Αιώνες είχα να δω τον πατέρα μου, παίδες. Θέματα αυτός, τραβήγματα κι εγώ, αφήσαμε λίγο τη σχέση μας στην κατάψυξη να σφίξει. Προχτές όμως, (επειδή υπάρχει Θεός και είναι πάντα με το μέρος των γονιώνε), έπεσα στην ανάγκη του και τον πήρα τηλέφωνο. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα πολλά περιθώρια. Με είχε βουτήξει ένα μπατσόνιο και με τραβούσε στο τμήμα τη στιγμή που έκανα την πιο καλή πράξη της τελευταίας πενταετίας. Είχα πάρει το πρεζονάκι της πολυκατοικίας μας, που το βρήκα νταουνιασμένο στον διάδρομο, και το ‘σουρνα έξω να βρούμε κάνα ταξί να πάμε σε εφημερεύον νοσοκομείο. Τα χέρια μου τρέμανε γιατί τον συμπαθώ τον μπαγάσα τον τελειωμένο και είχα ένα σκατοπροαίσθημα πως αυτή τη φορά θα μου μείνει στα χέρια. Ποτέ δεν τον είχα δει τόσο χώμα. Στην αρχή νόμισα πως τον είχε ξετινάξει ο λόγος του Καμμένου στη Βουλή (αυτός ήταν ο λόγος που έφευγα εγώ εκείνη τη στιγμή από το σπίτι). Μετά κατάλαβα ότι είχε σουτάρει κάτι πολύ λάθος – μη με ρωτήσετε τι.

Τη στιγμή που με το ένα χέρι τον συγκρατούσα να μη μου χυθεί στο τσιμέντο και με το άλλο φώναζα ταξί που δεν σταματούσαν, να σου κι ένα μπατσόνι φρέσκο από τον φούρνο – ούτε 25 χρονών δεν τον έκοψα.

-Γιατί είναι αυτός στα 4; με ρωτάει με βλοσυρό ύφος
-Άκουσε Καμμένο, απάντησα εγώ
-Να λείπει το χιούμορ. Τι τρέχει; συνέχισε το όργανο
-Ο χρόνος τρέχει και θα μου πεθάνει αυτός, του είπα. Μπορείτε να φωνάξετε κάποιον μας πετάξει στο Ιπποκράτειο;

Το μπατσίδιον τσέκαρε τον Θανάση με ύφος Κλουζό.

-Ιατρικό είναι το πρόβλημά του; ρώτησε επιφυλακτικά.
– Γενικά ή ειδικά; απάντησα.
– Γενικά, είπε καχύποπτα το μπατσίδιον.
-Κοιτάξτε, αγαπητό όργανο, γενικά νομίζω πως το πρόβλημά του είναι το προτσές της κοινωνικοψυχολογιοϊδεολογικής δομής της τρέχουσας καπιταλιστικής παγκοσμιοποιημένης στρουχτούρας, αλλά ειδικά νομίζω πως πεθαίνει από overdose, οπότε δεν βάζεις ένα χεράκι να τον σώσουμε;
-Και μετά;
-Ε, μετά αλλάζουμε και τη στρουχτούρα μπας και πάρει πάνω του το παιδί
-Εσείς τι του είστε;
-Ταξικός εχθρός.
-Ορίστε;
-Γειτόνισσα που πληρώνει το νοίκι.
-Και γιατί εχθρός;
-Γιατί έτσι παίρνει θάρρος ο ιδιοκτήτης και περιμένει να πληρώσει κι αυτός
-Και ποια είναι η ανάμιξή σας στο θέμα;
-Στο θέμα νοίκι; Τι λέμε τόση ώρα; Πες με μαλάκω, αλλά το πληρώνω
-Στο θέμα διακίνηση ναρκωτικών.
-Εγώ διακίνηση τζάνκι προσπαθώ να κάνω, κύριε πόλισμαν. Πού τα είδατε τα ναρκωτικά;
-Και αν δεν του πουλάτε εσείς, ποιος του πουλάει;
-Δεν ξέρω, δεν απαντώ. Εσείς; (αυτό ήταν καρφί αλλά δεν το ‘πιασε, ευτυχώς)
-Άρα μου λέτε πως ο… αυτός τέλος πάντων… έχει παραβατικό παρελθόν και είναι χρήστης απαγορευμένων ουσιών κι εσείς δεν γνωρίζετε πού τις προμηθεύεται.
-Μάλιστα, είπα έτοιμη να τον κλωτσήσω στο καλάμι. Το γειτονάκι μου είχε πάρει να πρασινίζει σαν κισσός.
-Δεν με πείσατε, κυρία μου.
-Βλέπετε κανάλι Βουλής, ε;

Με κοιτάει με ύφος «μιλάς με γρίφους, γέροντα», βγάζει ένα μαραφέτι και καλεί το πλησιέστερο όχημα. Εγώ η ζωάρα τού χαμογελάω πιστεύοντας ότι θα μας πάει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στο νοσοκομείο. Όταν ήρθε το μπατσομομπίλ όμως μας έχωσε μέσα κι άρχισε να κατευθύνεται αλλού νταλλού.

-Πού πάμε; Δεν είναι από 'δώ το Ιπποκράτειο.
-Στο τμήμα πάμε. Πρέπει να δώσετε πρώτα κατάθεση κι εσύ κι αυτός.
-Το μόνο που μπορεί να καταθέσει αυτός είναι το περιεχόμενο του στομαχιού του…

Τσέκαρα στο καθρεφτάκι τη στριφνή μούρη του οδηγού και έβγαλα το κινητό. Το μπατσόνι το δικό μου έκανε ένα πλονζέ και μου το άρπαξε. Η φωνή μου ακούστηκε μέχρι τον Αη Γιώργη στον Λυκαβηττό αναστέλλοντας τη σεξουαλική ζωή των ζευγαρακίων.

-ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ ΠΙΣΩ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΚΟΥΓΚΙ (είχα δει Καμμένο, είπαμε)
-Σε ποιον θέλεις να τηλεφωνήσεις; μου σφύριξε αυτός.
-Στον Πανούση! Είναι φίλος της μαμάς μου, άμα θέλετε να ξέρετε.
-Είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ η μάνα σου; ανησύχησε κάπως ο σοφέρ.
-Σύρριζα της κλαδικής ΠΑΣΟΚ, ξέρεις.

Εκεί διστάσανε λίγο, κοιταχτήκανε και μου δώσανε το κινητό λέγοντάς μου να κάνω μόνο ένα τηλεφώνημα (μας έχουν κάψει αυτές οι αμερικάνικες σειρές. Ευτυχώς που δεν πρόσθεσε "you have the right to remain silent", γιατί είναι το μόνο right που δεν εκτιμώ)

Πήρα τον πατέρα. Το σήκωσε αμέσως. Μετά τα μεσάνυχτα δεν τον παίρνω ποτέ (ούτε πριν τα μεσάνυχτα βέβαια, αλλά άσχετο).

-Τι έγινε, κόρη; μου είπε λαχανιασμένος. Ελπίζω να μην τον έκοψα πάνω στην κορύφωση του Βιάγκρα γιατί θα 'χουμε πρόβλημα.
-Πατέρα, ντύσου κι έλα στο τμήμα.
-Τι έκανες, πάλι;
-Είναι ερώτηση, πατέρα, αυτή;
-Τι σου έκαναν πάλι, διόρθωσε αμέσως.
-Με συνέλαβαν γιατί το πρεζόνι δίπλα ντάγκλιασε και πήγα να το σώσω. Έλα γρήγορα γιατί μόλις τελείωσα τον δεύτερο κύκλο του Orange is the new black και ανησυχώ.
-Μη μιλάτε συνθηματικά, απαγορεύεται να μην καταλαβαίνω τι λέτε, ούρλιαξε το μπατσόνι και μου ξανάρπαξε το κινητό.

(Η συνέχεια στην μπουζού, που λέει κι ο Κασιδιάρης. Κατάντια, φίλε. Ας με ενημερώσει κάποιος τουλάχιστον, εμείς φοράμε πορτοκαλί εντός Κορυδαλλού; Ο Καπετανάκης τότε γιατί φορούσε μελιτζανιά; Λάκη Γαβαλά, λύσε τη σιωπή σου!)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News