Τα λουλούδια πεταμένα στο πάτωμα, το τραγούδι δυνατά κάνει την παύση και η ηρωίδα της να την κοιτά στα μάτια.
Η σκηνοθέτις στην πρόβα τζενεράλε κάθεται στην πρώτη θέση, όχι για να διορθώνει. Για να εμψυχώνει, να παρατηρεί και στο τέλος πρώτη να χειροκροτεί.
Η Αθανασία Καραγιαννοπούλου είναι η σκηνοθέτις της Ντίνας Κώνστα στον ρόλο της Σωτηρίας Μπέλλου. Νέα, γήινη, ρομαντική. Ολοκλήρωσε το δίπολο, Νομική και Θέατρο Τέχνης, για να αποφασίσει ότι αυτή θα στήσει τον μύθο στη σκηνή. Δέκα χρόνια ανεβοκατεβάζει ιστορίες σε δίωρα και χώνει όπου μπορεί τρυφερότητα και μουσική. Απλώνει το χέρι στον θεατή και τον ανεβάζει επάνω. Το κοινό δεν παρακολουθεί παράσταση, επιβιβάζεται σ’ αυτή και ταξιδεύει στο χωρόχρονο.
Φέτος, τα ζόρια ενεργοποιούν «το πάθος στους απαθείς και την αντίσταση στους υποταγμένους». Ο χειμώνας της κρίσης είναι η ευκαιρία να χαϊδέψει η τέχνη την ψυχή.
Με αφορμή την Σωτηρία Μπέλλου που ανέβηκε μόλις και τον Μαρξ στο Σόχο που γεμίζει μετά από 5 χρόνια ακόμα την αίθουσα, δυο πρόσωπα – σύμβολα μιας εποχής, η Αθανασία Καραγιαννοπούλου που τα οραματίστηκε και έβαλε την τελική υπογραφή, σημειώνει για τη δική μας επιστροφή στους μύθους:
«Στα δύσκολα γυρίζουμε πίσω στις ρίζες μας. Στο πατρικό σπίτι, στα πάτρια εδάφη, στους πρώτους μας έρωτες. Στα δύσκολα, χάνουμε τον πλούτο της έπαρσης. Ξαναγινόμαστε φτωχοί, όπως γεννηθήκαμε. Φέτος – και του χρόνου; – η κρίση. Μια παγκόσμια, τεράστια, οικονομική αλλά και ηθική, κοινωνική κρίση. Στην αρχή, την αγνοήσαμε. Εμείς οι Έλληνες. Μετά της επιτεθήκαμε με τσαμπουκά. Τώρα λουφάζουμε και την καλοπιάνουμε. Μαζευόμαστε σε παρέες και ξαναθυμόμαστε τους μύθους της πατρίδας και της καρδιάς μας.
Έτσι και στο θέατρο: Ξαναγυρίζουμε στις ιστορίες των μεγάλων ανθρώπων που έφτιαξαν την ιστορία αυτού του τόπου. Μέσα από βιογραφίες, μέσα από βιώματα, χτίζουμε παραμύθια για να μιλήσουμε σε ένα λαβωμένο, από την κρίση, κοινό.
Όπως ακριβώς κι ο Μαρξ στο Σόχο, έτσι και η Σωτηρία Μπέλλου γίνεται φέτος ο σωτήριος μύθος μου. Γραμμένος για μια γυναίκα- φωνή, για μια ιδεολόγο, για ένα σύμβολο, η « Σωτηρία Μπέλλου» ταυτίζεται με τη μοναδική Ντίνα Κώνστα και μας θυμίζει τη δύναμη και την επιμονή του λαού στα δύσκολα.
Ο μύθος Μπέλλου, στη Σκηνή του Θεάτρου ΚΑΠΠΑ τραγουδά τη φτώχεια και τον πόνο, το κέφι και τη χαρά και μεταδίδει το πάθος της στους απαθείς και την αντίστασή της στους υποταγμένους. Όταν, μετά από χρόνια θα διηγούμαι την περίοδο αυτή της κρίσης, θα μιλάω και για τη γνωριμία μου, μέσα από αυτή την παράσταση, με έναν Έλληνα μύθο που μου δίδαξε να μη φοβάμαι το σκοτάδι και να μην τρομάζω με την απονιά του κόσμου.
Για μένα το Θέατρο, σαν νανούρισμα ή σαν αφύπνιση, φέτος, στην πιο τρομαχτική φάση της κρίσης, μου τραγουδά: Θα έρθει και για μας μια Κυριακή».