Τα πολιτικά πρόσωπα κρίνονται και εκλέγονται βάσει των απόψεων, της ιδεολογίας και του χώρου που υποστηρίζονται.
Η Σοφία Γιαννακά ξεχώρισε ως δημοσιογράφος με ευρωπαϊκή γνώση και εμπειρία, έγινε βουλευτής και δεν επέλεξε στο ΠΑΣΟΚ τον εύκολο παραδοσιακό δρόμο. Από νωρίς συστήθηκε στον κύκλο του Βενιζέλου και στα δύσκολα τον στήριξε βγαίνοντας με άνεση και ευγένεια «παράθυρο» στα κανάλια, όταν οι ισχυροί συναγωνιστές της έτρεμαν το κοινό των δελτίων κι απαντούσαν ασαφώς στους «φίλους» δημοσιογράφους.
Η ίδια είχε την παρρησία και τα επιχειρήματα να υποστηρίξει τον μονόδρομο του μνημονίου αναγνωρίζοντας την αντικειμενική δυσκολία και την αντιλαϊκή εικόνα που έδινε. Από τότε μεσολάβησαν δύο εκλογικές αναμετρήσεις, δυο απογοητεύσεις (αντ΄αυτής Βερελής – εκτός ΕΡΤ) και στο τέλος ένα αντίγραφο. Δυο κόμματα σαν δυο εραστές.
Ο ένας καταρρέει από την εγκατάλειψη και το σταφίδιασμα του χρόνου, ο άλλος έχει πέραση, μεγάλη ατζέντα, μεγαλύτερη αγκαλιά. Και πάει κόντρα στον μεγάλο. Τόσο που για να τον ξεπεράσει, θέλει να τον αντιγράψει.
Ποια πίστη σου γεννά και ποια ασφάλεια το αλισβερίσι των προσωπικών σου επιδιώξεων; Πόσο μακριά ονειρεύεσαι όταν γρήγορα παραπατάς; Και γιατί τόση πρεμούρα για δημόσια άρνηση του παρελθόντος; Μια μέρα που θα συζητηθεί, που όλες οι κάμερες θα είναι εκεί, επιλέγεις την συμβολική επανάσταση. Τη μέρα της επετείου του γάμου σου, συναντάς σε πρώτο ραντεβού το λαχταριστό αμόρε. Απρόσκλητη και εντυπωσιακή. Αμήχανη κι ανεπιθύμητη.
Η στροφή έγινε τόσο γρήγορα που πρόλαβε τη σκέψη. Η φουρκέτα την πέταξε έξω απ’ τον δρόμο. Δεν είναι που μάταια εκλιπαρεί την καινούρια αγάπη, είναι που ματαιώνει την παλιά και κυρίως τον εαυτόν της ως σύντροφο.