Και ξαφνικά, έρχεται αυτή η στιγμή. Η ηλεκτρική κιθάρα συναντά το μπαγλαμαδάκι και η μουσική σκηνή της Πλατείας Νερού μεταμορφώνεται σε αργεντίνικο γήπεδο μετά από γκολ. Ένα κοκτέιλ από κρασί, ούζο, τσίπουρο, μπύρα και νερό πέφτει από τον ουρανό σαν βροχή. Η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική από τα καπνογόνα ενώ κάποιος σε σπρώχνει και βρίσκεσαι δέκα μέτρα μακριά από εκεί που είναι παρέα σου. Και όμως, δεν ενοχλείσαι. Εσύ και μερικές ακόμα χιλιάδες κόσμου.
Η συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Σωκράτη Μάλαμα στην Πλατεία Νερού το Σάββατο έκοψε 20.000 εισιτήρια! Θα έκοβε περισσότερα αλλά οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να σταματήσουν την προπώληση για την συγκεκριμένη ημερομηνία και να επαναλάβουν την συναυλία, μία εβδομάδα μετά. Ετσι, θα μπορέσουν να την απολαύσουν άλλα 20.000 άτομα. Ισως, σε κάποιους μη μυημένους, φαντάζει εξωπραγματικό. 40.000 κόσμου θα πληρώσουν εισιτήριο, θα φτάσουν μέχρι την Καλλιθέα και ίσως θα περιμένουν για ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιουνίου για να δουν από κοντά τον Θανάση και τον Σωκράτη.
«Ρε πώς κάνετε έτσι; Δεν είναι και οι Joy Division» έγραψε κάποιος στο Facebook. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το σχόλιο είμαι σίγουρος ότι θα το χειροκροτούσε και ο ίδιος ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Ο Θανάσης, όπως τον λένε όσοι τον ακούν, σχεδόν σε κάθε συναυλία του μπροστά σε πλήθους κόσμου, εκφράζει μία απορία που μοιάζει σαν ένα «μα καλά, τι κάνετε όλοι εσείς εδώ;». Κάποιες φορές λέει ιστορίες για τότε που δεν τον ήξερε κανείς ενώ σε κάθε λάιβ απευθύνεται στον κόσμο λέγοντας ότι «ποτέ δεν περίμενα τόσους υπέροχους ανθρώπους σε μια συναυλία μου».
Ο Θανάσης είναι ειλικρινής. Δεν είναι σταρ. Είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος θα επιθυμούσε να τριγυρνάει στους δρόμους ενός χωριού, να χαζεύει τα βουνά και τα ρυάκια και όταν βραδιάζει να πιάνει την κιθάρα του και να σκαρώνει στιχάκια. Στιχάκια που θα τραγουδάνε παρέες σε στρογγυλά τραπέζια. Ούτε φώτα, ούτε μηχανήματα, ούτε πρόβες, ούτε 40.000 μάτια να σε κοιτάνε κάτω από την σκηνή.
Και όμως, χιλιάδες άνθρωποι -κατά βάση νέοι- απολαμβάνουν κάθε φορά, κάθε στίχο που βγαίνει από το στόμα ενός ντροπαλού, μοναχικού, αμήχανου και ευαίσθητου αντιστάρ. Εκείνος τραγουδά με τα μάτια κλειστά ενώ το δεξί του χέρι ακολουθεί νοητά τις χορδές τις κιθάρας. Και ο κόσμος παραληρεί.
Ισως το έχετε ακούσει και εσείς: «ο Θανάσης είναι στη μόδα». Η αλήθεια είναι πως ναι. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου εδώ και χρόνια αποτελεί τον επιπλέον φίλο σε χιλιάδες παρέες εικοσάρηδων. Είναι εκεί στα γλέντια τους, στα μεθύσια τους και στα μοναχικά τους βράδια. Τον φωνάζουν με το μικρό του όνομα και εκείνος φροντίζει –χωρίς καν να προσπαθεί- να μένει πιστός στο κάδρο που του έχουν φτιάξει. Δεν περιφέρει την εικόνα του στις τηλεοράσεις, δεν σπαταλιέται σε ανούσιες δηλώσεις, δεν απασχολεί με τίποτε άλλο πέρα από τις μελωδίες του.
Μια γενιά που ψάχνει το δικό της καλλιτεχνικό σύμβολο, βρήκε στον Θανάση έναν μοναδικό φάρο αυθεντικότητας. Κάπως έτσι, οι συναυλίες του έγιναν με τον καιρό ένας τόπος συγκέντρωσης χιλιάδων νέων που αδειάζουν μπουκάλια με νερό, τα γεμίζουν με κρασί και κατηφορίζουν φορτωμένοι σε παλιά αμάξια και λεωφορεία.
Ο Θανάσης έγινε μόδα ενώ ποτέ δεν το επιδίωξε. Εγραφε τραγούδια για αυτόν και την μοναξιά του και αυτά ταξίδεψαν και μπήκαν ανάμεσα στις παρέες, τα λερωμένα ποτήρια και τα γεμάτα τασάκια. Χιλιάδες νέοι έκαναν μόδα έναν αυθεντικό, ταλαντούχο μουσικό που γράφει ποιήματα, αυτοσαρκάζεται και αναρωτιέται γιατί τόσος κόσμος πηγαίνει να τον ακούσει. Ας είναι…
Ας γίνει μία φορά μόδα και ένας «διάφανος».