Ο Πολάνσκι είναι ένας από τους πιο αγαπημένους-μισητούς μου σκηνοθέτες. Όσο τον λάτρεψα σαν γαϊδουροέφηβος μακρυμάλλης με το Chinatown τόσο τον μίσησα και τον έχασα στις τελευταίες του ταινίες. Προπαντός μετά την συνεργασία του με τον Χάρισον Φορντ. Τι γελοιότητα! Να χοροπηδάει ο Φόρντ σε key effect στις ταράτσες του Πασσύ που τόσο έχω λατρέψει και περπατήσει. Τέλος πάντων.
Η τρέλα μου ξεκίνησε από το γεγονός ότι μέσα μου ξέρω ότι είναι ένας καταπληκτικός σκηνοθέτης που μπορεί να με κάνει να χτυπιέμαι κάτω, όπως στον απίστευτο Ένοικο όταν αναγνώρισα ακριβώς αυτό το υγρό γεμάτο Αγιάννικη καχυποψία γαλλικό κλίμα που έζησα στις παριζιάνικα batiments του 76.
Η υπόθεση της Σάρον Τέητ με είχε βάλει σε σκέψεις. Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά έλεγε ένας φίλος μου που σχεδόν πάντα είχε δίκιο. Εμένα δεν μου το βγάζεις απ το μυαλό πως κάτι παραθρησκευτικό έτρεχε την εποχή της Ρόζμαρυ. Αργότερα, περίπου μετά είκοσι έτη, σε κάποιο ντοκιμαντέρ του History – έβλεπα μετ’ εμποδίων σε γνωστό μαιευτήριο της Αθήνας περιμένοντας το γιό μου να γεννηθεί- τεκμηρίωσα τις υποψίες μου. Η δηθενιά της εποχής τον είχε συνεπάρει. Όλο αυτό το ψεύτικο σοσιαλάιζινγκ στο οποίο πρέπει να έχει master o Πολάνσκι του γύρισε μπούμεραγκ κανονικά. Pigs έγραψε ο Μάνσον στην πόρτα με αίμα. Έζησα χρόνια με αυτή την εμμονή σε άσκοπες συζητήσεις – διαφωνίες με σινεφίλ. Εκεί σ’ αυτές τις συζητήσεις, άκουγα τη φωνή μου να μιλάει γι’ αυτόν με απαξία. Σαν να έκανα αντιπολανσκικό εμβόλιο στον εαυτό μου. Εκεί άρχισε να ξεφτίζει το είδωλο σαν πανάκριβο πολυκαιρισμένο χαλί στο σαλόνι της μητέρας μου. Όταν βγήκε ή υπόθεση του βιασμού (και καλά) με την μικρή, ξεκίνησε η εποχή της αηδίας. Αυτό το πάντα νεανικό πρόσωπο που δεν έχει ξυριστεί ποτέ, με το καρφιτσωμένο –δεν-τρέχει-τίποτα χαμόγελο, και την ανασηκωμένη μύτη, μου γεννούσε κύματα μίσους μαζί με αηδία όγκου τσουνάμι Ταϋλάνδης.
Και τώρα στο «δράμα» που περνάει στο σαλέ του στην Ελβετία πάλι μου φέρνει στο μυαλό την απορία. Πόσο μ…… είναι. Να σας πω και κάτι; Εγώ το Ghostwriter δεν το πληρώνω.
Πρόκειται για μια veritable ταινία για την ψευτιά. Και ίσως να χαρακτηρίζει την ζωή του 75χρονου πια Πολάνσκι. Ghostwriter είναι ένας συγγραφέας που γράφει για λογαριασμό ενός άλλου συγγραφέα ένα βιβλίο οτιδήποτε. Από την εποχή του Συρανό ντε Μπερζερακ ο ghost είναι ένας γοητευτικά δραματικός ρόλος. Σε τούτη την ταινία μπλέκεται το πράγμα με την πολιτική. Ο ghost (McGregor) πρέπει να γράψει τα απομνημονευματα ένος πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας, (Pierce Brosnan) που είναι (κι αυτός) εξορία. Υπάρχει μια σαφής αναφορά στον Tony Blair (ουαου!). Ο προηγούμενος ghost έχει βρεθεί δολοφονημένος. Αυτό το σκηνικό δίνει μια κατεύθυνση θρίλερ (η αγαπημένη του Πολάνσκι) που βέβαια κατά τα λεγόμενα θεατών σε καθηλώνει. Εγω δεν θα τη δω για δικούς μου λόγους.
Είναι σίγουρο πως ο Πολάνσκι μ’έχει γραμμένο. Ούτε καν με ξέρει. Και πιθανότατα δεν θα με μάθει ποτέ. Τουλάχιστον αυτό το σημείωμα ας διαλαλήσει ότι δεν μ’ ενδιαφέρει η ύπαρξη του πλέον. Ο έρωτας τελείωσε… Ακούς εκεί. Να προδώσει το όραμά μου…Μακριά!