Η Πολιτική δε σταματά ποτέ την επίθεση στη Γλώσσα και πάντα βρίσκει τρόπους να εκπλήσσει με τον ευτελισμό λέξεων και εννοιών. Μέσα στην αναμπουμπούλα του προτεινόμενου Ασφαλιστικού, αίφνης εμφανίζεται νέο θύμα από την πολιτική ορολογία των ημερών. Όχι κανένα εντυπωσιακό, φαντασμαγορικό, με βάθος εννοιών και σημασίας ουσιαστικό αλλά μια ταπεινή, καθημερινή, απλή λέξη: η λέξη «κόφτης».
Μέχρι τώρα, στο άκουσμα της, ο νους πήγαινε σε κανένα εξάρτημα κουζινομηχανής, σε μίξερ ή μηχανή του κιμά, άντε και σε καμιά μηχανή αυτοκινήτου ή μοτοσικλέτας ή στον κόφτη σήματος των κινητών σε ευαίσθητους χώρους. Σε σύνθετη ή πιο εξειδικευμένη μορφή, ο συνειρμός ήταν ο αυγοκόφτης, ο κόφτης χαρτιού ή χαρτοκόφτης, ίσως και ο κόφτης πλακιδίων.
Η Σάρον Στόουν ήρθε αργότερα με τον παγοκόφτη της και μας διεύρυνε συνειδησιακά, αν και για τους ποδοσφαιρόφιλους υπήρχε πάντα ο Ν. Αλέφαντος και ο κόφτης του, δηλαδή ο άμπαλος χτιστός σέντερ μπακ ή αμυντικός χαφ, που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να κόβει τις επιθέσεις των αντιπάλων πετώντας την μπάλα στα ουράνια, ώστε να τρέχουν να τη μαζέψουν οι βασταρούχες και να ανασαίνουν οι αμυνόμενοι.
Κόφτης δύο σε ένα δηλαδή, εμ σαμπουάν εμ κοντίσιονερ, αλλά είναι να μην μπλέξεις με τις μετωνυμίες των αιχμηρών αντικειμένων: θα σε κόψουν σίγουρα
Και όμως ο μανιακός με το μαντηλάκι, ο Φρέντυ Κρούγκερ του χειρότερου εφιάλτη των συνταξιούχων, κατάφερε να υποσκάψει ακόμη και το copyright του γλωσσοπλάστη Αλέφαντου και καθόλου τυχαίο δεν είναι. Ο επί της Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Αλληλεγγύης Υπουργός (Εργασία, Κοινωνική, Ασφάλιση, Αλληλεγγύη: τέσσερις λέξεις οριστικά κατεστραμμένες στη σειρά) απ’ τη μια δηλώνει πως θα υπάρχει «κόφτης» στο ύψος των εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών ανάλογα με τη φορολόγηση κι απ’ την άλλη πως «κανένας κόφτης δε θα ενεργοποιηθεί γιατί οι δημοσιονομικοί στόχοι θα επιτευχθούν στο ακέραιο».
Κόφτης δύο σε ένα δηλαδή, εμ σαμπουάν εμ κοντίσιονερ, αλλά είναι να μην μπλέξεις με τις μετωνυμίες των αιχμηρών αντικειμένων: θα σε κόψουν σίγουρα. Για να μη βάλει ο Υπουργός (υπηρέτης του Λαού, κατά Μπαμπινιώτη) τις βαριές λέξεις «μαχαίρι» ή «τσεκούρι» δίπλα στις λέξεις-φετίχ «συντάξεις» και «εισφορές», βρίσκει το κομιλφό «κόφτης»- η αρχαία τέχνη του βαπτίζειν.
Αλλά επειδή η Γλώσσα παίζει άσχημα παιχνίδια κι εκδικείται, ας μην επιχαίρουν οι χρήστες του νέου όρου «κόφτης». Πολλοί θα θυμηθούν και τον απωθητικό κολοκυθοκόφτη (αλλιώς κρεμμιδοφάγο ή πρασάγγουρα ή γρύλο–τυφλοπόντικα ή γρυλοτάλπη ή περτσίκουρα), ένα παμφάγο, ύπουλο και άσχημο έντομο-μάστιγα, που ζει μέσα στο χώμα και καταστρέφει φυτείες, θερμοκήπια και οπωροκηπευτικά.
Κόφτης, μαχαίρι, τσεκούρι ή μπαλτάς λίγη σημασία πια έχει. Αυτό που μετράει είναι η κοπή, η περικοπή κι ελπίζουμε όχι η ανακοπή. Αναμένω, όπου να ‘ναι, να το δω σε τοίχο γραμμένο: «Φύγε Στέλλα, κρατάω κόφτη».