώ ο πρόεδρος της Βουλής την εξύμνησε ως μέσο επίλυσης διαφορών. Κι εμείς – που αυτή η διαμάχη μας πέτυχε εν τω μέσω της πράξης- έχουμε παραλύσει χωρίς να ξέρουμε τι πρέπει τελικά να κάνουμε.
Να καταπιούμε ή να φτύσουμε;