Όλοι θ’ ασχοληθούν με την τελευταία εμφάνιση του Χιθ Λέτζερ στο σινεμά, στον «Φανταστικό Κόσμο του Δρ Παρνάσους». Αλλά και με την άνευ προηγουμένου και άνευ αμοιβής στρατολόγηση τριών πρώτων ονομάτων, του Τζόνι Ντεπ, του Τζουντ Λο και του Κόλιν Φάρελ, που τον αντικατέστησαν. Γιατί το έκαναν; Γιατί τους το ζήτησε ο Τέρι Γκίλιαμ, ο σκηνοθέτης της ταινίας, αξέχαστο μέλος των αντιστασιακά αστείων Μόντι Πάιθονς, ένας τζογαδόρος δημιουργός κινηματογραφικών φαντασιών μεγάλου προϋπολογισμού, ένας γελαστός και νευρικός άνθρωπος με πολύ γερό στομάχι και τεράστια σχέδια που δεν ευτυχούν πάντα.
Ο «Δον Κιχώτης» του, με πρωταγωνιστή τον Ντεπ, δεν τελείωσε ποτέ- υπάρχει ένα DVD με τους λογιστικές πονοκεφάλους και τον καταποντισμό της φιλόδοξης περιπέτειας του. Οι «Αδελφοί Γκριμ» σταμάτησαν το γύρισμα στη μέση, ο Γκίλιαμ έκανε μια άλλη ταινία και επανήλθε μετά από ένα χρόνο για να την ολοκληρώσει. Το Μπραζίλ, η πιο αγαπημένη ταινία του, πέρασε δια πυρός και σιδήρου και αν δεν ήταν οι κριτικοί, δεν θα είχε την διανομή που της άξιζε. Ο Βαρώνος Μυνχάουζεν στοίχισε ένα σκασμό λεφτά και δεν τα έφερε ποτέ πίσω. Ο Παρνάσους λίγο έλειψε να τιναχτεί στον αέρα από τον αδόκητο θάνατο του Λέτζερ, ώσπου έφτασαν οι ιππότες για τη σωτηρία του.
Πασίγνωστοι ηθοποιοί (αυτά τα άπληστα τέρατα εγωκεντρισμού) προσφέρουν το διάσημο χέρι τους και τραβούν τον Γκίλιαμ από τον γκρεμό, γιατί τον αγαπούν και πιστεύουν στο τσιρκολάνικο όραμα του. Σπάνια πράγματα, και συγκινητικά. Σε μια βιομηχανία που αραιά και που παράγει τέχνη, ο Γκίλιαμ επιμένει σε πανάκριβες χίμαιρες και συνήθως βρίσκει συμπαραστάτες της τελευταίας στιγμής. Αν θέλουμε να τον συγκρίνουμε σε μεγέθη φιλοδοξίας και μεγαλεπήβολου αγγλόφωνου σινεμά, ο Όρσον Γουέλς, πιο αλαζών και σαφώς πιο ταλαντούχος, στάθηκε άτυχος. Ο συνδυασμός του παραμυθιού με την πραγματικότητα, που συνήθως είναι το θέμα του έργου του, ασκεί ακατανίκητη έλξη σε ένα σύστημα που ευτυχώς βλέπει όλες τις ιδέες ορθολογιστικά