Δεν γράφω καμιά σπουδαία σοφιστεία, ένα περιστατικό μόνο απ’ τα πολλά της εποχής. Σάββατο μεσημέρι σε εστιατόριο με την παρέα μου. Μας πλησιάζει ένα αγόρι γύρω στα 15. Κρατά μια μεγάλη συσκευασία με φθηνά στυλό. Αποσπά την προσοχή μου γιατί δεν κάνει ό,τι οι άλλοι. Δεν αφήνει το στυλό με κάποιο σημείωμα, δηλαδή. Στέκεται μπροστά μας και περιμένει τη σημασία μας. Είναι χαμογελαστός. Τον κοιτάζω και του λέω «Για πες!», χαμογελαστή και εγώ, ακριβώς γιατί μου άρεσε ο τρόπος του. Στο τραπέζι πίσω μου κάποιος άγνωστος λέει «Αυτός μας έλειπε». Τον προσπερνάμε. «Δεν ζητιανεύω. Είμαι έμπορος!», μου λέει με ενθουσιασμό. «Πουλάω μπλε, κόκκινα και μαύρα στυλό». Του ζητώ ένα κόκκινο, «Για τις εγκυρότερες των υπογραφών μου». Μου προτείνει να πάρω και τα άλλα δύο χρώματα λόγω της «εξαιρετικής τους ποιότητας και τιμής». Δέχομαι τη συναλλαγή.
Ο νεαρός δεν πλησιάζει το τραπέζι του ενοχλημένου που κάθεται πίσω μου. Ωστόσο εκείνος ξαναλέει περισσότερο δυνατά «Αυτός μας έλειπε». Διεκδικεί να τον ακούσει ο νεαρός έμπορος ώστε τι; Να μην ξαναεμφανιστεί μπροστά του την ώρα που τρώει; Πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο; Ή μήπως διεκδικεί την υποστήριξη των άλλων παρευρισκόμενων στο εστιατόριο; Μια καταφατική κίνηση της κεφαλής τους, δηλαδή. Διάολε, τρώμε τα καλά του Θεού, πώς γίνεται να είμαστε έτσι άσχημα μίζεροι ακόμα και σ’ αυτές τις στιγμές μας;
Στις αρχές της κρίσης μού είπε κάποιος «Μπορεί η Οικονομία να τα καταφέρει, κοινωνικά όμως θα έχουμε χαθεί». Τον θυμήθηκα αυτό το μεσημέρι του Σαββάτου.
Υ.Γ.: Θα πουν κάποιοι ότι στηρίζω το παραεμπόριο; Ας είναι εκείνοι που συναλλάσσονται πάντα και μόνο με αποδείξεις από υδραυλικούς, γιατρούς και άλλους. Δεν αγοράζω παράνομα cd, λουλούδια από κυκλώματα που εκμεταλλεύονται πιτσιρίκια και, τέλος πάντων, μπορώ να ξεχωρίσω τον 15χρονο που βγάζει το χαρτζιλίκι του από τον άλλον που κάποιοι εκμεταλλεύονται. Σε κάθε περίπτωση το «Όχι, ευχαριστώ» είναι προτιμότερο του «Αυτός μας έλειπε». Δε συμφωνείτε;