Μπορεί να είσαι από εκείνους που θεωρείς ότι τα Χριστούγεννα είναι μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της Χριστιανοσύνης, αφού γεννήθηκε ο Υιός του Θεού ο οποίος, με την πορεία Του, έδωσε το μήνυμα της αγάπης στην ανθρωπότητα.
Πιθανώς, όμως, να μην πιστεύεις σε άστρα λαμπερά, μάγους με δώρα, φάτνες-μαιευτήρια, θεωρώντας πως όλα αυτά ανήκουν στο μάρκετινγκ του Χριστιανισμού.
Σε κάθε περίπτωση, τα Χριστούγεννα -είτε νιώθεις πως είναι μια μεγάλη γιορτή είτε τα βλέπεις σαν μια εξαιρετική αφορμή για γλέντια- σηματοδοτούν την καρδιά του χειμώνα, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος. Ταυτόχρονα, όπως έχουν καταγράψει πάμπολλες έρευνες, κάπου εδώ έρχεται επίσκεψη η μελαγχολία σε πολλούς ανθρώπους – ίσως και σε σένα. Τα Χριστούγεννα είναι χαρά, είναι φώτα και μπάλες που στολίζουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, αλλά σε πολλά σπίτια κατοικοεδρεύουν καρδιές με ολόκληρα κομμάτια μελαγχολίας. Και αν για αυτό θα πρέπει να γίνει μόνο μία ερώτηση, αυτή είναι το «τι σου λείπει αυτά τα Χριστούγεννα;».
Το κακό είναι ότι, φευ, ακόμα κι αν αυτή η ερώτηση απευθύνεται μόνο σε ένα άτομο, ίσως δεν υπάρχει μόνο μία απάντηση. Ισως και να μην έχει καθοριστεί η απάντηση. Οι ελλείψεις του καθενός μπορεί να εγείρουν θέμα ατέρμονης συζήτησης, να είναι εξαιρετικά σοβαρές ή, άλλοτε, να ηχούν αστείες στα αφτιά κάποιου άλλου.
Tα Χριστούγεννα είναι oι παρέες οι ουσιαστικές, εκείνες που νικούν τη μοναξιά σου
Τώρα πια, που το φιλμ της ζωής μου έχει καεί από χιλιάδες χριστουγεννιάτικα φωτάκια, έχω καταλήξει. Οχι, δεν σου λείπουν οι αλλοτινές εποχές της ευμάρειας, ούτε οι επίπλαστες χλιδές, αλλά η ηρεμία μέσα σου.
Οχι, δεν σου λείπουν τα ταξίδια που έκανες άλλες χρονιές αυτή την εποχή, όπου πόλεις στο εξωτερικό μάθαιναν Ελληνικά από τους συμπατριώτες μας, από εσένα. Οχι, δεν σου λείπουν τα γεμάτα με τρόφιμα τραπέζια, πλέον έμαθες ότι μπορείς να τραφείς και με λιγότερα. Οχι, δεν λείπει από την τσέπη σου το εορτοδάνειο με το οποίο κάποτε πίστευες ότι μπορούσες να αγοράσεις με δόσεις την ευτυχία ή τη σωματική ηδονή. Οχι, δεν έχεις ανάγκη, πια, από άνευρες συνεστιάσεις για το φαίνεσθαι και την επίδειξη της καλοζωίας. Ολα αυτά ίσως να τα βίωσες στο πετσί σου, τα άλεσες στα σωθικά σου, αλλά τώρα ξέρεις.
Γνωρίζεις ότι οι υλικές απολαύσεις είναι σκόνη στον άνεμο που περνά και χάνεται, χωρίς να αφήνει πίσω της παρά μόνο κάποιες ασθενικές αναμνήσεις. Σήμερα κουβαλάς τη βεβαιότητα, που λούζεται στη νοσταλγία και ντύνεται με τις αναμνήσεις, πως τα Χριστούγεννα είναι -είτε είσαι βαθύτατα θρήσκος είτε απόλυτα άθεος- οι παρέες οι ουσιαστικές, εκείνες που νικούν τη μοναξιά σου όλα–μοναξιά σου τίποτα, που μπορείς να μιλήσεις ουσιαστικά, να επικοινωνήσεις. Χριστούγεννα είναι οι δικοί σου άνθρωποι που τους συναναστρέφεσαι επειδή μπορείς να νιώθεις. Τον παππού, τη γιαγιά, τους γονείς σου, την οικογένειά σου, ανθρώπους που δεν είναι δίπλα σου είτε έφυγαν από αυτή τη ζωή είτε έφυγαν για άλλες ζωές, μεγαλώνοντας το κενό όχι στο πληθυσμιακό σύνολο, αλλά μέσα σου. Αυτά τα Χριστούγεννα ίσως σου λείπει το αίσθημα της ηρεμίας και η ανεπαίσθητη βεβαιότητα πως όλα θα πάνε καλά, θα βρεις δουλειά για να πληρώνεις τα απαραίτητα της ζήσης σου δίχως σπατάλες και υπερβολές ή ότι θα συνεχίσεις να δουλεύεις εκεί που είσαι. Πως δεν θα κινδυνεύσεις από μανιακούς δολοφόνους άλλων φυλών που μπορούν να σε μισούν χωρίς καν να σε ξέρουν. Πως θα έχεις στο σπίτι σου ζέστη. Και, βασικά, στην καρδιά σου.
Είπαμε, τα Χριστούγεννα μπορεί να είναι μια μεγάλη γιορτή, αλλά κρύβουν, ανάμεσα στα φωτάκια που αναβοσβήνουν, και μελαγχολία. Εκεί, όμως, (πρέπει να) ελλοχεύει και η ελπίδα πως θα γεννηθεί κάτι καλό, κάτι νέο. Είτε το λένε «Χριστό» είτε «κουράγιο για το παρακάτω». Κι αν αυτά τα Χριστούγεννα δεν μπορείς να απαντήσεις στο «τι σου λείπει;» κι αν τα πράγματα δεν ήρθαν όπως θα ήθελες, εύχομαι -όσο είναι δυνατόν- να συμβεί αυτό τα επόμενα.
Και αυτή, πέρα και έξω από όποιο κλισέ «χρόνια πολλά», είναι από τις πιο ειλικρινείς ευχές που έχω να σου δώσω…