Τι συμβαίνει με τον Γούντι Άλεν; Τιμήθηκε από τις Χρυσές Σφαίρες με ένα βραβείο για τη συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο. Δεν το παρέλαβε ο ίδιος, καθώς είναι κατά των βραβείων. Εντάξει, πήγε η Ντάιαν Κίτον, καμία έκπληξη ως εδώ.
Την ίδια στιγμή στο twitter ο γιος του (δηλαδή του Φρανκ Σινάτρα, κατά τα λεγόμενα της Μία Φάροου) υπενθύμιζε τις ψυχρές σχέσεις που διατηρεί με τον πατέρα του από τότε που έμαθε ότι κακοποίησε σεξουαλικά την επτάχρονη αδελφή του. Η Μία Φάροου έγραφε ότι ήρθε η στιγμή να αλλάξει κανάλι.
Η υπόθεση της κακοποίησης είναι ένα μπαγιάτικο νέο, σχεδόν το ξεχνάς. Αυτό από μόνο του είναι εντυπωσιακό. Ο μύθος είναι τόσο ισχυρός που ακόμα και οι μηχανισμοί του συντηρητικού Χόλιγουντ βραβεύουν έναν άνθρωπο σαν τον Γούντι Άλεν. Αλλά ναι, σε τέτοιες περιπτώσεις το έργο είναι πιο φωτεινό από τις σκοτεινές σκηνές του. Υπάρχουν δηλαδή κάποιες αηδιαστικές και σκοτεινές λεπτομέρειες στην προσωπική ζωή του Πικάσσο, του Ρόμαν Πολάνσκι και πολλών άλλων που συζητιούνται με φειδώ, με ένα ύφος ελαφριάς συστολής, σα να βρίζουμε τα θεία.
Απ΄ τους λίγους που τελικά τιμωρήθηκε με εξαφάνιση, (και μάλιστα τη στιγμή που βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του), για πράξη «ελαφρύτερη» από Άλεν, ήταν τελικά ο γκαντέμης ο Τζέρι Λι Λιούις, ο οποίος ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τη 14χρονη ξαδέλφη του… Αλλά εδώ η υπόθεση είναι πολύ χειρότερη. Είναι τόσο δυσάρεστη που προτιμάει κανείς να κάνει πως παράκουσε, πως η πληροφορία υπάρχει και προέρχεται από ένα παράλληλο σύμπαν. Και έτσι παρακολουθείς σουρεαλιστικές καταστάσεις. Ένας επώνυμος βραβεύεται, ένας ανώνυμος θα εισέπρατε χλεύη και φυλακή. Βέβαια, στην περίπτωση του Άλεν, η υπόμνηση του γεγονότος αποτελεί και την ποινή. Τι χειρότερο να θυμάται ο κόσμος από αυτό που η κόρη προσπαθεί να ξεχάσει;
Ο Γούντι Άλεν έκανε μία εξαιρετική καριέρα -αρκετά ευρωπαϊκής γραφής, χτισμένη πάνω στην αδυναμία και στις νευρώσεις του ως πρωταγωνιστή και Εβραίου. Όμως κανείς δεν είναι αρκετά απελευθερωμένος να αποδεχτεί μια τέτοια «αδυναμία», μία πράξη σαν και αυτή στο βιογραφικό του ήρωά του.
Και; Πού καταλήγουμε; Αναγκαστικά η ιδιωτική ζωή διαχωρίζεται από τη δημόσια, το παρασκήνιο από τη σκηνή. Στην ιστορία της τέχνης το κάνουμε συχνά. Και όχι μόνο εκεί.
* Η Ράνια Ράγκου είναι εικαστικός.