Ο Πάνος Κοκκινόπουλος, ο άνθρωπος που έβαλε το έγκλημα στις τηλεοπτικές μας επιλογές, απαντά – στο ψυχαναλυτικό ερώτημα – πώς εξηγεί την εμμονή του με το έγκλημα. Αφορμή η πρώτη του θεατρική δουλειά, το Frozen. Η πλέξη ενός τριγώνου – τριών τραγικών ηρώων – που λύνεται με μια δολοφονία.
«Δεν θα μιλούσα για εμμονή. Θα μιλούσα μάλλον για ένα έντονο ενδιαφέρον μου για τον άνθρωπο, που αγγίζει και ξεπερνά τα όριά του. Σαν να με απασχολεί το πώς και το γιατί. Το υπό ποιες συνθήκες ξυπνά αυτό το ένστικτο που κάνει τον άνθρωπο να περνά τη λεπτή κόκκινη γραμμή και να κάνει αυτό που κι ο ίδιος ποτέ δεν θα φανταζόταν ότι μπορούσε.
Ίσως το ενδιαφέρον μου αυτό οφείλεται στην αγάπη μου για τους ανθρώπους. Στην εμμονή μου – κι εδώ ναι, θα πω εμμονή – να τους παρατηρώ. Ίσως πάλι στην αγάπη μου για την τέχνη. Εκεί, όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί έλκονται από το έγκλημα, από τα ανθρώπινα όρια, απ' τον θάνατο. Οι οριακές καταστάσεις και οι συνέπειές τους είναι αυτές που έχουν δραματουργικό ενδιαφέρον. Από την αρχαία τραγωδία, μέχρι τον Σαίξπηρ. Από τον Φριτς Λανγκ, μέχρι τον Χίτσκοκ.
Εξάλλου, όλοι μας κάνουμε – καθημερινά – μικρά, "αναγκαστικά" εγκλήματα, μικρούς ''φόνους''. Απλώς, η τέχνη δίνει τη δυνατότητα τα εγκλήματα αυτά να μεγεθύνονται, να συμβολοποιούνται. Κι έτσι να μας ταρακουνάνε, να μας συναρπάζουν. Σχεδόν κανείς δεν νοιάζεται που ο τρόπος και η ποιότητα της ζωής μας σκοτώνει, καθημερινά, κάθε έννοια πολιτισμού. Κι όμως, όλους μας κάνει να ανατριχιάζουμε η "θυσία " μιας Ιφιγένειας.
Καθένας μας είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Και οι ακραίες καταστάσεις είναι αυτές που με ενδιαφέρουν. Όλοι είμαστε εν δυνάμει εγκληματίες, εν δυνάμει συνένοχοι και υποστηρικτές εγκλημάτων. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι μπορεί σε καιρούς ειρήνης να καταδικάζουμε το έγκλημα (μια και είμαστε – όπως ειπώνεται και στο έργο – μια κοινωνία που βασίζεται στην ηθική και στην καταστολή) σε καιρούς πολέμου όμως, όχι απλώς το αποδεχόμαστε, αλλά και το επιβραβεύουμε».
«Όταν σκοτώνεις έναν άνθρωπο είσαι δολοφόνος,
όταν σκοτώνεις εκατομμύρια είσαι κατακτητής,
όταν τους σκοτώνεις όλους είσαι Θεός»
Jean Rostand (Σκέψεις ενός βιολόγου, 1938)