«Let’s talk about sex, baby/ Let’s talk about all the good things and the bad things it could be…» τραγουδούσαν οι Salt ‘n’ Pepa το 1991. Το 1992 η Madonna βγάζει το άλμπουμ «Erotica». Το 2010 στην αθηναϊκή σκηνή οι ηθοποιοί εύκολα πετούν τα ρούχα τους για να μιλήσουν για το σεξ και τα αδιέξοδα των στρέιτ, γκέι ή μπάι σχέσεων. Στο δε Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, ο Κώστας Γάκης μαζί με τέσσερις πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς, τον Προμηθέα Nerratini-Δοκιμάκη, τον Λευτέρη Καταχανά, τη Νάνσυ Μπούκλη και τη Στέλλα Νούλη, δηλώνουν αφοριστικά στον τίτλο της παράστασής τους ότι «Δεν μιλάμε γι’ αυτά». Κι ευθύς αμέσως, με το καλησπέρα της παράστασης και την ανακοίνωση-παράκληση να κλείσουμε τα κινητά μας από τον γυμνό Προμηθέα Nerratini-Δοκιμάκη, παρουσιάζουν με τον πιο προκλητικά αθώο τρόπο τις ενοχές, τις απολαύσεις και τα ταμπού που καθορίζουν και διαμορφώνουν τη σεξουαλικότητά μας.

Πώς αισθανθήκατε που στην πρώτη επαγγελματική σας εμφάνιση στο θεατρικό σανίδι θα κάνατε πράξη το full monty;
Λευτέρης Καταχανάς: Στην αρχή δεν ήξερα αν μπορώ να το κάνω. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν σε μια από τις πρώτες πρόβες γδυθήκαμε ο ένας μπροστά στον άλλο. Ένιωσα τ ό σ ο αμήχανα. Με τον καιρό άρχισα να το ξεπερνάω. Όταν ξεκίνησαν οι παραστάσεις ήταν το τελευταίο που σκεφτόμουν. Μου αρέσουν πάντως οι αντιδράσεις του κοινού. Στην αρχή είναι λίγο σφιγμένοι αλλά μετά μαλακώνουν.

Προμηθέας Nerratini-Δοκιμάκης: Στην αρχή ένιωθα λίγο αμήχανα που όλοι θα έβλεπαν τα «απόκρυφα» σημεία μου. Στη συνέχεια ένοιωθα αμήχανα που σχεδόν όλοι με κοιτούσαν στο πρόσωπο ενώ ήμουν γυμνός.

Στέλλα Νούλη: Το γυμνό λειτουργεί σ’ αυτή την παράσταση λυτρωτικά. Τραγουδάμε στο κοινό «δες με γυμνό και μη φοβάσαι να κοιτάξεις». Και δε φοβόμαστε ούτε εμείς. Ούτως ή άλλως, όμως, η σκηνή είναι χώρος απόλυτης έκθεσης, είτε με ρούχα, είτε χωρίς.

Νάνσυ Μπούκλη: Εγώ δεν αισθάνομαι καθόλου άβολα. Αντιθέτως, τα γυμνά μέρη της παράστασης είναι από τα πιο αστεία και ευχάριστα. Νομίζω όμως πως το κοινό καμιά φορά νιώθει περίεργα. Εμείς εξάλλου ήμασταν συνηθισμένοι κι από τις πρόβες, που δεν είχαν να κάνουν μόνο με το γυμνό, αλλά και με πολύ προσωπικές σεξουαλικές μας εξομολογήσεις. Χαίρομαι ιδιαίτερα, λοιπόν, που από την πρώτη κιόλας δουλειά μου στο θέατρο ήρθα αντιμέτωπη με την εξωτερική και εσωτερική γύμνια.

Ο τίτλος της παράστασής σας είναι «Δεν μιλάμε γι’ αυτά» αλλά κατά τη διάρκειά της βροντοφωνάζετε για διάφορα σεξουαλικά και κοινωνικά ταμπού. Αν ένας τοίχος στην πόλη ήταν ο καμβάς σας, τι μήνυμα θα γράφατε ή τι θα ζωγραφίζατε για τους συμπολίτες σας;
Κώστας Γάκης: Θα ζωγράφιζα πολλές πολύχρωμες πόρτες -αφορμές για ανοίγματα της συνείδησης, ζωογόνα περάσματα των ψυχών, μυστικά μονοπάτια στην ετερότητα και την επικοινωνία. Θα έγραφα και ένα σχετικό κλεμμένο σύνθημα: Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει παραλία – ας την ανακαλύψουμε!

Λευτέρης Καταχανάς: Θα έγραφα: "Κρατάτε Γερά Αδέρφιαααα!!!" Επίσης, θα ζωγράφιζα μια κάρδια. Είναι κοινότυπο αλλά αν δίνεις και παίρνεις αγάπη μόνο κάτι καλό μπορεί να συμβεί. Ένα μάτι, ένα αφτί. Να βλέπουμε και να ακούμε. Επικοινωνία.

Προμηθέας Nerratini-Δοκιμάκης: Αν ένας τοίχος στην πόλη ήταν ο καμβάς μου, θα ζωγράφιζα ένα πέος και ένα αιδοίο και από κάτω θα έγραφα: όλοι μας έχουμε τουλάχιστον ένα από αυτά.

Στέλλα Νούλη: Μάλλον θα έγραφα «Ας μιλήσουμε!» πάνω σ' ένα κόκκινο μεγάλο μπαλόνι.

Νάνσυ Μπούκλη: Θα έγραφα: «Να μιλάμε γι’ αυτά. Να μιλάμε για όοοοοοολα. Να έχουμε πάντα το θάρρος να συζητάμε ό,τι μας απασχολεί με όλους. Να μην περιθωριοποιούμε κανέναν για κανένα λόγο, δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα». Και θα ζωγράφιζα ανθρώπους να χορεύουν χέρι-χέρι γυμνοί γύρω από μια φωτιά.

INFO: «Δεν μιλάμε γι’ αυτά»: Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, τηλ. 210-9212900).
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News