Κάτι Λε Μιζεράμπλ σχόλια από αριστερή μεριά δημοσιογράφους, μου άναψαν απόψε, χριστουγεννιάτικα, τα λαμπάκια. Επιλεκτικά στέκονται μόνο στις κακές στιγμές των μέσων ενημέρωσης που κλείνουν. Διαγράφουν τις κορυφαίες, εκείνες που είναι γραμμένες με κόπο ανείπωτο, πάθος ασίγαστο, ευαισθησία πρωτόγνωρη και μόρφωση που αυτοί, οι δήθεν «αδέσμευτοι και επαναστατημένοι», δεν έχουν ούτε στον ύπνο τους δει ποτέ.
Μια κοπέλα, στα comments κάτω από κείμενα συναδέλφων που στάζουν δυο κουβέντες ψυχής για την αναστολή των εκδόσεων και του ραδιοφώνου του ΔΟΛ, αποφαίνεται «σιγά την ενημέρωση που παρείχαν», και προτείνει να μιμηθούμε συνεταιριστικά έντυπα του χώρου της που, αλίμονο, «δεν γνωρίζουν τι σημαίνει προπαγάνδα!». Το μέτρο της πραγματικής αξίας, δεν είναι τα λάθη και οι εκτροπές των εφημερίδων στις οποίες δουλέψαμε, αλλά μερικά από τα όχι λίγα «ιερά τέρατα» που ευτυχήσαμε να κάθονται δίπλα ή απέναντί μας.
Και μόνο που τους έβλεπα σκυφτούς επάνω στο χειρόγραφό τους, να γράφουν, να γράφουν, να γράφουν, και να διαβάζω την επόμενη μέρα εκείνο που έγραφαν, έγραφαν, έγραφαν, αισθανόμουν σαν να ‘μουν ο πιο τυχερός, ο πιο ευλογημένος άνθρωπος στον κόσμο. Για όλους αυτούς, τους σκυφτούς γραφιάδες, απλούς συντάκτες, έμπειρους αναλυτές, αλλά και φωτισμένους διευθυντές, εγώ κλαίω απόψε…
(Γραμμένο περασμένα μεσάνυχτα Δευτέρας. Που γύρω χάλαγε ο κόσμος από τρομοκρατικά κτυπήματα, και ούτε ένας έλληνας δημοσιογράφος δεν έλαβε εντολή να ετοιμάζεται για αποστολή…)