Ο εγκληματολόγος και βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Γιάννης Πανούσης με αφορμή την υπόθεση Θεοφίλου μιλά για την τρομοκρατία, τον τυφλό φανατισμό και το εφετινό καλοκαίρι της Πάρου, επίσης ζητά από τους δράστες επιχειρηματολογία της πράξης τους τονίζοντας: «Επαναστάτης, εκδικητής, αριστερός, ιδεοληπτικός, απλός εγκληματίας; Ας μιλήσουν οι ίδιοι να μας το πουν και να το δικαιολογήσουν».
Η περίπτωση Θεοφίλου είναι μία ακόμη περίπτωση στην οποία το πολιτικό έγκλημα συγγενεύει με το ποινικό ή λόγω της αγριότητας του εγκλήματος πρέπει να θεωρήσουμε σύμπτωση το γεγονός ότι ένας στυγνός εγκληματίας πέρασε και από μία τρομοκρατική οργάνωση τύπου Πυρήνων της Φωτιάς;
Το ερώτημα (και η μεγάλη απορία όλων) δεν είναι πώς βλέπουμε εμείς τη δράση αυτών των οργανώσεων και την εγκληματική συμπεριφορά αυτών των δραστών, αλλά πώς οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται.
Δεν έχει τόση σημασία αν η πολιτεία θεωρεί αυτά τα εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, ψευδοπολιτικά ή τρομοκρατικά. Σημασία έχει πώς βιώνουν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες και εκτελούντες τη δράση τους, πώς τοποθετούνται ιδεολογικά, πώς υπερβαίνουν θέματα ηθικής και φιλαλληλίας, τι νομίζουν ότι θα πετύχουν στο τέλος (αφού είναι γνωστό ιστορικά πως τελειώνουν αυτές οι οργανώσεις και που καταλήγουν και οι ίδιοι).
Επαναστάτης, εκδικητής, αριστερός, ιδεοληπτικός, απλός εγκληματίας; Ας μιλήσουν οι ίδιοι να μας το πουν και να το δικαιολογήσουν.
Ένας άνθρωπος αυτής της ηλικίας, δηλαδή γύρω στα 30, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (σχετικά εύπορη οικογένεια και απόφοιτος παν/μιου), από ποιες συνθήκες ωθείται ώστε να γίνει ένας ακροδεξιός δολοφόνος και να σκοτώσει έναν Ιρακινό ή ένας ακροαριστερός δολοφόνος και να σκοτώσει πάνω σε ληστεία;
Η διαδρομή του εγκλήματος (iter criminis) ή η «τρομοκρατική ωρίμανση» έχει για τον καθένα διαφορετικά χαρακτηριστικά και κρίσιμους σταθμούς (π.χ. μια παρέα, ένα βιβλίο, μια μύηση, ένα τραυματικό προσωπικό γεγονός).
Κοινός παρονομαστής όλων των περιπτώσεων είναι μια υπερεκτίμηση των δυνάμεων και μια ιδεοληπτική αίσθηση αποστολής, δηλαδή ένας τυφλός φανατισμός.
Το γεγονός ότι στην Πάρο συνέβησαν δυο ακραία εγκλήματα είναι σύμπτωση ή υπάρχει μια κοινωνική υποδομή που υποθάλπει τέτοιου είδους εγκληματικές ενέργειες;
Τα δύο εγκλήματα στην Πάρο φέτος το καλοκαίρι δεν είχαν τίποτα το κοινό. Η κακοποίηση ενός κοριτσιού και η ληστεία μετά φόνου δεν εντάσσονται σε κανένα προϋπάρχον πλαίσιο, ούτε μπορούν να ερμηνευθούν με τον ίδιο τρόπο. Έτυχε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι αρχές δεν πρέπει να λάβουν τα αναγκαία μέτρα πρόληψης για αποφυγή τέτοιων εγκλημάτων στο μέλλον.