"Οι εκλογές γλυκό μου, είναι μια αναξιοπρεπής διαδικασία". Ήμουν δεν ήμουν δέκα ετών όταν για πρώτη φορά άκουσα αυτή τη φράση από τη μαμά μου. Ήταν η πρώτη φορά που κατέβαινε υποψήφια σύμβουλος στις δημοτικές εκλογές. Δεν άργησα να καταλάβω τι εννοούσε. Μιλούσε για τη χαρακτηριστική δυσκολία να κατορθώσεις με ευθύνη, θάρρος και αξιοπρέπεια να ζητάς την ψήφο από τον συμπολίτη σου. Κοινώς, να υποστείς την κρυολουσία της σταυροθηρίας χωρίς να ξεπεράσεις τα όρια της προσωπικής σου αισθητικής. Από τότε ξανακούω αυτή τη φράση κάθε τέσσερα χρόνια, στη διάρκεια κάθε προεκλογικής περιόδου. Από τότε επίσης, έχουν περάσει είκοσι χρόνια και πέντε εκλογικές διαδικασίες. Σε καμία από αυτές δεν κέρδισε ο συνδυασμός της αλλά εκείνη – ευτυχώς για όλους μας στην οικογένεια- εκλεγόταν πάντα.
Πριν λίγες ώρες, στον επίλογο ενός τηλεφωνήματος-μονολόγου της- για ακόμη μια φορά-υποψήφιας μαμάς, έκανε ένα δυνατό φίνις. Μου είπε την ίδια πολυαναμενόμενη πια φράση περί αναξιοπρεπούς διαδικασίας. "Καλώς τηνε κι ας άργησε", σκέφτομαι γελώντας αφού ξέρω ότι αυτή η φράση ξεστομίζεται στην πιο πανικοβλημένη στιγμή κάθε τέτοιας περιόδου. Μπορεί να με χωρίζουν καμιά πεντακοσαριά χιλιόμετρα από την καθημερινότητα του προεκλογικού της πυρετού αλλά "το 'χω" ακριβώς. Για αυτό άλλωστε, άλλοτε με στριμώχνουν οι τύψεις που δεν είμαι εκεί για να τη βοηθήσω κι άλλοτε νιώθω μια πικρούτσικη ανακούφιση που δεν βλέπω για έκτη φορά από κοντά το ίδιο έργο.
Μα ξέρεις τι πακέτο είναι να είσαι παιδί υποψήφιου; Να χτυπούν σαν τρελά τα τηλέφωνα και τα κουδούνια από το πρωί ωςτο βράδυ, να τρέχεις σαν τον Βέγγο μοιράζοντας ψηφοδέλτια και προεκλογικά φυλλάδια στις γειτονιές, να ελέγχεις αν τηρούνται οι συμφωνίες για τις δισταυρίες και τις τρισταυρίες και να παρευρίσκεσαι σε βαρετές συγκεντρώσεις και προεκλογικά καλέσματα σε σπίτια; Και σα να μην έφταναν αυτά, οι ψηφοφόροι σου ζητούν αντάλλαγμα για έναν σταυρό, "μια θεσούλα σε κανένα νοσοκομείο, στο δήμο, έστω". Τι να τους πεις κι αυτούς, πάνω στην απελπισία τους ψάχνουν «μπάρμπα στην Κορώνη». Για το κανάκεμα και τις γαργάρες που κάνεις με τα νεύρα και τις υπερβολές του υποψήφιου, ούτε λόγος. Η πίεση, ο εκνευρισμός, η αγωνία και η σωματική εξουθένωση είναι οι προβλεπόμενες παράπλευρες απώλειες των εκλογών.
Υπάρχουν όμως και σκηνές αυτού του ίδιου έργου που όχι μόνο ευχαρίστως θα ξαναέβλεπα αλλά σχεδόν τις νοσταλγώ. Όταν τα γραφεία και οι τραπεζαρίες του σπιτιού σκεπάζονταν από ντάνες ψηφοδελτίων που έπρεπε να σταυρωθούν. Τότε που εγώ και ο αδελφός μου φωνάζαμε τους φίλους μας, τους κάναμε ένα μίνι σεμινάριο για το που και πως ακριβώς πρέπει να βάζουν το σταυρό και στη συνέχεια πως πρέπει να διπλώνουν τα ψηφοδέλτια και να τα βάζουν μαζί με το ενημερωτικό φυλλάδιο στους φακέλους και πέφταμε όλοι με τα μούτρα στη δουλειά. Πίτσες, σουβλάκια και μπύρες σκορπισμένες παντού αφού στο σπίτι των υποψηφίων δεν υπάρχει για κανένα μήνα ίχνος φαγητού για ανθρώπους. Μόνο junk food. Το σπίτι έμοιαζε με εργοτάξιο σε νυχτέρι. Από αυτές τις βραδιές του σταυρώματος και του διπλώματος θυμάμαι τις πιο αστείες και ζεστές στιγμές των εκλογών. Πλάκες, πειράγματα και δυνατά γέλια. Και δυνατή μουσική με αποτέλεσμα το σαλόνι να μετατρέπεται σε πίστα για εκείνους που ήθελαν για λίγο να ξεπιαστούν. Το ξημέρωμα η εικόνα είχε αλλάξει. Εκατοντάδες φάκελοι με ψηφοδέλτια βαλμένα με τάξη πάνω στα τραπέζια έτοιμα να διανεμηθούν στους υποψήφιους ψηφοφόρους "μας". Οι καναπέδες και τα κρεβάτια του σπιτιού τελούσαν υπό κατάληψη «πτωμάτων». Μα, που να φύγουν οι ξενύχτηδες. Τους βάραιναν οι μεταμεσονύχτιες βότκες και οι χιλιάδες σταυροί που έβαλαν. Τότε πρώτη από όλους σηκωνόταν η υποψήφια που ξαναγινόταν μαμά, ετοιμάζοντας καφέδες και πρωινά και μοιράζοντας γλυκόλογα στο πιο αλλόκοτο "επιτελείο". Το ολόδικό της.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν καταλάβαινα πάντα γιατί τι της χρειαζόταν τόση ταλαιπωρία μαζεμένη ανά τετραετία. Καταλαβαίνει εκείνη όμως κι αυτό μου είναι αρκετό για την υποστηρίζω. Γιατί, μήπως εκείνη καταλαβαίνει πάντα όλα εκείνα στα οποία επιλέγει να με υποστηρίζει;
ΥΓ:Α, μαμά, κουράγιο…Λίγες ώρες έμειναν μόνο μέχρι την Κυριακή.