Συγγνώμη που για δεύτερο συνεχόμενο κείμενο, ξεκινάω με την κλάψα μου πως αδυνατώ όλο και περισσότερο να σταυρώσω δυο προτάσεις και να γράψω κάτι ολοκληρωμένο. Δεν έχουμε όλοι τα ίδια κουράγια, δεν είμαστε όλοι δρομείς αντοχής, ορισμένοι τα δίνουμε όλα σε κάποια σπριντ και στα τελευταία μέτρα σερνόμαστε, απροπόνητοι.
Θα πω μόνο κάτι που έμαθα στη ζωή μου, με κόστος. Το έχω πληρωμένο, αλλά ευτυχώς πήρα νωρίς το μάθημά μου και νομίζω πως μπορώ να το καταθέσω δίχως καμμία πρόθεση να διδάξω ζωή σε κανέναν. Το μάθημα λέει, ποτέ μην κάνεις φίλο σου τον εχθρό του εχθρού σου. Από μόνο του δεν αρκεί.
Γιατί ακόμη κι αν αυτή η συμμαχία των δυο σας σάς βγάλει νικητές, στο τέλος θα σου έχει μείνει αμανάτι ένας “φίλος” που θα αποδειχτεί τρεις φορές χειρότερος από τον εχθρό σου. Θα είσαι όμηρός του, θα του χρωστάς και στο τέλος θα εξελιχτεί σε έναν εχθρό που θα μοιάζει ανίκητος.
Το απευθύνω στους κυρίους Βενιζέλο, Σαμαρά, σε όλον τον σεβαστό κόσμο της φοβικής δημοσιογραφίας και στους παραπλανημένους πιτσιρικάδες που γοητεύτηκαν από τις σφαλιάρες του μάγκα ενάντια στους “πουλημένους” πολιτικούς. Όταν με εγκληματική απερισκεψία βαφτίζετε άκρο την Αριστερά και την Ακροδεξιά, όταν ταυτίζετε τον Δραγασάκη, την Κανέλλη και τον Παπαδημούλη με τον Κασιδιάρη και τον Μιχαλολιάκο, όταν δηλαδή “συμμαχείτε”, δια της σιωπής και της ταύτισης, με νεοναζί μόνο και μόνο για να υπάρχει ένα (ελεγχόμενο, νομίζετε) αντίβαρο στην κοινωνία –που να κάνει πού και πού την βρώμικη δουλειά- έρχεται κάποτε η στιγμή που το τέρας που ταϊζατε αρχίζει να λιγουρεύεται και το δικό σας κορμάκι.
Ο εχθρός του εχθρού σου δεν είναι φίλος σου. Αντιθέτως, είναι ο ασφαλέστερος μελλοντικός σου αντίπαλος. Και αν αισθάνεται και λιγάκι ευεργετημένος και ευνοημένος –αίσθημα που λίγοι το αντέχουν- τότε το μίσος του για σένα είναι μονόδρομος.