Στην τελευταία, μέτρια κατά τη γνώμη μου, ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι, “The Ghost Writer” ο Πηρς Μπρόσναν ενσαρκώνει μιαν εντελώς αναγνωρίσιμη παραλλαγή του Τόνυ Μπλαιρ και η γυναίκα του –η κυρία Μπλαιρ σαν να λέμε- καταγγέλλεται ευθέως ως πράκτορας της CIA. Το “W” του Όλιβερ Στόουν φιλοδόξησε να βιογραφήσει τον Τζωρτζ Μπους τον νεότερο λίγους μόλις μήνες μετά το πέρας της δεύτερης θητείας του. Στην αριστουργηματική «Βασίλισσα», ο Στήβεν Φρήαρς σέρνει τα εξ’αμάξης στη βασίλισσα Ελισάβετ προτού τη δικαιώσει εν μέρει στις τελευταίες σκηνές. Τα πρόσφατα πάθη του δημόσιου βίου εμπνέουν –είναι φανερό- συγγραφείς και σκηνοθέτες και η δραματοποιημένη παρουσίαση-ερμηνεία τους ενδιαφέρει τα μέγιστα το διεθνές κοινό. Το διεθνές κοινό.
Θα τολμούσε άραγε ένας ντόπιος κινηματογραφιστής να καταπιαστεί με το παρασκήνιο της νύχτας των Ιμίων είτε με τα όσα προηγήθηκαν της σύλληψης του Οτσαλάν; Να ψυχογραφήσει τον μακαριστό Χριστόδουλο, τον Κώστα Καραμανλή έστω και την άχαρη παρακμή και πτώση του; Θα έκοβε εισιτήρια μια σύγχρονη ελληνική πολιτική ταινία; Οι κυνικοί –και βολεψίες- παραγωγοί το αρνούνται κατηγορηματικά: «Ο κόσμος πηγαίνει σινεμά για να διασκεδάσει» ισχυρίζονται «άντε και για να ευαισθητοποιηθεί. Για να ξεφύγει απ’τα προβλήματα του!»
Δώστου άρα φαρσοκωμωδίες, βυζαντινά ποιητικά δράματα στην καλύτερη… Το πνευματικό κατεστημένο της χώρας μας θα αντιδρούσε σχεδόν βίαια: «Ας μην μπερδεύουμε την τέχνη με τη δημοσιογραφία!» θα αποφαίνονταν από καθέδρας οι κινηματογραφικοί κριτικοί. «Πρέπει να κατακάτσει πρώτα ο κουρνιαχτός, να αμβλυνθούν τα πάθη για να μιλήσουν οι δημιουργοί.» Οφείλουμε, εν ολίγοις, να περιμένουμε έως το έτος 2040 για να επιτραπεί στον Παντελή Βούλγαρη του μέλλοντος να ασχοληθεί με τη «17 Νοέμβρη». Ό,τι μας έχει σημαδέψει σαν γενιά επιβάλλεται πρώτα να καταβροχθιστεί και να αναμασηθεί απ’τους ρεπόρτερ και τους σοβαροφανείς αναλυτές κι αφού ασπρίσουν για τα καλά τα κοκκαλάκια του στον ήλιο, να παραδοθεί στους δημιουργούς σαν μουσειακό πλέον υλικό.
«Αφήστε να αποβιώσουν πρώτα οι πρωταγωνιστές των γεγονότων… Δώστε χρόνο στην κρίση σας να ωριμάσει… Μη βάζετε το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων – θα ζεματιστείτε!» Άλλοθι -θλιβερά άλλοθι- μιάς κοινωνίας που ένα πράγμα τρέμει περισσότερο: Να αντικρίσει τον εαυτό της στον καθρέφτη.-