Το σπάσιμο της μέσης, σαν εκκρεμές που ιδρώνει να φθάσει από τη μία στην άλλη πλευρά. Η ρυθμική κίνηση των καρπών σαν ηλιοτρόπιο σε αέρα. Οι γάμπες ελαφρώς λυγισμένες και τα μάτια κλειστά. Προσεύχονται στο ψηλότερο σημείο. Αυτός είναι ο χορός των γυναικών που βιάζεται η έκφραση και καταπιέζεται η γλώσσα.
Ο Πλάτωνας κατέταξε τον χορό στους Νόμους του, τον κατέστησε θεμελιώδη στην εκπαίδευση. Οι σύγχρονοί του μίλησαν για την ευκαιρία παρεμβολής της θεϊκής θέλησης στα ανθρώπινα.
Ο Διόνυσος, ο Πάνας και ο Απόλλωνας τον χορήγησαν στα σώματα και τα ευλόγησαν αιώνια να τον ξυπνούν.
Υπάρχει μια στιγμή που δεν λικνίζεσαι για τους άλλους ούτε χορεύεις για σένα. Είναι για Κείνον που γέρνει το δάχτυλο από ψηλά και θέλεις να σ’ αγγίξει.
Στις παράνομες εκκλησίες του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας, οι γυναίκες από τη Νιγηρία κάθε Κυριακή πρωί φοράνε τα καλά τους, τα χρυσά παραδοσιακά τουρμπάνια τους και μετά τη λειτουργία, περιμένουν να τραγουδήσουν δυνατά, να ακουστεί η ικεσία και μετά να ιδρώσουν με τα αφρικανικά κρουστά. Οι περισσότερες είναι νέες και αμαρτωλές. Το προηγούμενο βράδυ έχουν ξοδέψει όλη τους την ενέργεια πουλώντας έρωτα φθηνό στα πεταχτά.
Στη Θήβα, οι γυναίκες των φυλακών, περιμένουν να ακούσουν απ’ τα μικρόφωνα το κάλεσμα για γλέντι. Στη μεγάλη αίθουσα. Όλες μαζί. Μαμάδες, γιαγιάδες, ανδροπρεπείς, θηλυκά, Ελληνίδες και ξένες, θολωμένο βλέμμα ή κοφτερή ματιά. Χτενίζονται, φοράνε λουστρίνια και ρούχα βραδινά. 3 ώρες περιθώριο. 180 λεπτά για να κλιμακωθεί το κέφι και να κορυφωθεί η έξαψη.
Λίγο πριν τη λήξη, χορεύουν χαοτικά. Πάλλονται ολόκληρες στον ρυθμό χωρίς φτιασίδι. Η εικόνα έχει σβήσει. Η συνομιλία άρχισε, με κώδικα μοναδικό το πνεύμα.