Την είδα στον Κωστόπουλο. Μου άνοιξε η ψυχή. Γυναίκα χορτάτη σε όλα. Και πικραμένη. Ποιος χορτάτος δεν έχει χορτάσει και από λύπες; Τον στοιχειώνουν; Αν το λέει η καρδιά του, τον πάνε μπροστά.

Ελένη Καστάνη. Όποιος γελά πολύ, πονά περισσότερο, λένε. Ίσως να ‘ναι κι έτσι. Το γέλιο είναι αντίποδας. Δεν παλεύεται αλλιώς. Δεν μπορώ να μην εκτιμήσω το ταλέντο της. Όπως, επίσης, τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνειά της. Παλιά στους «Πρωταγωνιστές» και τώρα στο «Πρωινό μου». Ο πατέρας που αυτοκτόνησε στα δώδεκά της, ο υπέροχος, λεβέντης σύζυγός της στο 1,87 που ήθελε να του μοιάσει ο γιος τους.

«Τον άνδρα μου τον εκτιμώ και τον θαυμάζω» λέει και γελά ολόκληρη. Αλήθεια, πόσες πρώην το λένε για τους πρώην τους; «Τον άνδρα μου τον θαυμάζω!». Την ξέρει, λέει, καλά. Πάντα τη συμβούλευε με τον καλύτερο τρόπο, γιατί ήξερε τι ήθελε η ίδια. Όχι τι βόλευε τον ίδιο ή τι πίστευε ο ίδιος. Το τι ήταν καλύτερο για εκείνη. Ευλογία!

Αρχίζω να μετρώ ένα-ένα τα ζευγάρια που γνωρίζω. Από αυτά που το παλεύουν ακόμα και είναι μαζί, η εκτίμηση παλαντζάρει. Είναι η ασφάλεια, είναι το βόλεμα, είναι τα περιουσιακά που αποτελούν τον συνδετικό κρίκο. Ξαναμετρώ αυτούς που χώρισαν. Λίγοι αυτοί που έχουν να πουν μόνο καλά λόγια για τους πρώην τους. Κάτι τους ενοχλεί, κάτι άσχημο θυμούνται, κάτι εμπλοκές που τρέχουν για χρόνια στα δικαστήρια – μα οι ξένοι να αποφασίζουν; Κάποιοι δεν θέλουν να μιλούν καν για τους πρώην τους.

Η Καστάνη έγραψε τη διαφορά. Σαφώς και δεν είναι η μόνη. Είναι, όμως, από τις εξαιρέσεις. Δεν θυμάμαι άλλον να αναπολεί με θαυμασμό και αγάπη τον πρώην. Και αναρωτιέμαι: τρυφερότητα, αγάπη, σεβασμός, εκτίμηση, θαυμασμός, όλα μαζί. Και ο χωρισμός; Τι θέση έχει; Γιατί οι άνθρωποι χωρίζουν, όταν έχουν το πακέτο;

Ίσως γιατί όλοι οι κύκλοι κάποια στιγμή κλείνουν. Άλλοτε νωρίτερα, άλλοτε αργότερα, άλλοτε χωρίς λόγο. Ίσως κάποτε γιατί πρέπει ως παρατηρητές τη ζωής τους να ομολογήσουν «τελικά, αληθινά σ’ είχα αγαπήσει». Γιατί ο χρόνος, άλλοτε σύμμαχος, άλλοτε εχθρός, σου γεννά την ψευδαίσθηση ότι όλα σού ανήκουν, όλα σε περιμένουν, όλα θα είναι εδώ ισόβια. Και όταν χάσεις τις στιγμές, γυρνά πίσω το βιβλίο σου και λες «γράψε λάθος… εκτίμηση, διαχείριση, απόφαση». Όλα λάθος!

Ευτυχώς που ζήσαμε.

Υ.Γ.: Αν δεν έχεις και τα δυο, τι αξίζει άραγε περισσότερο: να αγαπάς ή να εκτιμάς κάποιον;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News