Όλως τυχαίως, πριν από περίπου ένα χρόνο, στις 10 Δεκέμβρη του 2010, είχα παρευρεθεί στη συνέντευξη τύπου που είχε παραθέσει στο νέο δημαρχιακό μέγαρο Θεσσαλονίκης, με θέμα την τοποθέτηση του ανδριάντα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο απερχόμενος τότε δήμαρχος, κύριος Βασίλης Παπαγεωργόπουλος. Με αφορμή την ολοκλήρωση της δωδεκαετούς θητείας του είχα γράψει ένα άρθρο, με τίτλο ο κουρασμένος δήμαρχος, στο οποίο εστίαζα κυρίως στη μελαγχολία που εξέπεμπε το πρόσωπο του πάλαι ποτέ Βαλκανιονίκη. Δυστυχώς για τον ίδιο, συνέντευξη τύπου αναγκάστηκε να παραχωρήσει και χθες, για να σχολιάσει την ποινική δίωξη που ασκήθηκε εις βάρος του για νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες. Βλέπετε, θεωρεί ότι τα Μ.Μ.Ε δεν τον αντιμετωπίζουν σωστά. Αντί να συζητούν το θέμα για την τοποθέτηση του δικού του ανδριάντα, σκαλίζουν την ιστορία με το ένα εκατομμύριο ευρώ, που σύμφωνα με το εισαγγελικό πόρισμα, βρέθηκε αδικαιολόγητα στον τραπεζικό του λογαριασμό.
Οι δηλώσεις του ήταν λες και είχε συμβουλευτεί προηγουμένως τον Άκη Τσοχατζόπουλο για το τι λένε και πως συμπεριφέρονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Μίλησε για «πολιτική δολοφονία», για «σπίλωση του ονόματός του», για «διασυρμό» και φυσικά για «παραπλάνηση της δικαιοσύνης». Έτσι όμως συμβαίνει με τα «θηρία» που φοβούνται, βρυχώνται επειδή διαισθάνονται την απειλή. Ξεκίνησε την ομιλία του, υπενθυμίζοντας στους παρευρισκόμενους την πολυετή προσφορά του από όλα τα πόστα, από το γεγονός ότι ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ το 1976 μέχρι τη συμβολή του στην επιστήμη της οδοντιατρικής. Φάουλ πρώτο. Όταν νιώθεις την ανάγκη να αναφερθείς εσύ ο ίδιος στην προσφορά σου, συνήθως σημαίνει δύο πράγματα. Αφενός ότι αναγνωρίζεις πως οι πολίτες σε έχουν ξεχάσει, αφετέρου ότι κάνεις μνεία στο έργο σου για να το συμψηφίσεις με κάτι άλλο. Και τα θετικά δεν συμψηφίζονται με θετικά, μόνο με αρνητικά.
Στη μέση περίπου της συνέντευξης, έχοντας πάντα σταυρωμένα τα χέρια του πάνω στο τραπέζι, με τις λευκές μανσέτες του κολλαριστού πουκαμίσου του να μένουν ακίνητες στους καρπούς του, αναρωτήθηκε γιατί δεν έχει κληθεί ακόμη ο Κώστας Σημίτης σε απολογία, μετά τις αποκαλύψεις του Θόδωρου Τσουκάτου. Φάουλ δεύτερο. Όσοι αναζητούν κι άλλους ενόχους τη στιγμή που κατηγορούνται, στις περισσότερες περιπτώσεις είτε προσπαθούν να στρέψουν το ενδιαφέρουν της κοινής γνώμης μακριά τους είτε να υπονοήσουν ότι κυκλοφορούν ελεύθεροι άνθρωποι με πιο βαριές κατηγορίες από αυτές που βαραίνουν τους ίδιους. Με άλλα λόγια, αποδέχονται σιωπηρά τις δικές τους αμαρτίες και δείχνουν με το δάχτυλο τους πιο αμαρτωλούς. Εν προκειμένω, απομένει να περιμένουμε την απόφαση της δικαιοσύνης.
Ο πρώην δήμαρχος, στάθηκε και σε ένα σημείο που έχει δίκιο. Δεν είναι δυνατόν είπε, με περίσσιο παράπονο, να με κατηγορούν μέσω διαρροών στα Μ.Μ.Ε, χωρίς να έχω λάβει στα χέρια μου κανένα δικαστικό έγγραφο. Κοινώς τον έκριναν ήδη ένοχο, χωρίς εκείνος να ξέρει επισήμως γιατί κατηγορείται. Συμφωνώ, τα ελληνικά Μ.Μ.Ε έχουν μία (παγιωμένη) τάση προς τον κανιβαλισμό προσώπων. Ωστόσο, αυτό που μου προκαλεί εντύπωση, είναι ότι ποτέ, σε καμία συνέντευξή του, δεν έχει παραδεχτεί ότι κάπου έχει κάνει λάθος. Μάλιστα, φίλος δημοσιογράφος από την εφημερίδα «Μακεδονία», μου έλεγε ότι στη τελευταία συνέντευξη τον είχε ρωτήσει αν στα δώδεκα χρόνια της δημαρχίας του έχει μετανιώσει για κάτι κι εκείνος αποκρίθηκε ότι δεν καταλαβαίνει την ερώτηση! Απάντηση ενδεικτική ενός ανθρώπου αποκομμένου από την κοινωνία, ο οποίος την τρίτη τετραετία είχε καθίσει στο θρόνο του στο Πανόραμα (εκεί είναι η κατοικία του) και επόπτευε από ψηλά το βασίλειό και τους υπηκόους του.
Όπως μου εκμυστηρεύτηκε ένας υπάλληλος από το μόνιμο προσωπικό του Δήμου, ο οποίος φέτος κλείνει είκοσι τρία χρόνια υπηρεσίας, το μεγαλύτερό του λάθος ήταν ότι είχε παραχωρήσει σχεδόν όλες τις αρμοδιότητες στον πρώην γενικό γραμματέα Μιχάλη Λεμούσια και εκείνος απλώς εμφανιζόταν στις κορδέλες, στα εγκαίνια και γενικότερα όπου υπήρχε ψαλίδι. Εξού και το προσωνύμιο του ως «ψαλιδοχέρης», με το οποίο τον αποκαλούσαν ειρωνικά κάποιοι υπάλληλοι μεταξύ τους. Παρεμπιπτόντως, ο Μιχάλης Λεμούσιας, τον περασμένο Ιούνιο αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει μόλις έμαθε την απόφαση για την προφυλάκισή του για τη μαύρη τρύπα ύψους 51.400.000 ευρώ στο δημοτικό ταμείο. Αν στη ζωή ισχύει το δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι, τότε στην πολιτική ισχύει σίγουρα το δείξε μου το στενό σου συνεργάτη για να καταλάβω τις προθέσεις σου.
Ο κύριος Παπαγεωργόπουλος ισχυρίστηκε ότι το ποσό, που βρέθηκε σε κοινό λογαριασμό που διατηρεί με τη γυναίκα του, προέρχεται από τους κόπους και τις συντάξεις μιας ζωής. Αλήθεια, πόσα χρήματα μπορεί να τους απέφερε, εντός δώδεκα χρόνων, το μικροσκοπικό οδοντιατρείο της κυρίας Ελένης, στην οδό Παπάφη; Τα σφραγίσματα θα πρέπει να ξεπερνούν τις χιλιάδες ψήφους που έπαιρνε, είτε ως βουλευτής είτε ως δήμαρχος. Στην πρώτη, άκρως ελπιδοφόρα τετραετία, λάνσαρε το προφίλ του «παιδιού της διπλανής πόρτας». Όχι το λαϊκό, αλλά το άμεσο. Τον συναντούσες πάντα κομψό, δεν ντρεπόσουν όμως να τον αγγίξεις για να μην του χαλάσεις το στρώσιμο στο σακάκι. Τη δεύτερη τετραετία, τα μπλέιζερ ακρίβυναν και ίσα που του έσφιγγες το χέρι. Τότε, πολλοί τον παρομοίωσαν με το Δημήτρη Αβραμόπουλο, ότι ασχολείται δηλαδή μόνο με τις ζαρντινιέρες και δεν κοιτάζει τα ουσιαστικά προβλήματα της πόλης. Την τρίτη τετραετία, ο μαραθωνοδρόμος είχε κουραστεί. Έραβε τα σακάκια του σε προσωπικό ράφτη και χειραψίες έδινε σπάνια. Οι τελευταίες ήταν στα εγκαίνια του καινούριου δημαρχιακού μεγάρου, για το οποίο οι αντίπαλοί του ακόμη τον επικρίνουν για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος.
Τα έργα του στην πόλη τα κατάπιε μονομιάς η ιστορία, όπως ο άρρωστος καταπίνει βιαστικά το κουτάλι με το σιρόπι. Η ανάπλαση του παραλιακού μετώπου, η αλάνα της Τούμπας, η ανακαίνιση της πλατείας της Αρχαίας Αγοράς, οι σημαντικές παρεμβάσεις του σε κύριους οδικούς άξονες, και φυσικά το νέο δημαρχείο, ξεχάστηκαν αμέσως. Ίσως γιατί οι σύγχρονες ανάγκες της πόλης αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και τα έργα του πρώην δημάρχου δεν αρκούν για να τις καλύψουν. Άλλωστε για τον ίδιο, αυτό πλέον δεν έχει καμία σημασία. Τώρα είναι η ώρα του πραγματικού απολογισμού. Τι κι αν τα σφραγίσματα της οδοντιατρικής τον ευχαριστούν για τη συμβολή του, τι κι αν οι κάτοικοι του Μόντρεαλ νιώθουν ευγνώμονες που είχαν την τύχη να τον δουν από κοντά, ο χρόνος του χτύπησε την πόρτα και ο λογαριασμός των πεπραγμένων έφτασε σπίτι του. Κι αυτό που ξέρω είναι πως όταν είσαι κουρασμένος, δεν έχεις κουράγιο να πληρώσεις παλιά χρέη. Δήμαρχε, καλά Χριστούγεννα και καλή ξεκούραση. Μάλλον θα τη χρειαστείς.