Θα περίμενε κανείς έναν αντίλογο από βήματος της Βουλής του τύπου «κάποιο λάθος κάνετε. Με μπερδεύετε με άλλον». Με κάποιον που έχει κι αυτός τροφαντά μάγουλα, ογκώδη σωματοδομή, το ίδιο κούρεμα. Λίγες φορές ένας σωσίας έχει προκαλέσει ντόρο;
Ο κλώνος του Πολ Πογκμπά, του γάλλου σούπερ σταρ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έτρωγε κι έπινε του καλού καιρού στη Σκύρο, στο τζαμπέ, μέχρι και αναμνηστικά από το νησί πήρε χωρίς να περάσει από το ταμείο.
Τις προάλλες ένας στυλίστας, ο Μάρκελλος Νύκτας, ανακάλυψε το alter ego του ίδιου του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, έναν ασφαλιστή που τυχαίνει να ζει στη γειτονιά του, κάπου στου Μακρυγιάννη. Βούιξε το Facebook.
Θα περίμενε κανείς να είναι κοινός απατεώνας αυτός που απαθανατίστηκε μπροστά από τη λονδρέζικη ρουλέτα, να εξευτελίζει κάθε έννοια ήθους και ηθικής κυβερνητικού αξιωματούχου αναπτυγμένης χώρας. Ένας απλός σωσίας που ανέλαβε να κάνει επί πληρωμή κακό στην Ελλάδα.
Σε διατεταγμένη υπηρεσία, σε σκευωρία, ωσάν κακόγουστο αστείο, που μεθοδεύθηκε από κακόβουλο δάκτυλο για να πλήξει το ηθικό πλεονέκτημα, να αμφισβητήσει το έρμα της κυβέρνησης.
Eνας, σαν κι αυτούς που ντουμπλάρουν διασήμους σε δύσκολες σκηνές. Η Daily Mail δεν ήταν αυτή που πριν από λίγα χρόνια είχε ζητήσει από τους αναγνώστες της-κοινούς θνητούς που έχουν ομοιότητες με κινηματογραφικούς σταρ, να της στείλουν φωτογραφίες τους; 13.000 είχε λάβει. Πολύ θέλει να στηθεί η απάτη;
Στο Χόλιγουντ ζει –λέει– η σωσίας της Όλγας Κεφαλογιάννη, ηθοποιός Τζίνα Καράνο ∙ κάπου στην Αγία Βαρβάρα, στο Αιγάλεω, ο ιδιοκτήτης σουβλατζίδικου – κομμένο κεφάλι ο Ιβάν Σαββίδης, επιχειρηματίας κι αυτός, άλλου βεληνεκούς. Το ελληνικό κοινό πάντα έκανε γούστο τους σταρ εις διπλούν, αρκεί η πλάκα να περιορίζεται σε ανώδυνες περσόνες στο ίδιο καρέ, όπως αυτές της καλόχαρης Λίζας και της δύστροπης Μίτσης, στο «Η Λίζα και η άλλη», που έκανε τον Φίνο να σπάει ταμεία.
Θα περίμενε κανείς η διάψευση να επεκτείνεται στη Jaguar, την πολυτελή διαμονή στο «Mandarin Oriental», τη χωρίς μέτρο, τρυφηλή ζωή, στην αγκαλιά της ανωνυμίας εκτός συνόρων. Απέναντι σε μια κοινωνία που χειμάζεται και, προφανώς, την εξαπατούν με λάβαρα λαϊκισμού.
Δυστυχώς, για κείνον, για μας, για όλους, δεν ήταν ο σωσίας του υπουργού. Ήταν ο ίδιος, αυτοπροσώπως.
Κι ίσως η καλύτερη συμβουλή, έτσι όπως έχουν έλθει τα πράγματα, θα ήταν να ψάξει να βρει τον σωσία του σε ένα από τα μουσεία του κόσμου, στο Λούβρο, στο Τρέντο ή στο Ουφίτσι, στα χνάρια μιας παιχνιδιάρικης τάσης των τελευταίων ετών που θέλει σύγχρονα πρόσωπα να είναι φτυστές φιγούρες του παρελθόντος. Μπορεί ο υπουργός να ανακαλύψει στο δικό του ταξίδι μέσα στον χρόνο κάποιον πιστό σαμουράι, τρανό βασιλιά, έστω κάποιον ισπανό ευγενή και να μπορέσει να δει στη φάτσα του χαρακτηριστικά που χρόνια τώρα του λείπουν.