Σε είδα άρρωστη ξαφνικά. Πολύ άρρωστη. Διαγνώστηκες με καρκίνο, με ερυθηματώδη λύκο, με μυοκαρδιοπάθεια. Είπες θα το παλέψω κι ανασκουμπώθηκες. Πήρες αναρρωτική από τη δουλειά κι άρχισες τα πήγαινε έλα στα νοσοκομεία με σφιγμένα δόντια και τρομαγμένη ψυχή. Το πάλεψες, σε τσάκισε αλλά ξέρεις εσύ. Είχες δώσει τόσες μάχες για τα παιδιά σου, για τους γονείς που γερνάνε, για τον άντρα σου που δεν τα μπορεί τα νοσοκομεία. Επέστρεψες στη δουλειά όρθια και χαμογελαστή. Δεν κράτησε πολύ αυτό το χαμόγελο βέβαια.
Μέσα σε τρεις ώρες έλαβες ευγενικό μέιλ από τη διεύθυνση προσωπικού. Ναι, σωστά το μάντεψες, απολύεσαι. Ευγενικά όμως. Σου δίνουν μια αποζημίωση (χαριστικά- το τονίζουν αυτό) αλλά δυστυχώς έλειψες πολύ και έπρεπε (κι αυτό το τονίζουν) να τη δώσουν την θέση σου.
Σε είδα επίσης να δίνεις συνέντευξη για την πρώτη σου δουλειά, 28 χρονών κορίτσι. Σε ρωτούσαν (διακριτικά- το τονίζουν αυτό) αν έχεις σκοπό να αποκτήσεις παιδί σύντομα. Αν σκοπεύεις να ερωτευτείς σύντομα, που σημαίνει ότι υπάρχει κίνδυνος να παντρευτείς σύντομα, να κάνεις παιδί σύντομα.
Που σημαίνει ότι υπάρχει κίνδυνος να είσαι ένα κανονικό άτομο σύντομα. Σε ρωτούσαν για να καταλάβουν τι ακριβώς θέλεις από τη ζωή σου για να δουν αν θέλουν να σε προσλάβουν. Μην ανησυχείτε, τους καθησύχασες, καμιά γυναίκα ποτέ δεν έβαλε τον εαυτό της και τα θέλω της μπροστά στην οικογένειά μας.
Σας είδα. Δεν θέλατε και τίποτα σπουδαίο. Δε ζητήσατε κανένα προνόμιο. Να δουλέψετε θέλατε. Αλλά αυτό που θέλετε τώρα (ευγενικά πάντα) είναι να τους διαολοστείλετε όλους.