Το Σάββατο 15 Νοεμβρίου, το guitarfor παρουσιάζει τον Kurt Rosenwinkel, στην σκηνή του Gazarte. Ο ίδιος μετράει σχεδόν 25 χρόνια καριέρας με συνεργασίες με σπουδαίους μουσικούς του σήμερα, όπως τους: Brad Mehldau, Brian Blade, Mark Turner, Joshua Redman, Chris Potter αλλά και με «παλιούς» της τζαζ σκηνής, όπως ο Joe Henderson, Paul Motian και Gary Burton. Ο Kurt Rosenwinkel έχει κατορθώσει ν’ αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι του στη σύγχρονη αυτοσχεδιαστική μουσική και αναμφισβήτητα είναι ένας από αυτούς τους μουσικούς που έχουν επαναπροσδιορίσει την ηλεκτρική κιθάρα, ενώ έχει δημιουργήσει το δικό του λεξιλόγιο στη τζαζ μουσική σκηνή, μέσω των γεμάτων έμπνευση και διαφορετικότητα συνθέσεών του. Δεν λέει άδικα ο Eric Clapton ότι «Το μέλλον της ηλεκτρικής κιθάρας είναι σε καλά χέρια. Του Kurt Rosenwinkel». Δείτε τι μας είπε ο ίδιος.
Μεγαλώσατε στη Φιλαδέλφεια (ΗΠΑ). Πώς ασχοληθήκατε με τη μουσική; Σας προσέλκυσε η τζαζ από την αρχή; Πώς εξελίχθηκε;
Kurt Rosenwinke: Η μουσική προϋπήρχε στο περιβάλλον που μεγάλωσα. Και οι δύο γονείς μου έπαιζαν πολύ πιάνο και ειδικά η μητέρα μου έπαιζε συχνά στο ραδιόφωνο ή συμμετείχε σε δίσκους. Ξεκίνησα να παίζω 9 χρονών πιάνο και σχημάτισα μια μπάντα μαζί με τον καλύτερο φίλο μου, τον Γκόρντον, που έπαιζε τύμπανα. Στήναμε «συναυλίες» και παίζαμε για τη γειτονιά μας τραγούδια που είχαμε φτιάξει. Μερικά χρόνια αργότερα, έπιασα την κιθάρα και συνέχισα να γράφω τραγούδια και να φτιάχνω συγκροτήματα με τους φίλους μου. Αρχικά, η μουσική μου ήταν επηρεασμένη από το hard rock, με επιρροές όπως AC/DC, Van Halen και Ozzy Osborne. Όσο αναπτύσσονταν τα μουσικά μου γούστα, μεταπήδησα σε επιρροές από το progressive rock, όπως Rush και Genesis. Από εκείνο το σημείο ανακάλυψα κιθαρίστες από τη Fusion και την electric jazz όπως Pat Metheney και John Scofield. Τότε οι ορίζοντες μου διευρύνθηκαν στη Jazz μέσω ενός παλιού φίλου και μεγάλου μπασίστα, του οποίου ο πατέρας διοργάνωνε jam sessions στο σπίτι του. Μερικές φορές ήταν και ο Philly Joe Jones. Στη συνέχεια, ξεκίνησα να πηγαίνω σε jam sessions που διοργάνωναν διάφορα club στην πόλη μου. Μαθαίνοντας από παλιούς μαύρους μουσικούς και την κουλτούρα τους στην Φιλαδέλφεια. Από εκεί και μετά, γεννήθηκε η αγάπη μου για τη Jazz και δεν έχει σταματήσει ως τώρα. Έτσι έγινα μουσικός της Jazz. Συνεχίζω να γράφω τα δικά μου τραγούδια και να φτιάνω μπάντες.
Ποιο «unofficial session» ξεχωρίζετε ως έντονη στιγμή στη ζωή σας;
K.R.: Υπάρχουν πολλές για να διαλέξω. Μία συγκεκριμένη έρχεται στο μυαλό μου αυτήν τη στιγμή. Στο Μπρούκλιν, στη δεκαετία του 90, έπαιζα αρκετά sessions στο διαμέρισμα του Michael Kanan. Είναι ένας σπουδαίος πιανίστας και παίζαμε κουαρτέτο με διάφορα ρυθμικά sessions, με όποιον ήταν διαθέσιμος, και πολλοί ήταν μεγάλοι μουσικοί. Μια μέρα, ξεκινήσαμε ένα session και δεν σταματήσαμε για 7 ώρες. Η κατάσταση του μυαλού μας και η εμπειρία που είχαμε περίπου μετά το πρώτο 5ώρο ήταν σχεδόν μια βαθιά έκσταση, όπου τα πάντα έρρεαν φυσικά και διασυνδεδεμένα, αβίαστα. Αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα για μένα και κάτι που προσπαθώ να περάσω στους νεότερους που ζητούν τη συμβουλή μου: Να μην παίζετε μόνο για δύο ώρες τη φορά, προσπαθήστε να παίζετε για πέντε ή περισσότερες ώρες. Τότε θα αρχίσετε να περνάτε τα κατώφλια των κατώτατων όριων και να σπάτε τα εμπόδια.
Τι θα ακούσουν οι Έλληνες θαυμαστές σας στη συναυλία σας στο Gazarte;
K.R.: Θα αυτοσχεδιάσω στην κιθάρα και θα τραγουδήσω, δημιουργώντας «λούπες» και αυτοσχεδιάζοντας μορφές κομματιών. Ενορχηστρώνοντας όλα με μια ευρεία παλέτα ήχων, χρησιμοποιώντας ένα σύστημα looping που έχω εφεύρει, το οποίο ενσωματώνει πλήκτρα, δειγματολήπτες και λογισμικό μουσικής.
Ζείτε στην Ευρώπη από τα τέλη του 2003. Αρχικά στη Ζυρίχη και αργότερα στο Βερολίνο. Είναι ένα αρκετά διαφορετικό περιβάλλον από ό,τι η συναρπαστική μουσική κουλτούρα της Νέας Υόρκης; Τι επίδραση, αν υπάρχει, έχει η ζωή στο εξωτερικό για τη μουσική σας; Με ποιους τρόπους είναι διαφορετικά;
K.R.: Έχω τρία μέρη που αποκαλώ σπίτια μου. Το πρώτο στο Βερολίνο, όπου και μένω τώρα. Το δεύτερο στη Φιλαδέλφεια, όπου και μεγάλωσα. Και τρίτο στο Smalls Jazz club και στο The Village Vanguard στη Νέα Υόρκη. Ένας από τους ποικίλους λόγους που έφυγα από τις ΗΠΑ ήταν η επιθυμία μου να αποκτήσω κάποιες διαφορετικές απόψεις για τη ζωή και οι εμπειρίες μου από την ζωή στο εξωτερικό με βοήθησαν να αναπτύξω μια αίσθηση ταυτότητας που δεν έχει τις ρίζες της σε κάθε μία κουλτούρα, αλλά σε πολλές. Πώς αυτό επηρεάζει τη μουσική μου δεν μπορώ να πω με σιγουριά, αλλά σίγουρα το κάνει!
Είστε γνωστός για το χαρακτηριστικό ήχο και το ύφος του αυτοσχεδιασμού σας. Μερικοί λένε ότι είστε ο Steve Vai της τζαζ. Ποιους καλλιτέχνες θαυμάζετε και θα λέγατε ότι έχουν επηρεάσει τη δουλειά σας;
K.R.: Ο Steve Vai της τζαζ; Δεν το έχω ξανακούσει πότε αυτό και ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ τι είχε στο μυαλό του αυτός που το είπε. Θεωρώ τον Steve Vai ως ένα είδος as being a kind of «Stunt κιθαρίστα». Βεβαίως είναι ένας τεχνικός «μάστερ» της κιθάρας αλλά πραγματικά δεν είμαι σαν και αυτόν. Τουλάχιστον δεν το νομίζω. Εμπνέομαι και έχω επηρεαστεί από τους Bud Powell, Charlie Parker, John Coltrane, Milton Nascimento, David Bowie, Notorious BIG, Camaron De La Isla, Miles Davis, Keith Jarrett, και τόσους πολλούς ακόμα…
Πότε να περιμένουμε την επόμενη δισκογραφική σας δουλειά;
K.R.: Πιθανόν μέσα στο 2015. Δουλεύω πάνω σε αρκετά πράγματα αυτό το διάστημα οπότε κάποια θα κυκλοφορήσουν διαδοχικά το ένα μετά το άλλο, χωρίς μεγάλα κενά μεταξύ τους.
Πάνω σε τι δουλεύετε αυτόν τον καιρό; Τι μπορείτε να μας αποκαλύψετε;
K.R.: Δουλεύω πάνω σε έναν σόλο δίσκο, σε ένα νέο κουαρτέτο, τη συνέχεια του Heartcore, και σε έναν ροκ δίσκο.
Έχετε έρθει στην χώρα μας ως επισκέπτης;
K.R.: Θέλω να επισκεφτώ τα νησιά σας αλλά δεν τα έχω καταφέρει ακόμα. Παρόλα αυτά, η κοπέλα μου και εγώ θα μείνουμε κάποιες ημέρες στην Ελλάδα μετά την συναυλία για να δούμε αξιοθέατα και να απολαύσουμε ένα κομμάτι της Αθήνας. Ανυπομονούμε!
Πάρτε μια γεύση με το παρακάτω βίντεο:
Περισσότερες πληροφορίες:
Ώρα έναρξης: 22:00
Doors Open: 21:00
Προπώληση: A ζώνη: 33€ | Β ζώνη: 25€ | Όρθιοι: 17€
Ταμείο: A ζώνη: 36€ | Β ζώνη: 28€ | Όρθιοι: 20€
*Ο Αίαντας Αρτεμάκης γεννήθηκε το 1982 και είναι δημοσιογράφος και «κομπιουτεράς». Πουλάει κομπιουτεράκια στην Ομόνοια, με προτίμηση στα γιαπωνέζικα. Του αρέσει να διαβάζει και να ονειρεύεται μια γερή δημοκρατία. Παντρεύτηκε το 1989 τον καλό του φίλο, Amstramd 1512. Δυστυχώς από τότε, έχει αλλάξει πολλούς αγαπημένους. Τώρα συζεί με έναν Z800 HP.
Προηγούμενα άρθρα του Αίαντα Αρτεμάκη