Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ο -ψυχρός κι υπεροπτικός για πολλούς- Σουμάχερ, μου ήταν πάντα φοβερά συμπαθής (κι ας είμαι πιστή του Ραϊκόνεν στον αιώνα τον άπαντα). Ακόμα κι όταν τερμάτιζε πρώτος όχι επειδή έφτανε πρώτος αλλά επειδή οι φωνές στο ακουστικό εξανάγκαζαν τον team mate του Μπαρικέλο να φρενάρει….
Αυτό το σφιχτό του βλέμμα που φαινόταν να κάνει εκατοντάδες χιλιάδες υπολογισμούς το λεπτό, το μισό χαμόγελο με την υπόνοια του «έχω κάτι να πω, που θα σε στείλει, αλλά δεν θα μου πάρεις λέξη», η τρέλα του με τα ταξίδια και τη μουσική, οι πάντα μετρημένες χάρη-σου-κάνω-συνεντεύξεις του αλλά και το υπόγεια σαρκαστικό χιούμορ του (αν τον είχατε δει στο Τοp Gear με καταλαβαίνετε) με έκαναν να πιστεύω ότι δεν ήταν ένας τεράστιος αλαζόνας μαλάκας, αλλά πολύ απλά ένας τύπος που ήξερε να είναι ο εαυτός του και τίποτε λιγότερο. Και το χαιρόταν χωρίς να χαραμίζει ούτε ένα νανοδευτερόλεπτο σε δημοφιλείς δηλώσεις και δήθεν ταπεινές συμπεριφορές, χωρίς να ενδιαφέρεται για το πόσο συμπαθής ή όχι είναι. Ήταν αυτός που ήταν κι έτσι αγωνιζόταν. Ήταν αυτός που ήταν και σε όποιον άρεσε. Δεν ήθελε να είναι νικητής, ένιωθε νικητής. Όχι από φιλοδοξία, αλλά από φύση. Το έχουν αυτό το «κουσούρι» κάποιοι άνθρωποι, είναι ο εαυτός τους, ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω τους. Καλώς ή κακώς….
Και βάζω στοίχημα πως αν οι φωνές στο ακουστικό, ζητούσαν από τον Σουμάχερ να φρενάρει για να τον προσπεράσει ο team mate του, θα κόλλαγε το φρένο στο πάτωμα θα έκανε αναστροφή και θα πήγαινε για μετωπική. Γιατί πολύ απλά αυτό θα του έλεγαν οι φωνές μέσα του. Κι αυτές θα είναι πάντα πιο δυνατές από τις φωνές στο ακουστικό.
Και τώρα ο Σουμάχερ, παραμονές της νέας χρονιάς και των γενεθλίων του, είναι σε κώμα μετά το ατύχημά του στο σκι. Και ξέρω ότι αυτό για πολλούς αποτελεί τον απόλυτο ορισμό της ειρωνείας. Για εκείνον φαντάζομαι ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Για ακόμα μία φόρα ο Σουμάχερ δεν έκανε αυτό που οι άλλοι περίμεναν/απαιτούσαν/προσδοκούσαν από εκείνον (είναι γνωστό πόσο αντίθετες είναι οι φωνές στα ακουστικά στις διαθέσεις των πιλότων της F1 για εξτρίμ σπορ) αλλά αυτό που ήθελε.
Ελπίζω να γίνει καλά και να συνεχίσει να κάνει το «δικό του» και να είναι αυτός που είναι γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να είναι τίποτε λιγότερο.