Είχε στραγγαλίσει στο χεράκι της μερικές μαργαρίτες και κάτι απροσδιόριστα χορταράκια που δημιουργούσαν μια ανθοδέσμη. Κάθισε στο πίσω κάθισμα. Εβαλε τη ζώνη ασφαλείας και χαμογέλασε με έναν άλλον αέρα. «Τι ωραίες μαργαρίτες! Θα ήθελα να ξέρεις, ότι είναι το αγαπημένο μου λουλούδι» της είπα. «Το ξέρω» με διαβεβαίωσε.
Κι αυτό, πολύ με ησύχασε, ότι εμείς οι δυο, γνωριζόμαστε καλά. «Μου τις έδωσε ο Μάριος», είπε ροζ. Η Εριέττα έχει ύψος 1,15. Τον Μάριο τον κόβω για 1,10. «Εγώ, τον Μάριο, όταν μεγαλώσω θα τον παντρευτώ», δήλωσε στο πρώτο φανάρι που μας προέκυψε. Κι άναψαν με μιας όλα τα φώτα του προσώπου της.
Μια περίεργη αερογέφυρα, ένωσε στο μυαλό μου τη φράση της, με μια άλλη της Μελίνας Μερκούρη από ασπρόμαυρη ταινία «Κάνε με ό,τι θες αλλά νά ναι πολύ!». Το «πολύ» της εκδήλωσε η Εριέττα. Κι ήταν τόσο εσωτερικοδοτούμενο, που δεν χώραγε ούτε ένα τοσοδούλικο ερωτηματικό, για τις διαθέσεις του Μάριου. Ενα «πολύ» καθαρό, ανόθευτο, πολύ «πολύ» της. Μια υπόσχεση που την είδα να καίγεται αυτοστιγμής ενώσω την εκστόμιζε. Ο χρόνος των παιδιών… Χρόνος άχρονος. Μια φράση σαν αβίαστος ιδρώτας, που έσκασε από τους πόρους της καρδιάς της μόλις τη σημάδεψε ένας καυτός της ήλιος.
Πόσο ζήλεψα το πώς άπλωσε το «πολύ» της! Ενα «κάποτε» στο διηνεκές του «τώρα» της, ένα «θα» της, σε «μέλλοντα» τούτης της ώρας… Τι έμεινε τελικά από την υπόσχεση του λόγου της; Ο ατμός που έβγαλε το ατμοκαραβάκι της για ένα ταξίδι. Ταξίδι α-α-α-ταξίδευτο… εκ προοιμίου. Κι έμεινα να σκέφτομαι, τόσο που χαροπαλεύουμε οι ενήλικες τα αισθήματα μας με τη δήθεν τάξη του μυαλού μας… Τόσο στοιχισμένη που θέλουμε την παρέλαση της ζωής μας… Πρώτα μόρφωση (λες και τελειώνει ποτέ), μετά καριέρα, κάποτε βιολογικά ρολόγια που παραγγέλνουν παιδιά, ίσως ένας στριμωγμένος γάμος, πόθοι που ακυρώνονται σε γονιμοποιήσεις σπερματοζωαρίων-ωαρίων ερήμην εραστών… Υποκλίνομαι στην ασυνείδητη πανσοφία των παιδιών ή στο συνειδητό μας αγκάλιασμα του ανήλικο-ενήλικα εαυτού μας.
Εριέττα μου, πόσο θα ήθελα να έχω το κουράγιο να παλέψω, ακόμα μια φορά, με την επικινδυνότητα των κυμάτων ενός «πολύ», «πολύ!» στη θάλασσά μου.