Αν ο μέγας Μποστ είχε στα χέρια του την ως άνω ρίμα ίσως και να έγραφε αριστουργηματικό παιγνιώδες άσμα.
Ομως η σκληρή μοίρα του τόπου αυτού, δηλαδή το κοινό των αφασικών λοβοτομημένων χαβαλΕλλήνων, έδωσε βήμα σε ημίαιμο καψουραμπί σκύλο (ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων απ’ τα τετράποδα) και έτσι στην Κύπρο τραγουδήθηκε το γαβγιστήριο (δικό σαςασασασααααα…):
«Με συγχωρείς για τα επόμενα/
μα έχω εξετάσει τα ενδεχόμενα
πλέον θυμίζεις σκάρτη γκόμενα/
που τριγυρνά στα Κατεχόμενα»
Οχι, δεν έβρισκε άλλη ρίμα ο κακιτέχνης και δεν πρέπει να περιορίζεται η έμπνευση. Ούτε στα δρώμενα, ούτε στα συμφραζόμενα, ούτε στα συγκρουόμενα ούτε στα εξαρτώμενα ούτε καν στα διαπλεκόμενα τον οδήγησαν οι Μούσες. Η μπίλια και η ρίμα έκατσε τυχαία στη λέξη «κατεχόμενα» για τον αοιδό-μούσι – ναι, αυτόν που πάνω στο τσακίρ κέφι οι φανατικοί ακροατές του πρόσφατα του πέταξαν μέχρι και καναπέ. Αντε ρε μεγάλε, εύχομαι να σου ρίξουν και κανά σκρίνιο αλλά με προσοχή στα μπιμπελό μέσα, εεεεε…
Μόνο από έμπνευση έγιναν όλα και όχι από πρόθεση -π.χ. ό,τι θέλει ο πελάτης, ο Τζίπριος καψουραμπί- και υπήρξε διευκρινιστική δήλωση του ημίαιμου πως το τραγούδι (ποιο;;;) ερωτικό και μόνον είναι.
Το μουσάτο κόκερ σπάνιελ αποδείχθηκε γατάκι του καναπέ μόλις οι Κύπριοι έδειξαν δόντια (μια μαλακία είπαμε ρε παιδιά, μην αδειάσει και το μαγαζί εεεε…).
Οχι, δεν αντέχεται περαιτέρω εμβάθυνση (π.χ. τι γυρεύει η γκόμενα στα Κατεχόμενα είναι θέμα δοκιμίου από μόνο του), ούτε αισθητική αστυνομία θα αναζητήσω κι ούτε εξωτερική πολιτική, το γατάκι-σκύλος ασκεί. Τον υπόνομο που άνοιξαν οι μαγαζάτορες της νύχτας απλώς επισημαίνω, γιατί αυτοί πια, μαζί με κάτι PRτζούδες του δεκάευρου, κουμαντάρουν και αναδεικνύουν γούστο και ακούσματα μέσω των σωλήνων αποχέτευσης των ιδιωτικών καναλιών και των μεσημεριανάδικων.
Τρόμος με πιάνει στη σκέψη της κατάληξης –«ίδης» του ονόματος του κακιτέχνη. Λες να ‘ναι Πόντιος και ως βιωματικός δημιουργός να γράψει καμιά αριστουργηματάρα του στιλ:
«Γύρνα πίσω για να διώξεις την ανία/
ζω μακριά σου ποντιακή γενοκτονία»;