Είναι ελαφρύς ο θάνατος του Θεανθρώπου. Ξέρεις το μετά. Θα αναστηθεί για να ζήσει ζωή αιώνια, κάπου που κατά τις γραφές είναι ωραία. Είναι ο θάνατος μιας τέλειας ζωής που ναι μεν είχε πόνο και αδικία αλλά είχε σκοπό που εξυπηρετήθηκε στο απόλυτο –έτσι λένε- κι αυτό την κάνει τέλεια. Ήρθε στη Γη για ένα λόγο και όσα ήταν προδιαγεγραμμένα να του συμβούν, δεν ξέφυγαν ούτε στο τελευταίο σημείο στίξης. Πως θα ’θελα να ξέρω αν ήταν θαυμαστικό, αποσιωπητικά, μια βουβή τελεία ή ένας τόνος που ξέφυγε.
Ο Γ. έχει κλειστό το κινητό του απόψε. Πέθανε μια φίλη του στα 29 της. Τον ψάχνω για να του πω «το ξέρω» αλλά μάλλον δεν θα του το πω, δεν τον βρίσκω και αύριο η μέρα θα’ναι άλλη. Θα του πω με ύφος «δικτάτορα» πως είναι ο καλύτερος φίλος που είχα ποτέ και θα σκάσουμε στα γέλια. Ξέρω τι σκέφτεται. Ότι στη ζωή δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Θα μπορούσε η φίλη του να είχε σταυρωθεί με ένα τρόπο απ’ τη ζωή ορισμένο, να ζήσει τον πόνο, το δράμα στο ολόκληρο. Ύστερα να πεθάνει και να ξαναζωντανέψει για να ζήσει τα υπόλοιπα 50 κατά μέσο όρο χρόνια που της αναλογούν ή να μην πεθάνει τελευταία στιγμή, σαν φάρσα που κάνει αυτή η όχθη στην απέναντι. «Σας είπαμε πως θα σας δώσουμε την τάδε, όμως τελευταία στιγμή το μετανιώσαμε. Θα σας την στείλουμε σε έτη 50. Ευχαριστούμε για την αναμονή. Έτσι είναι η ζωή! Όμορφες ανατροπές! Γελάστε κι εσείς μαζί μας τώρα. Θέλουμε μια καλή φωτό για το πρωτόκολλο που στο μέλλον κάποιοι θα της βάλουν φωτοστέφανα και θα την προσκυνάνε, ελπίζοντας.»
Η Μεγάλη Πέμπτη είναι μια μέρα «ευκαιρία» να προσποιηθείς τον ανυπεράσπιστο, τον προδομένο, τον απαρηγόρητο, χωρίς να γελάς με τον εαυτό σου που αυτό όλο δεν σου πάει καθόλου, δεν συμβαδίζει με τη ζωή σου, δεν είναι εσύ. Είναι η μέρα που δίνεις μόνος σου τα ρούχα σου για να τα παίξουν στα ζάρια, καθώς είναι μέρος του δράματος να αποδεσμεύεσαι απ’ την εικόνα με την οποία σε ξέρουν, να αποχωρίζεσαι έτσι σκληρά τη στολή σου της εξόδου. Η Μεγάλη Πέμπτη είναι μια ωραία μέρα πόνου, που προλογίζει έναν θάνατο με «τέλος καλό, όλα καλά». Είναι η μοναδική μέρα του χρόνου που είμαι βέβαιη πως είναι προτιμότερο το μαστίγωμα απ’ το αυτομαστίγωμα. Είναι μια ωραία μέρα γιατί ο δήμιος έχει έναν ρόλο πολύ συγκεκριμένο. Τις υπόλοιπες έχει απλώς ρόλους και λόγους.
Υγ: Virtuous sensibility… τι άλλο;