Και τη εβδόμη Κυρίω τω θεώ σου. Αλλά εσύ δεν έχεις Θεό. Εσύ δεν έχεις τον Θεό σου. Τι να την κάνεις την εβδόμη; Με τους άπιστους. Στο πυρ της κολάσεως.
Ο Μεγαλοδύναμος εν τω μεταξύ θυμώνει, σου βάζει τρικλοποδιές. Σε ταλαιπωρεί επί έξι μέρες, σε εξοντώνει. Δυσκολίες, εμπόδια, ματαιώσεις, καθυστερήσεις. Χάνεις από πάνω και την εβδόμη. Τη χαρά, την ευκαιρία της, το δώρο, τη σωτηρία της, την προσευχή, τη λειτουργία της.
Κι εκείνο το κρασί, εκείνη η κουβέντα με το φίλο τον καλό που βγάζει γέλια, εκείνες οι τηγανιτές πατατούλες, με την ψυχή στο στόμα και η εφημερίδα, ένα τρεχάτο πέρασμα ίσα για να χαλάσει η καρδιά σου.
Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου.
Μετά έρχεται ο άλλος και σου λέει: έξι χρόνια στο δημοτικό, έξι στο γυμνάσιο, τα άλλα έξι πού πήγανε; Πού πήγανε; Στο πυρ της κολάσεως. Της διπλής. Κούραση και πίεση. Η μία ευτυχώς δεν έχει γίνει υπέρ- κόπωση ή άλλη όμως έχει γίνει υπέρ- ταση.
Πόσο θυμωμένος είσαι, Κύριε; Μέγας. Κι εσύ κι ο πόθος κι ο πόνος κι ο προς εξόφληση λογαριασμός. Όλοι οι λογαριασμοί. Υλικοί και ηθικοί. Μεγάλοι και απλήρωτοι. Και πολλοί. Μου ξέφυγαν οι αριθμοί, μου έφυγαν. Τους πλήθηνε μια ανάγκη ανεξέλεγκτη. Ανοίξαμε μέτωπα. Προέκυψαν αιτήματα, επιθυμίες, φανερώθηκαν φιλοδοξίες.
Να γράψεις, να σβήσεις, να υπογραμμίσεις, να διαβάσεις, να δεις, να ονειρευτείς, να προσπαθήσεις, να τελειώσεις, να αρχίσεις. Να σκοτώσεις, να αναστήσεις.
Μέγας. Κι εσύ κι ο κόσμος μας. Ο γύρο και ο μέσα κόσμος. Άβυσσος. Πώς να τακτοποιηθεί; Οι φάκελοι, οι συνδετήρες, τα ντοσιέ, τα κουτιά, τα e-mail, τα κινητά, τα ακίνητα, το νερό, το φως, τα εισιτήρια, τα χάπια, το ημερολόγιο, το πρόγραμμα. Οι προϋπολογισμοί.
Είχαμε τα βουνά μας. Είχαμε δυο τρία χωριά, δυο τρεις πόλεις, ένα δυο κάμπους, τα πορτοκάλια μας, τα σκαλιά μας, το σχολείο, το εφετείο, τον κινηματογράφο, το δημαρχείο, τον νότο μας, την Πελοπόννησό μας. Τώρα ήρθε κι ο Βορράς. Πριν ήταν η Στερεά, το Αιγαίο. Προστίθενται υποχρεώσεις, εκκρεμότητες. Η Άρτα και τα Γιάννενα. Το γεφύρι κυρίως. Δεν τελειώνει. Οι μαστόροι, τα υλικά, η μελέτη του χώρου, η γυναίκα του πρωτομάστορα, η κατάσταση του εδάφους, έκτακτα καιρικά φαινόμενα, το ΙΚΑ, η εφορία, η τράπεζα, ο ΟΤΕ, ο Γερμανός. Ο Γερμανός.
Είναι και ο Μασούτης, ο Μαρινόπουλος, ο Βασιλόπουλος δεν είναι; Δεν πρέπει να φάνε αυτοί οι μαστόροι, να κοιμηθούνε, να αγοράσουνε ένα πουλόβερ, ένα παιχνίδι για τα παιδιά τους; Είναι και τα εργαλεία. Άλλα χάνονται, άλλα παλιώνουν, άλλα τα χρησιμοποιούμε για λίγο και τα επιστρέφουμε. Η νέα τεχνολογία;
Να πάρεις προσφορές, να κρίνεις, να συγκρίνεις. Προστίθενται βουνά. Βουνά οι υποχρεώσεις. Μεγαλοδύναμε και ο γιατρός μου έχει συστήσει θάλασσα. Τον καταλαβαίνω κι αυτόν. Σου λέει για την κόπωση, για την πίεση χρειάζεσαι θάλασσα. Την άπλα, την απεραντοσύνη, την άνωση της προπαντός. Να αφεθείς, να ξεχαστείς, να γαληνέψεις, να σε πάρει να σε πάει.
Εντάξει, απαντώ και αντί να πάω στη θάλασσα προσπαθώ να την φέρω κι αυτή κάπου εδώ τριγύρω. Καμιά φορά το καταφέρνω. Είναι αμαρτία αυτό; Είναι λάθος; Στον ίδιο δρόμο και βουνό και θάλασσα και βορράς και νότος και το γεφύρι και ο Μαρινόπουλος και οι Γερμανοί και το ΙΚΑ και το Δημαρχείο και η εκκλησία σου; Είναι λάθος; Αυτή η ανεξέλεγκτη ανάγκη δεν είναι Θεός; Αυτή η επιθυμία να είναι όλα ενωμένα και να ¨ τείνουν προς ένα σκοπό; Ο σκοπός μου είναι παρόν, συγκεντρωμένος και διάχυτος. Έτσι αισθάνομαι. Αυτός είναι ο σκοπός μου, ο δρόμος μου. Αυτός είναι ο τρόπος μου. Όμως, ο χρόνος είναι δικός σου.
Ομολογώ αυτή την εβδόμη θα την ήθελα. Το κρασί σου, το ψωμί σου, τις πατατούλες, τα χόρτα του βουνού, το ραδιόφωνο, την κουβέρτα, την κουβέντα, την επικοινωνία, τη δροσιά της, το τσίγκλισμά της, την πατέντα που έχεις χαρίσει σε τόσους και τόσους –πιστούς θα μου πεις- εντάξει. Ας μη διαπραγματευτούμε τώρα για την ποιότητα των υπολοίπων έξι ημερών. Ας μην αντιδικήσουμε για την Πέμπτη ή την Τετάρτη που άλλοι τις γλεντάνε ανεξέλεγκτα με το περίσσευμα τους. Το περίσσευμα του χρόνου τους. Του χρόνου σου. Ας μην αντιδικήσουμε γι’ αυτό το θέμα. Προς το παρόν αντέχω. Άλλωστε ο θυμός ο δικός μου δεν έγινε ποτέ μολότοφ προς τα έξω. Εσύ το ξέρεις καλύτερα απ’ τον καθένα. Γι’ αυτό σου λέω. Αν έχεις κάποια καλή ιδέα κάποια σκέψη καλή, προτιμάω να την βάλουμε σε εφαρμογή τώρα αμέσως. Επειδή ναι μεν ως την εβδόμη παρουσία θα τελειώσει το γεφύρι, άλλα δεν θα υπάρχει πια ούτε ο γιατρός μου, ούτε η θάλασσα μου.