Ο υπέροχος ουρανός της Κούβας σε αναγκάζει να κρατάς τα μάτια σου ψηλά. Τα αενάως παρόντα σύννεφα εκεί είναι πάλλευκα, μεταξωτά και παχουλά σαν μαξιλαράκια του Θεού. Τα μαύρα σύννεφα υπάρχουν αλλά κυκλοφορούν χαμηλά. Στους δρόμους, στα σπίτια και τα μαγαζιά αλυχτάνε σχεδόν από ανυπομονησία να δουν τον Κάστρο να αποδημεί επιτέλους εις τόπον ένθα απέδρα κάθε λύπη ώστε να αποδράσουν κι αυτοί από τους περιορισμούς του σοσιαλισμού. Όσο ο Ραούλ ανοίγει σιγά σιγά τη στρόφιγγα, τόσο μεγαλώνει η ανυπομονησία: από προχθές λ.χ. μπορούν να ταξιδεύουν στο εξωτερικό αλλά γιατί να πρέπει να έχουν στην τράπεζα εγγύηση 5000 cuc; Μήπως πάρουν διαβατήρια μόνο οι εκλεκτοί;
Βαρέθηκαν λοιπόν να περιμένουν την ομαλή μετάβαση. Βαρέθηκαν και τα αδέρφια του Φιντέλ που περιμένουν τη σείρα τους για την εξουσία. Η φράση που βρίσκεται κάτω απο τη γλώσσα τους είναι "κακό σκυλί ψόφο δεν έχει" – άσε που έχει και αδέρφια… (όταν θα δουν το σκυλί τού άγρια παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού να μπουκάρει σαν τσουνάμι στη ζωή τους, βέβαια φοβάμαι πως θα νοσταλγήσουν τις εποχές που άραζαν με το κορίτσι τους στη Μαλεκόν για να δουν το ηλιοβασίλεμα και ονειρεύονταν ταξίδια μακρινά ως την Αφρική, τη μητέρα των σκλάβων παππούδων τους).