Ξέρεις κάτι; Δεν με νοιάζει πια ο Τσίπρας. Δεν με νοιάζει το επόμενό του κόλπο. Δεν καίω τη φαντασία σου για δαύτον. Εδώ και καιρό με νοιάζεις εσύ. Εσυ με πονάς. Παίζοντας τον ρόλο που δόξασε η Κατερίνα Χέλμη σε ασπρόμαυρη ταινία. Ετσι όπως σέρνεσαι στα πόδια του. Τον θέλεις ακόμα κοντά σου, λες και δεν έχει ζωή μακριά απ΄αυτόν.
Βουτηγμένη στην αναξιοπρέπεια ενός φθηνού παιχνιδιού δικής «σας» διαπλοκής. Βαθιάς. Σαπισμένης. Βρωμάει. Και δεν τη μυρίζεις γιατί την έχεις τόσο ενσωματωμένη. Μιας διαπλοκής που δεν μπορείς να διακρίνεις ποιος έχει μεγαλύτερη ανάγκη τον άλλον. Ποιος είναι ο πιο βαριά άρρωστος από τον άλλον. Να’σαι άραγε εσύ; Ως μονίμως υποδυόμενη την κακομοίρα; Ή αυτός ως παίχτης εξουσίας που όλα του «βγαίνουν» μια χαρά; Και φτάνει να εκπλήσσεται και ο ίδιος για το πόσα μπορείς να αντέξεις! Τόσο που έχεις χάσει την αυτοεκτίμησή σου στα χρόνια. Πού να τρέχεις γι΄άλλον. Δε βαριέσαι! Και πού να βρεις καλύτερον; Ολοι ίδιοι είναι…
Ετούτος όταν είναι στα καλά του είναι πολύ καλός και σου κάνει και χαδάκια. Εντάξει, όταν είναι στα κακά του. Φταις και συ που τον πειράζεις… Πόσες φορές στο έχει πει; Φταις και συ! Βασικά, φταις εσύ!
Δεν με νοιάζει ο Τσίπρας, εδώ και καιρό. Με νοιάζεις εσύ. Που δεν κοιτάς… Ούτε τόσο δα ν΄αλλάξεις. Να κάνεις, ας πούμε πως του φεύγεις. Οτι ως εδώ ήτανε! Οτι τέτοια ανδράκια δεν τα έχεις ανάγκη
Ξέρεις κάτι; Δεν με νοιάζει πια ο Τσίπρας. Με νοιάζει ότι υποδύεσαι την αθώα. Μασάς με τη μία. Να, μόλις τώρα σου είπε ότι «Καλά που έχεις εμένα. Αν ήταν άλλος στη θέση μου θα σε είχε ξεσκίσει. Εντάξει μωρέ. Σε χτύπησα και λίγο. Νομίζεις ότι το ήθελα; Θα το έκανα εγώ αυτό σε σένα;». Και συ με τη μία! Τούμπανο το πρόσωπο από τα μπουνίδια. Σημάδια σ΄όλο σου το σώμα. Εφερε και ένα σωρό φίλους του που σου είπαν τα ίδια. Τόσοι που περνιούνται ξαφνικά για γόηδες (στην πολιτική μας) σκηνή! (Μ΄αξίωσε ο Θεός της χώρας να δω και τον Κατρούγκαλο σε ρόλο γόη!). Και συ με τη μια! Τώρα δα, σου παίζει τον χαρούμενο. Γιορτάζει έναν θρίαμβο που δεν υπάρχει αλλά πρέπει να τον υπάρξεις αφού σου λέει αυτός, ότι υπάρχει.
Ξέρεις κάτι; Δεν με νοιάζει πια ο Τσίπρας. Ξεγέλαγα τον εαυτό μου, ότι μου φταίει ο Τσίπρας, μην και δω εσένα. Αυτό καθυστερούσα. Γιατί ο Τσίπρας σήμερα υπάρχει κι αύριο δεν υπάρχει. Εγώ με σένα θα ζήσω κι όταν ακόμα φύγει ο Τσίπρας. Με σένα θα συμβιώσω ό,τι και να γίνει. Πρέπει να συμβιώσουμε. Μαζί θα κτίσουμε ό,τι κτίσουμε. Και όπως και να σε βρω. Σε όποια κατάσταση… Θα είσαι στα μάτια μου καταγεγραμμένη να σέρνεσαι στα μπατζάκια του. Να σου κάνει ότι φεύγει και θα μείνεις μόνη κι απροστάτευτη. Και συ να τρέμεις. Και να ξεκινάει το παιχνίδι «σας». Ενας καινούργιος κύκλος πλην ίδιος κι απαράλαχτος. Που θα τελειώνει με το ίδιο, το δικό του το χαμόγελο επικράτησης επάνω σου. Με εκείνη τη «δική σας» φράση. Τον δικό σας κωδικό…
«Αφού, σ΄αγαπάει ο Τσίπρας, βρε χαζό!». Δεν με νοιάζει ο Τσίπρας, εδώ και καιρό. Με νοιάζεις εσύ. Που δεν κοιτάς… Ούτε τόσο δα ν΄αλλάξεις. Να κάνεις, ας πούμε πως του φεύγεις. Οτι ως εδώ ήτανε! Οτι τέτοια ανδράκια δεν τα έχεις ανάγκη. Να σταθείς στα πόδια σου. Τι σου ζητάω; Δεν με νοιάζει ο Τσίπρας εδώ και καιρό. Εσύ με νοιάζεις. Εχεις όλα πια τα σημάδια της βαθιά κακοποιημένης γυναίκας.