Σε είδα να παίρνεις το σακίδιό σου, να αποχαιρετάς τους συμφοιτητές σου (στη Νομική Σχολή Αθηνών, στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στο ΠΑΠΙ, στο Δημοκρίτειο Θράκης) και να βάζεις πλώρη για πανεπιστήμια στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο, στο Αμστερνταμ, στη Φλωρεντία. Ποιος στη χάρη σου! Ανοιξε χέρια, μάτια κι αυτιά: ένας νέος χρωματιστός κόσμος ανοίγεται μπροστά σου να τον διερευνήσεις και να τον απολαύσεις δωρεάν για 6 μήνες.
Στη θέση σου θα ‘ρθούν στη σχολή μας τα ισπανάκια, τα ολλανδάκια, τα ιταλάκια, τα παιδιά της Ευρώπης. Αυτό είναι το θαύμα του προγράμματος ΕΡΑΣΜΟΣ (Erasmus), του μόνου ίσως τόσο δραστικού προγράμματος που χρηματοδότησε η ΕΕ. Στόχος του δεν είναι μόνο να δούνε τα παιδιά μας πώς λειτουργούν τα ξένα πανεπιστήμια.
Ο πραγματικός στόχος είναι να γνωριστούν με τους συνομηλίκους τους σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, να ζήσουν μαζί τους, να γευτούν τα φαγητά τους, να συγκρίνουν τις συνήθειές τους, να τους ερωτευτούν, να δεθούν μαζί τους. Δηλαδή να αποχαιρετίσουν τον επαρχιωτισμό και την κλειστοφοβία τους και να ανοίξουν την αγκαλιά τους στο καινούριο, το «άλλο». Να νιώσουν ότι όλοι μαζί ανήκουμε και ψυχικά στην ίδια ευρωπαϊκή οικογένεια. Ολοι για έναν και ένας για όλους.
Ενας από τους λίγους που κατάλαβαν την τεράστια σημασία του προγράμματος αυτού ήταν ο μακαρίτης ο Ουμπέρτο Εκο που το διατυμπάνισε: «Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα “Erasmus” δημιούργησε την πρώτη γενιά Ευρωπαίων. Η ιδέα του “Erasmus” θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική και όχι μόνο για τους σπουδαστές αλλά και για τους ταξιτζήδες, τους υδραυλικούς και άλλους εργάτες. Για όλους τους ανθρώπους».
