Ότι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έφαγε (τουλάχιστον) μία μπουνιά στη διάρκεια μιας δημόσιας παρουσίας του και είδε τον ουρανό σφοντύλι το ξέρετε.
Ξέρετε όμως ότι, μετά την μπουνιά, βρέθηκαν πολλοί που, σε μπλογκ, στο φέισμπουκ αλλά και στο ραδιόφωνο δεν έκρυψαν τη χαρά τους για το πάθημα του (αποκρουστικού πολιτικά) Καβαλιέρε;
«Ν’ αγιάσει το χεράκι του» είναι μια φράση που, χθες, την είδα γραμμένη πολλές φορές. Εννοεί: «ν’ αγιάσει η χερούκλα» του τύπου που λιάνισε το πρόσωπο του Μπερλουσκόνι – και διατυπώνεται με χαιρεκακία που δεν κρύβεται. Δικαιολογείται, άραγε, τέτοια χαιρεκακία, έστω και διότι οι πολιτικές επιλογές του Μπερλουσκόνι έχουν απέναντί τους πλήθος πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που θίγονται βάναυσα απ’ αυτές;
Κατά τη γνώμη μου, είναι μια χαιρέκακη έκφραση εκτός της δημοκρατικής κουλτούρας. Στις δημοκρατίες, η πολιτική αντιπαράθεση έχει κανόνες. Συχνά άδικους, συχνά επιβεβλημένους από πλειοψηφίες, πλην κανόνες. Ο Μπερλουσκόνι μπορεί να έχει συνθλίψει εκλογικά την κεντροαριστερά στην Ιταλία, αλλά σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται γι’ αυτό οι πολιτικές επιλογές της κεντροαριστεράς.
Αλίμονο, όμως, αν οι πολιτικές επιλογές, οποιασδήποτε πλευράς, οποιασδήποτε παράταξης, αποφασίσουν ότι πρέπει να υπερβούν την κουλτούρα της δημοκρατίας. Αλίμονο αν κυριαρχήσουν το μίσος και η βία. Και τρισαλίμονο αν εμπεδωθεί σε ευρύτερα στρώματα της κοινής γνώμης (και όχι μόνο στους εξτρεμιστές των άκρων και στους χούλιγκαν) ότι η λύση κάθε πολιτικής δυσανεξίας έρχεται με τη βία – και τη βίαιη διαπόμπευση.
Μια από τις κορυφαίες συνεισφορές στην πολιτική κουλτούρα του μοντερνισμού είναι το παράδειγμα του Μαχάτμα Γκάντι, η παθητική αντίσταση χωρίς τη χρήση βίας έναντι ακόμα και των καταπιεστών του. Στον αντίποδα, η σκοτεινή εποχή μας, επαναπροσεγγίζει πρακτικές υποτίθεται εξοβελισμένες στις δημοκρατίες. Αποθεώνοντας σιγά σιγά κάθε είδους τραμπουκισμό, αρκεί να ικανοποιεί την καταπιεσμένη επιθυμία: ο αντίπαλος να συρθεί εξουδετερωμένος, εξουθενωμένος, σωματικά και ηθικά εξευτελισμένος. Αποθεώνοντας, δηλαδή, πρακτικές βαρβαρότητας.