Δείτε εδώ τις φωτογραφίες της Μαρίας Μαράκη
Για νιοστή φορά στη ζωή μου, μπαίνω σε γήπεδο μπάσκετ. Κι ενώ περιμένω όλα να είναι οικεία και γνώριμα, δεν είναι. Το γήπεδο του Εσπέρου στην Καλλιθέα όπου διεξάγεται το all star game του γυναικείου μπάσκετ, ξεχειλίζει από γυναίκες, εντός κι εκτός παρκέ. Λες και γιορτάζουμε πρόωρα φέτος την ημέρα της γυναίκας. Στο γήπεδο, καμιά εικοσαριά θεόρατες, δυνατές γυναίκες τρέχουν πάνω κάτω, σαν μεταμοντέρνες αμαζόνες πηγαίνοντας κόντρα στην περιβόητη παροιμία περί ακριβού αρώματος και μικρού μπουκαλιού. Παίζουν δυναμικά, επιθετικά και εντυπωσιακά. Όπως μου είπε ένα φίλος μου με καριέρα στα γήπεδα της Α1, η επίθεση προσφέρει θέαμα το οποίο προάγει το άθλημα αλλά η άμυνα φέρνει τίτλους. Μόνο που το κοινό στο κλειστό της Καλλιθέας δε λαχταρά τίτλους αλλά θέαμα. Τρίποντα, καρφώματα, τάπες, σκριν κι όλα αυτά δια χειρός της αφρόκρεμας του ελληνικού γυναικείου μπάσκετ.
Από το θέαμα περνάμε στο υπερθέαμα όταν εμφανίζονται οι μικροκαμωμένες μαζορέτες με τα θαλασσιά καυτά σορτς και την ασορτί σκιά στα μάτια. Με τα αστραφτερά τους χαμόγελα, με χρυσόσκονη παντού και με χαριτωμένες χορογραφίες εμψυχώνουν όχι τόσο τους θεατές-είπαμε, γυναίκες ήταν στην πλειονότητά τους- αλλά τους τηλε-θεατές καθώς το all star game απολαμβάνει απευθείας τηλεοπτικής προβολής. Χορεύουν στη μέση του γηπέδου ανάμεσα στις αθλήτριες. Δύο άκρα, δύο κόντρα όψεις της θηλυκότητας. Ή μάλλον, του στερεοτύπου της θηλυκότητας. Επιδερμική αντίθεση αφού ξέρω καλά πως οι γυναίκες με τις φαρδιές βερμούδες και οι άλλες με τις φαντεζί μίνι φούστες, στο τέλος της ημέρας, τα ίδια ζόρια θα αντιμετωπίσουν και οι ίδιες ακριβώς αιτίες θα τις κάνουν να σκάσουν το πιο ζεστό τους χαμόγελο.
Το απόγευμα κυλάει διασκεδαστικά. Σημειώνω στο μπλοκάκι μου κάθε λεπτομέρεια προς καυστικό σχολιασμό, όταν μια ανατρεπτική εικόνα με πετάει έξω από την τροχιά του ρεπορτάζ. Στο γήπεδο καλούνται να παίξουν αντίπαλοι γυναίκες και άνδρες. Αυτή κι αν δεν είναι εικόνα όχι στα όρια αλλά στην καρδιά του συμβολικού. Βομβαρδίζομαι από συνειρμούς. Οι ομοιότητες ανάμεσα σε ένα “διπλό” με σύστημα “man to…woman” και στο ασταμάτητο παιχνίδι-κι όχι μάχη, ας το χωνέψουμε επιτέλους – μεταξύ των φύλων, πυροδοτούν τη φαντασία μου. Στενά μαρκαρίσματα, προκλητικά οριακή σωματική επαφή, σκληρά φάουλ, εκστατικά καρφώματα, περίτεχνες προσποιήσεις, απελπισμένα σουτ που έχουν όμως 50-50 πιθανότητες να μπουν και να ανατρέψουν το σκορ, πονηρά κλεψίματα, σαδιστικά απολαυστικές τρίπλες. Για σκεφτείτε, τι από όλα τα παραπάνω δεν περιέχει το δικό σας παιχνίδι με τον αγαπημένο σας αντίπαλο; Μήπως την επόμενη φορά αντί να “σκοτωθείτε”, να πηγαίνατε για ένα “διπλό”; Φαντάζεστε πόσο περισσότερο θα σας εξίταρε ένα ραντεβού σε ένα αληθινό γήπεδο κι όχι σε ένα εστιατόριο; Και δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν ξέρετε ή όχι να παίζετε μπάσκετ. Ούτε έχει σημασία φυσικά, ποιος θα “πάρει” το διπλό. Σημασία έχει να παραμείνεις εντός παιχνιδιού μέχρι τέλους, μέχρι το σφύριγμα της λήξης. Κι αυτό χρειάστηκε να μου το θυμίσει ένα all star game γυναικών.