Η γυναίκα είχε σβέλτα χέρια, σβέλτο βλέμμα και γλυκό χαμόγελο. Τίποτα από τα τρία, δεν είχε φανταστεί η δική μου γενιά, ότι θα καμάρωνε σε δημόσιο υπάλληλο. Να, ένα από τα καλά της κρίσης. Όσο και να πορεύονταν με τη σιγουράτζα μέσα τους -εν αντιθέσει με τους έρμους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα- δεν παύει, να ένιωσαν τζούρες ανασφάλειας στο σβέρκο τους, που κινητοποίησαν τα πεθαμένα αντανακλαστικά τους.
Πλέον, στις δημόσιες υπηρεσίες συναντάς σε μεγάλη αναλογία ανθρώπους με σβέλτα χέρια, σβέλτο βλέμμα και γλυκό χαμόγελο. Οι μουτρωμένοι «κυνόδοντες» τους παρελθόντος, είναι κυνόδοντες τους παρελθόντος.
Η γυναίκα εξυπηρετούσε ενώ έδινε παράλληλα κατευθύνσεις προς τη μητέρα της για το παιδί της, που απ’ ότι κατάλαβα ήταν άρρωστο στο σπίτι. Συνηθισμένα γυναικεία πράγματα. Μπροστά της είχε μια μικρή ουρά που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους. Η «καλημέρα» μου, δεν την κατατρόμαξε. Να, κι ένα δεύτερο καλό της κρίσης. Μάλιστα μου την ανταπέδωσε.
«Πώς και έχετε σχετική ησυχία;» τη ρώτησα. «Στις 12.20 θα αρχίσει το μπάχαλο» μου απάντησε. «Γνωρίζουν ότι στις 12 η ώρα κόβουμε ρεύματα και καταφθάνουν». «Δηλαδή αφήνουν την υποχρέωση μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Άρα φαντάσου, πόσο στον πόντο είναι τα οικονομικά των ανθρώπων!» μονολόγησα.
«Συμφωνώ μεν αλλά πώς γίνεται να βρίσκουν λεφτά στις 12 ακριβώς; Μου το εξηγείτε;» είπε με πονηροπονηρεμένο βλέμμα. «Εντάξει, δεν εξασκούν χόμπι αργοπορίας! Ποιος δεν είναι ασφυκτικά στριμωγμένος στις μέρες μας; Πώς καταντήσαμε, να λέτε….». «Αυτό ακριβώς λένε όλοι! Αλήθεια σας λέω. Κάθε ένας που ζητάει διακανονισμό λέει την ίδια φράση… Πώς καταντήσαμε!». «Να δούμε πώς θα εκδηλωθεί αυτό στις εκλογές…». «Μπα! Σας το λέω εγώ που ακούω. Λένε-λένε αλλά στο τέλος αμετανόητοι….», «είναι το σύνδρομο της κακοποιημένης γυναίκας. Να τρώει τις σφαλιάρες της αλλά να παραμένει».
Ενώ τα λέγαμε αυτά, στιγμή δεν σταμάτησαν να τρέχουν τα χέρια της. Σε χρόνο ρεκόρ είχε ολοκληρώσει τη δική μου δουλειά, είχε απαντήσει σε ένα σωρό εμβόλιμα «μια ερώτηση μόνο να σας κάνω…», είχε μιλήσει με τον παιδίατρο και είχε συνεννοηθεί και με τη μάνα της. Ήταν μια σύγχρονη γυναίκα, πολυεργαλείο.
Ήταν μια γυναίκα… Με κάτι νύχια, να! Δεν υπάρχει αυτό το νύχι! Οι νύχτες της Μόσχας! Και μαύρο και άσπρο και στρας, για τα τέσσερα δάκτυλα εκάστου χειρός αλλά και με ένα λουλούδι ξωτικό στο ένα δάκτυλο και μόνο, επίσης με κρεσέντο στρας. «Δεν μου παίρνει λιγότερο από 2 ώρες αλλά κρατάει» μου είπε…
Δεν υπάρχει αυτό το νύχι!.. Κι ας μ’ αξίωσε ο Θεός του σήμερα, να δω νύχια και νύχια σε χέρια! Μόνο προχθές… Αθήνα – Θεσσαλονίκη διαδρομή, από διόδιο σε διόδιο, νύχια και νύχια, σε κάθε χεράκι που έβγαινε για τον οβολό! Στην αρχή έμπαινα σε διαδρομές σειράς λογικής… Πόσο χρόνο να διαθέτει μια γυναίκα; Ποιος παλαβός σκαρφίστηκε έργα τέχνης σε μέγεθος νυχιού; Πώς γίνεται σε τόσο σφιχτά οικονομικά χρόνια να έχει εισβάλει το νύχι, ως απαραίτητο έξοδο; Λάθος μου.
Λάθος μου η λογική, σ’ ένα ταξίδι πέραν της λογικής. Τα νύχια των σύγχρονων γυναικών είναι ένα παράλληλο σύμπαν. Oπως στους πολέμους μετράς άνοδο γεννήσεων. Δεν υπάρχουν για όλα εξηγήσεις. Λατρεύω να παρατηρώ, τα κάθε λογής παράλληλα σύμπαντα, σε κάθε «τούρλα Σαββάτου». Η ζωή είναι πραγματικά μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Των γυναικών δε, ακόμα περισσότερο. Γάτες!