Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο γαληνευτικός ήχος από αυτόν. Ετσι όπως μας φτάνει το τόσο δα κυματάκι, ήσυχα, ήσυχα. Ησυχη η έλευση και ακόμα πιο ήσυχη η αναχώρησή του, λες στα νύχια, όπως φεύγουν οι μητέρες που «το μωρό κοιμήθηκε». Δεν υπάρχει πιο γαληνευτικός ήχος από αυτόν. «Σταθερά επαναλαμβανόμενος», είπε η Εύη.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να αξιολογήσω τη γλύκα του σταθερά επαναλαμβανόμενου. Το ένστικτό μου την επιζήτησε, τη γράπωσε στον αέρα, την κατέκτησε, αλλά εγώ πάντα υποδυόμουν την ανήξερη, δεν την έκανα και μεγάλο θέμα την κατάκτηση ως κατάκτηση. Από παιδί έτρεμα πόσο ύπουλα η ρουτίνα μπορεί να προκύψει «τέλμα». Το τέλμα είναι θάνατος. Είναι το σημείο όπου στεγνώνουν οι λέξεις. Εχει τόσο ενδιαφέρον η διαδρομή των λέξεων στο στόμα μας. Οσο ρέουν.
Μιλάμε, διεκδικούμε, φωνάζουμε, ως κύκνειο άσμα μπορεί και να φωνάξουμε όσο δεν φωνάξαμε ποτέ. Μα μετά χαμηλώνουμε στροφές, χαμηλώνουμε, χαμηλώνουμε. Και μια μέρα… Η γλώσσα πάει να αναδευτεί σε πτήση λόγου, πλην τα δόντια, φράχτες. «Τι νόημα έχει;» λέει το κάθε μέσα σου. Τέλος. Τέλος; Τόσες πληροφορίες που έχει ο αέρας! Κρίμα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν βγάζεις άκρη με τους ανθρώπους. Στις ήσυχες θάλασσες φλερτάρουν κύματα, να δοκιμάσουν την αντοχή του σκαριού τους στα ηδονικά άκρα τους, μα στα κύματα ονειρεύονται καθησυχαστική ησυχία. Δεν βγάζεις άκρη με τους ανθρώπους, σ’ το είπα ξανά. Οπως και να έχει, η αλήθεια είναι ότι κυρίως αναλαμβάνει αυτούσια η θάλασσα. Εκείνη βάζει τους ρυθμούς. Εμείς τους κολυμπάμε. Τι νομίζεις, μωρέ; Κολυμβητές είμαστε. Θαλασσοακροβάτες.
Αυτή τη φορά κάπως μου ήρθε να αφεθώ ψυχή, μυαλό και σώμα στις διαθέσεις της. Να δω πού θα με πάει. Οταν το μυαλό στήνει, στήνει, είναι βιασμός στο βήμα. Το μυαλό κυρίως φοβάται. Είναι μεγάλος χέστης το μυαλό. Οπότε, go with the flow. Flow with the wind. Εστω και αν wild is the wind. Κάπου στο βάθος αχνοφέγγει πάντα ένα νησάκι. Λες, δεν θα μας φτάσει ως εκεί;